Opowieść wigilijna o Marcinie Wasilewskim

Fragment wywiadu z 2008 roku: – Najpierw śmierć taty, później narodziny córeczki, ale połączone z kłopotami zdrowotnymi żony. Na pewno czuję się mocniejszy. Jestem teraz cholernie silny, gdzieś w środku. Nie wiem jaka tragedia musiałaby się teraz wydarzyć, żeby mnie złamała.

Wiemy, że nic go nie złamie. Choć wydawało się, że 30 sierpnia 2009 roku skończyło się wszystko. Marcin Wasilewski leżał na trawie, jego noga rozpadła się na części. Jeszcze przed chwilą biegł do piłki, a zawodnik Standardu Liege, Axel Witsel, z ogromną siłą trafił w jego piszczel.

– Spojrzałem na leżącego Marcina i miałem wrażenie, jakbym ujrzał w lesie powalonego niedźwiedzia. To widok, który musiał szokować – opisywał Jelle Van Damme, kolega Wasyla z Anderlechtu. 29-letni polski obrońca miał w tym momencie 38 spotkań w reprezentacji narodowej i kilka chwil wcześniej ciche marzenia o grze w Premier League.

Niedługo później piłkarze Anderlechtu zeszli do szatni. Siedzieli w kompletnej ciszy i słyszeli dobiegający z daleka przerażający krzyk zawodnika. – Jeśli taki twardziel jak "Wasyl" krzyczy tak głośno, że słychać go przez dwie ściany, to znaczy, że ból musiał być nieprawdopodobny – komentował Ariel Jacobs, szkoleniowiec Anderlechtu. Wielu płakało. Jak choćby Czech Daniel Żitka czy Argentyńczyk Lucas Biglia, kontuzjowani zawodnicy Anderlechtu, którzy pauzowali z powodu drobnych kontuzji i obserwowali zdarzenie z zaledwie kilku metrów.

Płakał też sam Witsel. W szatni. Następnego dnia belgijska prasa oskarżyła go, że zrobił to umyślnie. W internecie grożono mu śmiercią. Gdy Wasilewski przyjmował spore dawki morfiny w szpitalu Maria Midellares w małej miejscowości Duerne pod Antwerpią, pod jego mieszkaniem w miasteczku Vlezenbeek zebrała się grupa reporterów, a w Liege Witsel i członkowie jego rodziny dostali policyjną ochronę. Belgowie naprawdę bali się o życie winnego. Ochronę dostał też Steven Defour, który zasugerował, że Wasyl sam się prosił, agresywną grą. Dzień po meczu na autostradzie, którą oskarżyciel dojeżdżał na stadion, wywieszono baner z napisem: "Defour, jesteś kryminalistą". Zdjęcia rentgenowskie nogi Wasilewskiego, które kilka dni po zdarzeniu opublikowały dwa belgijskie dzienniki i polski "Fakt" pokazywały dwie oderwane od siebie części kości.

Powrót twardziela

Minęło pięć lat. Nasz zawodnik przeszedł niezwykłą drogę. Wrócił do kadry, stał się nawet jej podstawowym zawodnikiem i osiągnął 60 spotkań, dzięki czemu wszedł do Klubu Wybitnego Reprezentanta. Choć o tym 60. występie pewnie chciałby zapomnieć, tak jak o jego niezwykłej walce zapomnieli kibice, którzy przyszli na spotkanie z San Marino. Gdy Wasyl wchodził do gry w końcówce, na Stadionie Narodowym w Warszawie przywitały go przeraźliwe gwizdy. To musiał być jeden z najsmutniejszych wieczorów w karierze. Nie zasłużył na takie potraktowanie. Ale znowu się podniósł. Kilka miesięcy później trafił do Leicester City, na razie tylko do angielskiej Championship.

– W sezonie 2012/13 wiele wskazywało na to, że Leicester wejdzie do Premier League, ale potem zespół miał serię dziewięciu meczów bez wygranej i stracił nawet miejsce w play-offach. Odzyskał je rzutem na taśmę, ale przegrał z Watford. Wtedy Nigel Pearson stwierdził, że do awansu potrzebuje kilku doświadczonych zawodników, takich jak Marcin, którzy w odpowiednim momencie nie przegrają mentalnie – mówi James Sharpe, dziennikarz "Leicester Mercury".

Menedżer kocha Polaka

"Wasyl" szybko odnalazł się w nowym środowisku. Gdy kontuzji doznał 20-letni Irlandczyk Liam Moore, Polak zajął jego miejsce i już go nie oddał. Pearson szybko poznał się na Polaku. – On jest zwariowany, wiem o tym. Jeśli spóźni się na spotkanie drużyny, to zmieniamy godzinę spotkania. Kocham go, jest wspaniały – zwierzył się menedżer w rozmowie z lokalną gazetą. – Chłopaki też go uwielbiają. Środkowi obrońcy, którzy lubią bronić to wymierający gatunek – dodał.

Faktem jest, że "Wasyl" ma niezwykły charakter. Był tym zawodnikiem, który podrywał drużynę do walki. – Tu nie ma co krzyczeć. Trzeba się spiąć i grą rozruszać resztę chłopaków. Przełamać się i zacząć zasuwać. Jeden wślizg, drugi. Wtedy reszta patrzy na takiego i widzi, że ten rzuca rezerwy sił i zaczyna się dostosowywać. I zespół zaczyna łapać dobry rytm. Ale ktoś musi pociągnąć grę – opowiadał zawodnik.

Balu kocha komedie

W Brukseli to doceniali. Ale nie tylko to. Na szafce Wasilewskiego koledzy nakleili papierowego niedźwiedzia Balu z "Księgi dżungli". I tak go nazywali. On odwdzięczał się kawałami, o których opowiadała wkrótce piłkarska Belgia. Dziennikarze wspominali, że jeden z piłkarzy, Jonathan Legear, wyszedł z siedziby klubu i znalazł swojego białego BMW X5 oblepionego naklejkami z logo Anderlechtu. Kilka tygodni później Legear rozbił po pijanemu wóz i zamienił go na Smarta. Po jednym z treningów znalazł swoje auto w gigantycznym kontenerze na trawę! Wasyl nie mógł udawać, że nic nie wie, bo od razu było oczywiste, że to on.

Innym razem któryś z zawodników nie mógł po treningu założyć spodni. Wszyscy płakali ze śmiechu i wtedy nieszczęśnik odkrył,że Wasilewski zaszył mu nogawki. Taki dowcip z polskiej komedii, bo Marcin jest ich fanem. Oglądał chyba wszystkie, mówił, że niektóre po kilka razy. To facet, który mógłby wymyślać żarty do ukrytej kamery. Ale też wielki profesjonalista. Dlatego szybko stał się ulubieńcem trybun w Leicester, tak jak wcześniej był kochany w Brukseli. Kibice Anderlechtu wymyślili dla niego specjalną piosenkę. Właściwie była to piosenka fanów reprezentacji Brazylii, ale w belgijskiej wersji słowo "Brazil" zostało zastąpione przez "Wasil". Jeszcze kilka razy "lalala" i oto przepis na gotowy przebój stadionowy. Odśpiewali to też w Anglii, gdy przyjechali specjalnie dla Polaka na mecz ligowy. To też pokazuje, jak szanowany jest w Brukseli.

Zawsze solidny

Nie mogli spodziewać się fajerwerków. To nie jest jego styl. To co zapewnia, to agresywna gra na solidnym poziomie. Polak pomógł drużynie w awansie, a po sezonie klub przedłużył z nim kontrakt o kolejny rok. Początkowo wypadł z wyjściowej "11". Pearson raz jeszcze postanowił dać szansę Liamowi Moore’owi. Miał stworzyć duet z Wesem Morganem według klucza stary-młody. Ale drużynie nie szło, obrona popełniała proste błędy i w końcu Polak wrócił do składu.

Niewiele brakowało, żeby zaraz niego wypadł, bo w meczu z West Bromwich Albion uderzył łokciem Saido Berahino. Sędzia puścił grę, ale kamery telewizyjne to wychwyciły i sprawa stanęła na komisji dyscyplinarnej FA. Pearson wstawił się za Polakiem, mówiąc, że to był świetny pokaz gry defensywnej. "Wasyla" wziął w obronę także sędzia Stuart Atwell, który ratował też własną skórę. Powiedział, że wszystko widział, ale uznał, że sprawa nie jest poważna. Polakowi darowano. Od tej pory stał się podstawowym zawodnikiem. W niedawnym meczu z Liverpoolem pokazał, że nie ma rywali, przed którymi by się cofał. Do pełni szczęścia brakuje tylko zwycięstw. Z ośmiu meczów, w których wystąpił, Leicester przegrało siedem, a raz zremisowało. Ale jego nikt nie wini.

DNA z Nowej Huty

– Fani lubią taką grę. Jest agresywny, ostry i to się ceni. Z drugiej strony jest oczywiście obawa, że może osłabić zespół, ale na razie udaje mu się tego uniknąć – mówi James Sharpe. Wasilewski: – Każdy ma inne walory. Są techniczni wirtuozi z niesamowitym dryblingiem, którzy miną trzech przeciwników i strzelą bramkę. Ja jestem od czarnej roboty. Pracuję na tych, którzy tam z przodu czarują, robią jakieś przekładanki, cuda na kiju.

Agresja jest w jego DNA. Inne cechy wyniósł z Nowej Huty, gdzie się wychowywał. – Huta to dobra szkoła życia. Rozumieją to ci, co się wychowali między blokami. Wiadomo jak było na osiedlu z wielkiej płyty. Każdy starał się przeżyć, dać sobie radę – opowiadał. Dziś słychać coraz więcej głosów, że powinien dostać jeszcze jedną szansę w kadrze. Gdyby któryś ze środkowych obrońców nie mógł zagrać. Na pewno nie zaszkodziłby reprezentacji. I mógłby zapomnieć o tym nieszczęsnym San Marino. Na to na pewno zasłużył...

Marek Wawrzynowski

(Wypowiedzi Wasilewskiego pochodzą z wywiadu, którego udzielił autorowi i Piotrowi Żelaznemu w Brukseli w 2008 roku).