Sulęcki po porażce: nie gram w siatkówkę czy szachy

RAFAŁ MANDES, TVPSPORT.PL: – Strasznie zniesmaczony?
MACIEJ SULĘCKI: – Zniesmaczony, zdenerwowany, wkurzony, sfrustrowany, zdruzgotany i tak można by wymieniać dalej.

– To była deklasacja, ani na moment rywal nie był zagrożony w tej walce.
– Od pierwszej sekundy do ostatniej w ringu był jeden pięściarz. Strasznie niewygodny do boksowania i bardzo szybki zwłaszcza w defensywie. Niby nie robił wiele, ale gdy ja wykonałem jakiś krok, to on był o dwa przede mną. Nadal mnie irytuje jako człowiek, ale muszę przyznać, że to kawał dobrego, bardzo dobrego pięściarza. Zabrał mnie do szkoły na lekcję boksu, jakiej jeszcze nigdy nie miałem.

– Nokdaun już w pierwszej rundzie ustawił walkę?
– Kurczę nawet nie wiem kiedy on mnie trafił, ale gdyby tego nokdaunu nie było, to wynik walki i punktacja byłaby identyczna.

– Spod ringu wyglądało to tak, jakbyś nie miał w ogóle pomysłu na tę walkę. I trener Piotr Wilczewski też.
– Mieliśmy kilka akcji, sam przecież widziałeś na sparingach czy nawet tuż przed walką w szatni, ale ring błyskawicznie zweryfikował nasze zamiary. Na takiego Andrade nie byliśmy przygotowani. U nas w kraju będzie teraz jazda z trenerem i ze mną, ale jesteśmy na to gotowi.

– Na Twitterze już się zaczęła jazda. Głównie po trenerze.
– Mam na to wywalone. Wrócimy do Polski, usiądziemy z trenerem i pogadamy co było ok, a co nie ok. A czego się dokładnie czepiają?

– Między innymi tego, że rady trenera były bardzo banalne.
– Daj spokój. Andrade usadził mnie na tyłku w pierwszej rundzie, to jak poszedłem do narożnika, to myślisz, że trener miał mi rzucać słówkami z encyklopedii, czy jednak lepsze były proste, żołnierskie słowa? Jak jest dobrze, to jest dobrze, jak jest źle, to zaraz powstają teorie spiskowe, wymówki, szukanie winnych, a prawda jest taka, że z tak dysponowanym Andrade przegrałbym dziesięć walk na dziesięć bez względu na to, kogo miałbym w narożniku. Ludzie byłem gorszy, zdecydowanie gorszy, taki jest sport, wyluzujcie.

– Po nokdaunie wstałeś i patrzyłeś w kierunku trenera. Wyglądało to tak, jakbyś szukał odpowiedzi co się stało i co masz dalej robić.
– Nawet nie pamiętam teraz jak się zachowywałem i co robiłem tuż po tym, jak wstałem.

– Po tym nokdaunie niewielu wierzyło, że walka może potrwać całe 12 rund. Jaj i serducha nie można ci odmówić.
– Serca do walki nigdy mi nie zabraknie, możecie mi wierzyć. Trudno było przetrwać pierwszą rundę po nokdaunie, ale dałem radę i w tym aspekcie na pewno nie zawiodłem kibiców.

– Nie było planu, by ostatnie dwie, trzy rundy, gdy wiedziałeś, że zdecydowanie przegrywasz, pójść na całość, być jak jeździec bez głowy i poszukać tego jednego uderzenia?
– Ja nie gram w siatkówkę czy szachy, boks to kwestia zdrowia, czasami życia. Chciałem w końcowych rundach coś zrobić, coś zmienić, ale on miał na wszystko odpowiedź. Jestem ambitnym sportowcem, trudno mi to zaakceptować, ale nie miałem szans.

– Co dalej?
– Jeśli ktoś myśli, że usiądę i będę płakać, jest w dużym błędzie. Na razie jestem zły i sfrustrowany, ale odpocznę, wrócę i zrobię wszystko, by zostać mistrzem świata. Marzeń nie można porzucać po pierwszej nieudanej próbie.