13 lis 2015

"George Best. Najlepszy" – przeczytaj fragmenty książki!

George Best w autobiografii: "Byłem jednym z najsłynniejszych piłkarzy świata, a zamiast na ważny mecz, udałem się na randkę".

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Szczerze mówiąc, doszedłem do punktu, w którym było mi obojętne, czy zawieszą mnie na dwa miesiące, trzy czy może rok. Straciłem zainteresowanie piłką, a to najlepszy znak, że pora pakować manatki, o czym myślałem coraz częściej.

Sir Matt oczekiwał, że teraz, po jego powrocie, wezmę się w garść, ale moja jasność umysłu pozostawiała sporo do życzenia. Kiedyś rzadko wychodziłem w czwartki wieczorem, ale w najbliższy czwartek wyszedłem i w kolejny też. Nie było mowy, bym dał radę stawić się na trening następnego dnia. Sir Matt nawet nie próbował się ze mną skontaktować, licząc, że w sobotę zjawię się na dworcu, by dotrzeć do Londynu na mecz z Chelsea.

Nadzieja matką…

Normalnie cieszyłbym się na myśl o meczu z Chelsea bardziej niż z inną drużyną. Wielki klub, wielcy zawodnicy, pełne trybuny. Ale tego tygodnia mecze nie interesowały mnie wcale, choć weekendem w Londynie bym nie pogardził. Nie wsiadłem do pociągu z chłopakami, ale złapałem jeden z późniejszych i pojechałem w odwiedziny do irlandzkiej aktorki Sinead Cusack, którą właśnie poznałem.

Istne szaleństwo. Byłem jednym z najsłynniejszych piłkarzy świata, a zamiast na ważny mecz udałem się na randkę. Trudno mi wyjaśnić, w jakim stanie umysłu się znajdowałem, decydując się na taki krok. Wszystko mnie przytłaczało i kiedy obudziłem się późnym rankiem, zdając sobie sprawę, że przegapiłem pociąg, uznałem, że nie ma sensu się przejmować. Gdybym myślał trzeźwo, złapałbym kolejny pociąg i może dotarł na czas, ale doszedłem do wniosku, że nie zdążę, a nawet gdyby mi się udało, to czeka mnie tylko bura od szefa, bo i tak nie da mi zagrać.

George Best (fot. Getty Images)

Już wcześniej umówiłem się z Sinead po meczu, więc nie widziałem powodu, żeby odwoływać spotkanie. Stwierdziłem, że to nic wielkiego. Ale kiedy tylko prasa zorientowała się, że zamiast grać, randkuję z aktorką, cichy weekend w północnym Londynie zmienił się w oblężenie Sidney Street.

Sinead mieszkała przy Noel Street w Islington i albo jeden z jej sąsiadów dał cynk prasie, albo zauważono nas, kiedy wyszliśmy wieczorem na kolację. W niedzielę rano obudziła nas wrzawa na zewnątrz. Kiedy Sinead wyjrzała przez okno, szczęka jej opadła.

– Coś ty nabroił, George? – zapytała, kiedy zobaczyła tabuny dziennikarzy i kamery telewizyjne pod swoim oknem.

– Po prostu opuściłem mecz – odpowiedziałem.

Sinead – która później wyszła za Jeremy’ego Ironsa – była uroczą dziewczyną, z którą zawsze mogłem porozmawiać. Też była z Irlandii i też zmagała się z rosnącą sławą, choć nie na taką skalę jak ja. Znalazła się w nieodpowiednim miejscu, w nieodpowiednim czasie i było mi jej żal, bo całe to zamieszanie nie miało z nią nic wspólnego. Liczyła na spokojny weekend, a dzięki mnie spędziła cztery dni jako więzień we własnym domu.

George Best (fot. Getty Images)

Wszystko zwaliło mi się na głowę. Przeżywałem kryzys, a dla innych była to zwykła rozrywka, coś, z czego mógł się pośmiać cały kraj. Kiedy tylko w telewizji wyemitowali materiał, pod domem zaczęli gromadzić się ludzie, skandując moje imię. Zaciągnęliśmy zasłony i włączyliśmy telewizję, żeby się od tego oderwać, ale w wiadomościach natrafiliśmy na relacje spod naszego domu.

Niewiarygodne, że tyle się dzieje na świecie, ale to historia dwojga ludzi, którzy utknęli w mieszkaniu w Islington, dostała się na pierwsze strony wszystkich gazet. Redaktorzy pisali te napuszone artykuły o rozpieszczonym piłkarzu, który się wykoleił, a na stronach plotkarskich spekulowano, czy sir Matt powinien mnie sprzedać, czy wykopać. Rozgłos, jaki powstał wokół tej historii, zwiększył tylko moje poczucie zagubienia i przytłoczenia. Biedna Sinead nie potrafiła tego zrozumieć, musiała się czuć, jakby ukrywała seryjnego mordercę.

Fragment pochodzi z autobiografii George’a Besta "Najlepszy", która ukaże się 18 listopada nakładem wydawnictwa SQN.