04 cze 2014 | Inne

Kowalczyk o depresji: chciałam skończyć ze sportem

dp

Przed mistrzynią olimpijską z Soczi i Vancouver najważniejszy bieg w karierze. – Bieg o życie – przyznaje Justyna Kowalczyk na łamach "Gazety Wyborczej". – Chcę o tym wreszcie powiedzieć, bo coraz trudniej mi to ukrywać – mówi.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

– Od ponad roku mam zdiagnozowane stany depresyjne, a od półtora roku walczę z bezsennością – wyjaśnia Kowalczyk. – Łączyć to wszystko z treningami jest bardzo trudno. Bywały dni, gdy moim jedynym widokiem był sufit w pokoju. Gdy nie miałam nawet siły, aby wstać z łóżka.

Mimo cierpienia, udało się jej zdobyć złoty medal podczas igrzysk w Soczi, czy wygrać trzy biegi Pucharu Świata. – Trochę się naudawałam przez te blisko dwa lata, od kiedy jestem na dole – przyznaje. – Były takie momenty, a nawet tygodnie, gdy ze względu na okoliczności, kłopoty znikały, a ja się uśmiechałam. Jednak bajki szybko się kończyły.

Sportowiec bez prawa do słabości?

Pomóc miały jej lekarstwa, ale żadna z trzech prób nie przyniosła rezultatów. – Wszystkie zakończyły się kompletną porażką i jeszcze różnymi dziwnymi historiami w moim życiu, więc wylądowały w koszu na śmieci. Od kilku tygodni pracuję z psychoterapeutką – dodaje.

– Ludziom się wydaje, że taka jak ja nie może mieć depresji – ocenia Kowalczyk na łamach "Gazety Wyborczej". – Sportowcowi nie przyznaje się prawa do takiej słabości. Jakby depresja była wstydem. Sam zwrot: przyznał się do depresji. Przyznał – jakby do złego. Chciałam wreszcie o tym otwarcie powiedzieć, bo coraz trudniej przychodziło mi ukrywanie. Nie chciałam już dłużej kłamać.

Justyna Kowalczyk (fot. Getty Images)

Przerażające dni

Niewiele brakowało, a Kowalczyk zabrakłoby w Soczi. – Miałam taki moment przed rokiem, gdy byłam gotowa rzucić narty – przyznaje. – Mój dół nie ma nic wspólnego z wygranymi czy przegranymi w sporcie. Byłam w ciąży, poroniłam rok temu w maju, na obozie treningowym. Wiadomo, że gdybym donosiła tę ciążę, nie wystartowałabym w Soczi. Miałam już inne plany na życie. Niestety, los zdecydował inaczej. To były przerażające dni i zostałam z tym sama. Nie powiedziałam nic ani trenerowi, ani rodzicom.

Oprócz psychoterapeutki, pomóc mają jej wcześniejsze, niż zaplanowała, treningi. Postanowiła skrócić przerwę, która miała potrwać do sierpnia. – Wracam już teraz. Niech to bieganie, które uważałam za przeszkodę w układaniu sobie życia, teraz mi pomoże. Chcę zacząć od nowa. Nie proszę o nic poza zrozumieniem. Spróbuję w sobie na nowo rozpalić ogień do sportu – podkreśla.