28 sty 2010

Narciarstwo dowolne - poznaj dyscyplinę

Zawodnicy na trasie niezwykle efektownego skicrossu (fot. PAP)

Początków narciarstwa dowolnego, nazywanego także akrobatycznym, upatruje się dopiero w 1966 roku, ale dyscyplina może poszczycić się już mianem statusu sportu olimpijskiego.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Na igrzyskach rywalizacja toczy się w trzech konkurencjach: skokach akrobatycznych, jeździe po muldach i skicrossie, który zadebiutuje w Vancouver.

Narciarstwo dowolne po raz pierwszy pojawiło się na igrzyskach w Calgary w 1988 roku, wówczas jako dyscyplina pokazowa. Już cztery lata później w Albertville rywalizowano o medale - rozdano je w konkurencji jazdy po muldach, a balet i skoki akrobatyczne były konkurencjami pokazowymi.

Jazda po muldach polega na pokonaniu stoku po specjalnie przygotowanej trasie z wyżłobieniami. W trakcie każdego przejazdu zawodnik ma obowiązek wykonać dwie figury, które prezentuje w powietrzu po uprzednim wybiciu się ze specjalnie przygotowanej dużej muldy.

Skoki akrobatyczne są bardzo widowiskową konkurencją. Narciarze wybijają się ze skoczni i wykonują w powietrzu oceniane przez sędziów ewolucje.

Skicross debiutuje w programie zimowych igrzysk olimpijskich. Na starcie staje czterech narciarzy. Przed sobą mają trasę zbudowaną ze specjalnych bramek i stworzonych ze śniegu przeszkód

Pierwszym etapem zawodów są eliminacje, które odbywają się na zasadzie indywidualnych przejazdów wszystkich narciarzy po trasie skicrossu. Uzyskane czasy pozwalają na odpowiednie ustawienie startujących w czwórkach i rozegranie zasadniczej części rywalizacji (podobnie jak w sprincie w biegach narciarskich).

Do rundy finałowej kwalifikuje się 32 zawodników i 16 zawodniczek. Każdy z kolejnych biegów to wyścig ze wspólnego startu, a do dalszego etapu przechodzi dwójka najlepszych. Zwycięzcą zawodów jest narciarz, który pierwszy osiągnie metę w czteroosobowym ścisłym finale.