Trzynaście nieszczęść polskiego futbolu

1. Dania - Polska 8:0 (4:0)

Najdotkliwsza klęska reprezentacji Polski miała miejsce trzy lata po zakończeniu drugiej wojny światowej w Kopenhadze. Ze względu na czerwono-białe trykoty gospodarzy podopieczni Zygmunta Alfusa musieli zagrać w strojach... niebiesko-białych. Te barwy zupełnie nas zawiodły. Aż cztery z ośmiu wpuszczonych bramek straciliśmy w końcówkach pierwszej i drugiej połowy. Tak bolesnego debiutu w kadrze z pewnością nie spodziewał się Kazimierz Górski, który z orzełkiem na piersi więcej nie zagrał, ale przysłużył się biało-czerwonym w inny sposób.

2. Kontuzja Lubańskiego

Włodzimierz Lubański był na początku lat 70-tych dla polskiej reprezentacji kimś takim jak obecnie jest Cristiano Ronaldo dla Portugalii czy Andres Iniesta dla Hiszpanii. Mecz eliminacji MŚ 1974 z Anglikami w Chorzowie układał się wyśmienicie. Prowadzenie 2:0 w 47. minucie dał właśnie Lubański, ale kilka minut później, po starciu z Royem Mc Farlandem, 26-letni goleador biało-czerwonych musiał na noszach opuścić boisko. Nieudane operacje sprawiły, że Lubańskiego w kadrze nie oglądaliśmy prawie trzy lata! Gdyby grał u boku Deyny i Gadochy na mundialu Niemczech... aż żal dalej pisać.

3. "Mecz na wodzie"

Półfinał mundialu w RFN i słynne spotkanie we Frankfurcie nad Menem. Tuż przed jego planowanym rozegraniem nad obiektem przeszła potężna burza, która boisko zamieniła w bajoro. Mimo starań organizatorów murawy nie dało się należycie osuszyć, co mocno utrudniało zadanie naszym szybkim napastnikom i skrzydłowym, do których nie docierało większość podań. Jedno takie niestety dotarło do supersnajpera Gerda Muellera i nie był w stanie pomóc nawet Jan Tomaszewski. Marzenia o złocie prysły w nieszczęsnych kałużach..

4. Żółta kartka Bońka

Drugi mecz w drugiej rundzie grupowej na mundialu w Hiszpanii zakończyliśmy bezbramkowym remisem z ZSRR, który dawał nam awans do półfinału. Cóż z tego, skoro za złe ustawienie w murze, żółtą kartkę eliminującą go z półfinału z Włochami zobaczył Zbigniew Boniek. A w tamtych czasach bez "Zibiego" ani rusz! "Squadra Azzurra" miała natomiast Paolo Rossiego, którego dwa gole odebrały nam złudzenia o koronie mistrzów świata.

5. Przestrzelony karny Deyny

Cztery lata wcześniej w Argentynie podobno mieliśmy najmocniejszą drużynę w naszej historii występów na MŚ. W drugiej rundzie grupowej musieliśmy stawić czoła gospodarzom mundialu i Brazylii. Z Albicelestes przegrywaliśmy 0:1, gdy po główce Grzegorza Laty piłkę ręką z linii bramkowej wybił nie bramkarz Ubaldo Fillol, a... Mario Kempes. Dziś byłaby za to czerwona kartka, wtedy na nasze nieszczęście Kempes został na boisku. Zanim jednak strzelił nam drugiego gola, w fatalny sposób rzut karny wykonał Kazimierz Deyna. Lekki strzał po ziemi bez trudu wyłapał Fillol i to on zapisał się w dziejach jako mistrz świata.

6. Klęska 0:9 Widzewa

Znów ten nieszczęsny Frankfurt nad Menem, ale tym razem 1/32 finału Pucharu UEFA w 1992 roku. Po meczu w Łodzi, w którym Eintracht z trudem zremisował 2:2 (przegrywając 0:2) wiedzieliśmy, że w rewanżu nie będzie łatwo, ale nie przypuszczaliśmy że będzie aż tak żałośnie! Już do przerwy hat-tricki skompletowali Axel Kruse i Anthony Yeboah, a w drugiej odsłonie Piotr Wojdyga musiał jeszcze trzykrotnie wyjmować piłkę z siatki. Szczęście w nieszczęściu, że nie skończyło się na dwucyfrówce...

7. Blamaż ŁKS w Luksemburgu

Kibice lokalnego rywala Widzewa nie mają się co śmiać z derbowego sąsiada, bowiem rok po swoim pierwszym mistrzostwie Polski (1958) również czerwienili się ze wstydu. Po skromnej wygranej 2:1 w pierwszym meczu Klubowego Pucharu Europy z Jeunesse d'Esch na rewanż do Luksemburga piłkarze ŁKS-u jechali z chęcią efektowniejszej wygranej, pieczętującej awans do drugiej rundy. Wyszło jednak źle. Bardzo źle. Blamaż 0:5 i z Realem Madryt zagrali w kolejnej rundzie Luksemburgczycy, a nie łodzianie.

8. 1:6 Legii na Mestalla

Niech nie dowcipkują także kibice Legii, bo i dla nich coś mamy. II runda Pucharu UEFA edycji 2001/02 i pamiętna wyprawa na słynne Estadio Mestalla. Już do przerwy było źle (0:4), ale w drugiej połowie Stanko Svitlica uratował twarz warszawian, strzelając chociaż honorową bramkę. – W Warszawie (1:1) Polacy wydali nam wojnę, ale gdy trzeba było zagrać technicznie, to okazało się, kto tak naprawdę co umie - skwitował wtedy dosadnie występ podopiecznych Dragomira Okuki argentyński pomocnik Killy Gonzalez.

9. Podejścia Wisły do Ligi Mistrzów

Mniej "efektowne", ale równie nieszczęśliwe były próby przebicia się Wisły Kraków do elity Ligi Mistrzów. O ile 1:3 w sierpniowym rewanżu z APOEL-em w Nikozji każdy przyjął ze zrozumieniem (bo choć zabrakło zaledwie trzech minut, to cypryjski zespół był zdecydowanie lepszy), tak 1:4 w Atenach z Panathinaikosem ciężko było przeboleć. Kontuzja Pawła Brożka, wyjątkowo nieszczęśliwy rykoszet Tomasza Kłosa i głupia czerwona kartka Radosława Sobolewskiego. Tego było za wiele...

10. Afera korupcyjna

Nie da się już zliczyć ilu piłkarzy, trenerów i działaczy "maczało" w tym palce. Na pewno za dużo. Na pewno też poznamy jeszcze kilka kolejnych głośnych nazwisk związanych z tą sprawą. To taka nasza nieszczęśliwa telenowela sportowo-kryminalna.

11. Afera z orzełkiem

Całkiem świeża sprawa. Miało być "nowocześnie", wyszło przaśnie. Logo nie mogło zastąpić herbowego orzełka ze względu na czyjeś "widzimisie". Pospolite ruszenie kibiców i mediów na szczęście przemówiło do rozsądku tęgim głowom z PZPN. Niesmak jednak pozostał...

12. Lato z Kręciną

Narzekaliśmy na Michała Listkiewicza, wcześniej na Mariana Dziurowicza, ale to co wyprawiał i wyprawia zarząd PZPN z prezesem Lato na czele przyprawia o... mdłości. Świąteczne życzenia czytane z kartki, nowa odmiana języka angielskiego (taka chyba z Bangladeszu), pijany sekretarz wyproszony z samolotu, jakieś dziwne nagrania... Panowie, ogarnijcie się! Nie róbcie już nam więcej obciachu przed Euro!

13. Klątwa Bońka

Oburzenie kibiców po niezbyt udanym mundialu w Meksyku i wysokiej porażce 0:4 z Brazylią w 1/8 finału Zbigniew Boniek w swoim stylu dosadnie skomentował. – Wszystkim się w głowach poprzewracało. Już sam awans do mistrzostw jest wielkim sukcesem i że jeszcze zatęsknimy za polskimi awansami. "Zibi" niestety "wykrakał". Na kolejny awans czekaliśmy aż 16 lat!