Skoki narciarskie to dyscyplina sportowa rozgrywana od połowy XIX wieku. Od 1924 roku są konkurencją olimpijską na normalnej skoczni, od 1964 także na dużej.
Za każdy skok zawodnik otrzymuje:
punkty za odległość – za osiągnięcie punktu konstrukcyjnego zawodnik otrzymuje 60 pkt, za każdy metr więcej dodaje się, a za każdy metr mniej odejmuje punkty, zależnie od rozmiaru skoczni (na K-90 po 2 pkt za metr, na K-120 po 1,8 pkt za metr). Długość skoku mierzona jest od progu skoczni do pięty tylnego buta skoczka w chwili zetknięcia się narty na całej długości z zeskokiem z dokładnością do 0,5 metra.
noty za styl – przyznawane są przez pięciu sędziów, przy czym najwyższej i najniższej z pięciu not nie bierze się pod uwagę, pozostałe są sumowane. Nota od jednego sędziego wynosi od 0 do 20 punktów.
Suma tych dwóch liczb stanowi ocenę skoku. Ocena nie może być ujemna – jeśli ocena po zsumowaniu obu not jest niższa od zera, zawodnik otrzymuje za skok 0 punktów.
Konkurencje:
Konkurs na skoczni normalnej - rozpoczyna się od kwalifikacji rozgrywanych dzień przed zawodami. Najlepszych 15 skoczków z klasyfikacji Pucharu Świata jest z nich zwolnionych posiadając kwalifikację automatyczną.
Pozostali zawodnicy rywalizują o 35 miejsc w konkursie głównym podzielonym na dwie rundy. W pierwszej serii startuje 50 zawodników, natomiast w rundzie finałowej już tylko 35 najlepszych, którzy skaczą w kolejności od najsłabszego z pierwszej serii do najlepszego skoczka.
Konkurs na skoczni dużej odbywa się dokładnie w tym samym formacie co zawody na skoczni normalnej.
W konkursie drużynowym skaczą drużyny złożone z czterech skoczków tej samej narodowości. W pierwszej rundzie zawodów skoki oddają zawodnicy z kolejnych krajów. Do rundy finałowej kwalifikuje się osiem najlepszych zespołów. W niej ponownie każda reprezentacja oddaje po cztery skoki. Zwycięża ekipa, która w ośmiu skokach zdobyła w sumie najwięcej punktów.