Połączone siły Legii i Jagi. Dream team na Ligę Europejską?

Warszawianie grają z rumuńskim Botosani, białostoczanie – z cypryjską Omonią. Choć Michał Probierz twierdzi inaczej, to oba polskie zespoły są faworytami tych starć. Dopiero jednak połączenie ich potencjałów dałoby team, który nie musiałby obawiać się nikogo w LE aż do wiosny i fazy pucharowej. Wyłoniliśmy doskonałe – naszym zdaniem – połączenie opierając się na kilku założeniach.

Założenie pierwsze: subiektywizm. Poniższa jedenastka jest subiektywna! To znaczy, że każdy może widzieć to inaczej. Kibice obu klubów, którzy bynajmniej nie pałają do siebie miłością, najchętniej w ogóle nie podejmowaliby się takich prób, ale trzeba przyznać, że powstały z połączenia zespół to ekscytująca perspektywa. Nawet jeśli nigdy się ona nie ziści.

Założenie drugie: liczy się aktualna forma. Przy wyborze optymalnej "jedenastki" opieraliśmy się przede wszystkim na tym, co piłkarze pokazywali wiosną i w pierwszych meczach nowego sezonu. Ale potencjał też ma znaczenie. Gdyby kierować się tylko "znanymi nazwiskami", musielibyśmy w składzie znaleźć miejsce dla np. Michała Żyry. A przecież utalentowany skrzydłowy od miesięcy nie może odnaleźć zagubionej formy. Z drugiej strony, gdyby patrzeć tylko na to, co piłkarze zaprezentowali na otwarcie tego sezonu, musielibyśmy zmieścić w składzie Karola Świderskiego – zawodnika bez wątpienia świetnie rokującego, ale dwa dobre mecze z Kruoją nie mogą być wyznacznikiem piłkarskiej klasy.

Założenie trzecie: dystans. Poniższy skład ma charakter wyłącznie zabawowy i hipotetyczny. Na zasadzie: co by było gdyby. O niczym nie świadczy i niczego nie przesądza. Ma jedynie zaintrygować i być przyjemnym wprowadzeniem do wieczornych, pucharowych emocji w wydaniu obu drużyn, które – mamy nadzieję – będą trwać co najmniej do wiosny. No to zaczynamy.

Bramka: Bartłomiej Drągowski (Jagiellonia)

Dusan Kuciak to świetny fachowiec, ale stawiamy na Drągowskiego. Przede wszystkim dlatego, że w tym sezonie nie wpuścił jeszcze gola, a Kuciak w jednym meczu już trzy. A przecież z tego przede wszystkim rozlicza się bramkarza. Drągowski, który za nieco ponad miesiąc skończy dopiero 18 lat, przez cały poprzedni sezon prezentował wyborną formę. Dało mu to tytuł bramkarza i odkrycia całych rozgrywek. Wybór jest więc jasny. Latem mógł odejść i próbować przebić się w akademii któregoś z europejskich gigantów, ale wolał walczyć z Jagą o Europę. Za to też duży plus.

Obrona: Jakub Rzeźniczak (Legia)

Decydujemy się na trójkę w obronie, by móc zmieścić pięciu zawodników w pomocy. Poza tym, przecież system 3-5-2 wraca do łask w całej Europie. Czemu nie przekuć go na polski grunt? (Robert Podoliński lubi to). Z prawej strony trzyosobowego bloku umieszczamy Kubę Rzeźniczaka. Nawet jeśli, tak jak cała Legia, wiosną obniżył loty, to nadal jest w czołówce ligowych defensorów. Przede wszystkim, nie zdarzają mu się głupie, niezrozumiałe błędy, a to – jak na polskie warunki – już dużo. Poza tym, był członkiem legijnej defensywy, która w fazie grupowej LE w sezonie 2014/15 pokazywała całej Europie jak się gra w obronie.

Obrona: Michał Pazdan (Legia)

Najlepszy stoper zeszłego sezonu Ekstraklasy i chyba największy wygrany całej wiosny w polskiej piłce. Dobrą formą na boisku zapracował na powrót do reprezentacji, w której też spisał się bez zarzutu. I chociaż Henning Berg w meczu o Superpuchar wystawił go jako defensywnego pomocnika, to my stawiamy na Pazdana na środku obrony, bo tu ewidentnie czuje się najlepiej. Ma potencjał, by z Rzeźniczakiem stworzyć najlepszą parę w lidze. O ile Berg się nie uprze...

Obrona: Sebastian Madera (Jagiellonia)

Pazdan odszedł, ale Madera został. Autor najsłynniejszego pomeczowego wywiadu zeszłego sezonu może nie jest gwiazdą ligi, jednak daje spokój i jakość w rozegraniu, jakich nie znajdujemy u pozostałych stoperów Legii. Czas spędzony w Białymstoku jest jego najlepszym w karierze. Pod nieobecność Rafała Grzyba pełni rolę kapitana i ta funkcja wyraźnie mu odpowiada.

Pomoc: Tomasz Jodłowiec (Legia)

Stawiamy go w roli defensywnego pomocnika, asekurującego obrońców. Nie bez powodu, bo w ostatnich miesiącach Jodłowiec jakby zatracił ofensywne atuty, którymi wyróżniał się w przeszłości. Mniej strzela z dystansu, gorzej rozgrywa, stracił na dokładności. A jednak to wciąż ligowa czołówka i reprezentant Polski, dlatego trudno pominąć go, zwłaszcza że w kadrach obu drużyn ze świecą szukać lepszej "szóstki". Gdyby "Jodła" wrócił do poziomu z jesieni 2014 roku, może znowu zwróciłby na siebie uwagę scoutów zza granicy.

Pomoc: Nika Dzalamidze (Jagiellonia)

Gruzina widzimy w roli prawoskrzydłowego, czyli tak jak gra w Jadze. Długo wahaliśmy się, czy postawić na niego czy na Kostantina Wasiljewa, ale jednak na boku pomocy lepiej czuje się Dzalamidze, a w środku mamy już tłok. Poza tym, nawet jeśli Wasiljew został uznany za jedno z odkryć wiosny (czym zapracował na transfer z Piasta), to jednak zanotował pięć asyst, a Nika aż jedenaście. Za Gruzinem przemawia też wiek (jest osiem lat młodszy) i po prostu doskonała jakość, jaką prezentuje w ostatnich miesiącach pod wodzą Probierza.

Pomoc: Guilherme (Legia)

Przy drugiej linii bocznej widzimy Brazylijczyka. Gui rzucany jest przez Berga z jednej pozycji na drugą, ale ewidentnie lepiej czuje się w ofensywie niż w destrukcji. W Superpucharze zagrał na rozegraniu i zdaniem kibiców był najlepszym piłkarzem Legii. Wydaje się, że wciąż nie pokazał pełni możliwości, ale też nie ułatwiły mu tego problemy ze zdrowiem. W naszej drużynie marzeń mógłby cofnąć się na lewą obronę, jeśli zespół przechodziłby w bardziej defensywne ustawienie. Wówczas Rzeźniczak przesuwałby się na prawą stronę, a na stoperach grali Pazdan z Maderą.

Pomoc: Maciej Gajos (Jagiellonia)

Jeden z niewielu piłkarzy Jagiellonii, którzy wraz z kolejnymi tygodniami wiosny 2015 grali słabnęli, a nie grali coraz lepiej. Gajos ma jednak wielki potencjał, "to coś", co dostrzegł nawet selekcjoner Adam Nawałka. Nawet jeśli wciąż ma problemy z ustabilizowaniem formy na równym poziomie, to błyszczy w najważniejszych meczach. Poza tym, w przeciwieństwie do większości polskich środkowych pomocników, nie boi się uderzyć z dystansu, co drużynie wychodzi na zdrowie. Na dziś jest lepszą opcją od Furmana, Masłowskiego czy Vrdoljaka – co do tego chyba nikt nie ma wątpliwości.

Pomoc: Przemysław Frankowski (Jagiellonia)

Ze znalezieniem drugiego środkowego pomocnika do gry przed Jodłowcem mieliśmy problem. W końcu zdecydowaliśmy się na Frankowskiego, głównie przekonani hat- trickiem wbitym Kruoji w pół godziny i to po wejściu z ławki. Młodzieżowy reprezentant dobrze czuje się też na skrzydle, ale chyba jednak brak mu skuteczności, by przebić się do czołówki zawodników na tej pozycji. A w wieku 20 lat wciąż ma dużo czasu, by – ze swoją techniką i wizją – wyrosnąć na świetnego ofensywnego pomocnika.

Atak: Ondrej Duda (Legia)

W teorii miejsce Frankowskiego w drugiej linii mógłby zająć Duda, ale: a) szkoda marnować Słowaka, "chować go" gdzieś w głębi pola, b) kto miałby zagrać w ataku zamiast niego? Nemanja Nikolić to na razie niewiadoma, w meczu z Lechem pokazał niewiele. Aleksandar Prijović na razie jeszcze nie zadebiutował w Legii, a z Markiem Saganowskim na szpicy LE się nie zawojuje. Dlatego w roli cofniętego napastnika, wspierającego "dziewiątkę" umieszczamy Dudę. Nawet jeśli Słowak ostatnio spuścił z tonu, to w Europie może znowu rozbłysnąć. Poza tym na tej pozycji grał za czasów Miro Radovicia i, przede wszystkim, nie ma w Legii i w Jadze realnej konkurencji. Czego należało dowieść.

Atak: Patryk Tuszyński (Jagiellonia)

Ulubieniec Probierza doskonale odpłaca za zaufanie. W zeszłym sezonie, kiedy przypadło mu niełatwe zadanie zastąpienia Mateusza Piątkowskiego, jego talent – nagle, w wieku 25 lat – rozbłysł dużym blaskiem. Tuszyński strzelił 15 goli w lidze, a w ostatnich sześciu kolejkach trafił sześciokrotnie. Ten sezon zaczął jeszcze lepiej – od hat-tricka z Kruoją. I tak napastnik, który niczym nie wyróżniał się w Lechii, a jeszcze trzy lata temu grał w MKS Kluczbork, dostał się do reprezentacji. Co prawda nie zadebiutował w niej, ale na zgrupowaniu był. Dalsza praca z Probierzem musi zaowocować kolejnymi powołaniami.

Trener: Michał Probierz (Jagiellonia)

Największa zagwozdka. Z jednej strony Berg, który przecież prowadził Legię z sukcesami w LE zeszłym sezonie. Zdobył z nią też mistrzostwo, a piłkarze zgodnie zapewniają, że tak zaawansowanych taktycznie treningów nie mieli z żadnym trenerem. Szkoda jednak, że od miesięcy nie widać tego na boisku. Legia gra, co tu dużo mówić, siermiężnie. Dlatego stawiamy na Probierza, którego Jaga wypracowała ofensywny, atrakcyjny styl. Poza tym, wielu członków naszego dream teamu (a białostoczanie mają w nim przewagę liczebną 6:5) najlepiej gra właśnie pod wodzą Probierza. Wspomniani Madera, Dzalamidze, Tuszyński z żadnym innym trenerem nie zbliżyli się do poziomu prezentowanego obecnie. Dlatego wygrywa Probierz. Ale i tak koniec końców liczy się to, kto wygra na boisku. Trudniejsze zadanie czeka Jagę.