12 sie 2015 | Siatkówka / Reprezentacja

Glinka zeszła z parkietu. Kariera jak ze snu

RP

22 lata gry, 286 meczów w reprezentacji Polski, 9 klubów w 5 krajach, 2 mistrzostwa Europy, 6 turniejów finałowych Ligi Mistrzyń – osiągnięcia Małgorzaty Glinki mówią same za siebie. Najlepsza polska siatkarka w XXI wieku (a dla wielu w historii) w wieku 36 lat zakończyła karierę.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

– Jej mama jest nauczycielką, więc zawsze była uczulona na punkcie nauki. Gosia sporo jeździła na różne turnieje i zgrupowania, opuszczała lekcje, więc mama przyszła do mnie któregoś dnia i powiedziała – koniec z siatkówką! A ja jej na to, że za rok Gosia będzie zarabiać tyle, co pani cała rodzina. Zdenerwowała się wtedy na mnie. (...) Ostatnio spotkaliśmy się na lotnisku. Bardzo mnie przepraszała. Pamiętała tę rozmowę – tak początki kariery Glinki wspominał przed laty jej pierwszy trener, Teofil Czerwiński.

Charakter wojownika

Liderka Złotek, które w latach 2003-05 dwukrotnie z rzędu były najlepsze w Europie, ma w dorobku tytuły mistrzowskie z Francji, Hiszpanii, Turcji i Włoch. Mało kto wie jednak, że w młodości zamiast siatkówki mogła postawić na lekkoatletykę albo koszykówkę. – Koszykówka jest bardzo wymagającą dyscypliną. Wymaga dużo biegania, a ja nie lubię biegać – tłumaczyła żartobliwie w rozmowie z serwisem siatka.org.

Trener Czerwiński widzi to jednak inaczej. – Kiedyś widziałem, jak grała z chłopakami w koszykówkę. Na nic im nie pozwoliła. Ona ma charakter wojownika, idealny do sportu. Po roku treningów została uznana najlepszą zawodniczką w mistrzostwach nadziei olimpijskich. Po dwóch latach była już w reprezentacji Polski juniorek, a po trzech – w seniorskiej kadrze – wyliczał mentor wielu reprezentantek.

Małgorzata Glinka (L) podczas meczu kadry w 2014 roku (fot. PAP/Grzegorz Michałowski)

Rekordzistka

Gdy w 1996 roku przeszła ze Skry Warszawa do drużyny Dick Black Andrychów jej kariera potoczyła się jak po sznurku. Krajowe puchary, mistrzostwa... Dokądkolwiek nie trafiła – a już w wieku 21 lat była zagranicą – odnosiła jeden sukces za drugim. W kilka sezonów zwiedziła Włochy, Francję, Hiszpanię i Turcję, a swego czasu była też blisko transferu do Rosji.

– Sześć lat w jednym kraju to jest dla mnie dużo. Wydaje mi się, że w sporcie trzeba szukać jak najwięcej nowych wrażeń – tłumaczyła po odejściu z włoskiego Asystelu Novara. Przez te sześć sezonów w Italii zdobyła 2335 punktów. Żadna inna polska siatkarka nie może się z nią równać pod tym względem.

Przez dekadę tylko do niej należał również rekord zdobytych punktów w jednym meczu kadry. W półfinale ME 2003 z Niemcami zdobyła ich 41. "Glinka – Niemcy 3:2" – tak media ochrzciły tamto spotkanie. Po 10 latach to osiągnięcie wyrównała inna wychowanka Skry – Katarzyna Skowrońska-Dolata.

Małgorzata Glinka (L) i Anna Werblińska (fot. PAP/Jacek Kostrzewski)

Trudna współpraca z Niemczykiem

Historia jej występów w kadrze nie zawsze była jednak usłana różami. Przez lata nie mogła znaleźć nici porozumienia z trenerem Andrzejem Niemczykiem. Najpierw on ją wykluczył, potem ona odmówiła gry pod jego wodzą. Dziś Niemczyk mówi o niej jednak w samych superlatywach. – Gdy osiągnęła swój poziom, potrafiła pociągnąć za sobą cały zespół. Kiedy na turnieju w Turcji zdobyła tytuł MVP, nazwisko Glinka oznaczało "z nią w składzie wygrywamy" – mówił Niemczyk na łamach "Przeglądu Sportowego".

Na długiej liście sukcesów Glinki przez lata brakowało mistrzostwa Polski. Po 14 latach na obczyźnie w 2013 roku podpisała kontrakt z Chemikiem Police. Efekt: w dwóch kolejnych sezonach złoty medal OrlenLigi zawisł na jej szyi. Choć Jacek Nawrocki niedawno namawiał ją nawet, by wróciła jeszcze do kadry, żona Włocha Roberto Mogentale powiedziała "pas". Prawdopodobnie pozostanie w Policach w nowej roli.

Andrzej Niemczyk (fot. Getty)

Kalendarium Małgorzaty Glinki:

30 września 1978: przychodzi na świat w Warszawie
1993: pierwsze treningi w Skrze Warszawa u trenera Teofila Czerwińskiego
5 lipca 1996: dwa miesiące przed 18. urodzinami debiutuje w reprezentacji Polski seniorek
1997: kończy klasę sportową w liceum im. Słowackiego w Warszawie
1999: w wieku 21 lat, po wywalczeniu trzech wicemistrzostw Polski przechodzi zagranicę, do włoskiej Vicenzy
2001: z Vicenzą wygrywa Puchar CEV, zostaje wybrana najlepszą zawodniczką Final Four
2003: pierwsze mistrzostwo Europy z reprezentacją Polski, nagroda dla MVP turnieju i pamiętne 41 punktów w półfinale z Niemcami - przez 10 lat rekord w wykonaniu polskiej siatkarki
12 października 2003: zostaje wybrana najlepszą siatkarką Europy
2003: czwarte miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego
2005: drugie mistrzostwo Europy
22 listopada 2005: nagrodzona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
2007: z Gruppo Murcia wygrywa Puchar Top Teams Cup
maj 2008: z reprezentacją awansuje na igrzyska olimpijskie, pierwsze dla polskiej kadry od 40 lat
sierpień 2008: zawieszenie kariery ze względu na ciążę i narodziny córki
2010: wraca do siatkówki, by po mistrzostwach świata Japonii zakończyć karierę w reprezentacji
2011: z VakifBankiem Stambuł wygrywa Ligę Mistrzyń, zostaje wybrana MVP Final Four
2013: drugi triumf w LM z tureckim klubem, przez cały sezon zespół z Glinką w składzie nie przegrywa ani jednego z 47 meczów
23 czerwca 2013: nagroda CEV Lifetime Award za całokształt kariery
sierpień 2013: podpisuje kontrakt z Chemikiem Police, po 14 latach wraca do ojczyzny
styczeń 2014: na trzy mecze wraca do reprezentacji Polski, z którą nie udaje jej się jednak awansować na mistrzostwa świata
2014: z Chemikiem zdobywa pierwsze w karierze mistrzostwo Polski
2015: drugie mistrzostwo Polski i szóste Final Four w karierze
sierpień 2015: ogłasza zakończenie kariery