Waś: podążam w dobrym kierunku

– Pierwsze zawody sezonu bez miejsca na podium, ale z nowym rekordem kraju. Zadowolenie czy niedosyt?
– W najlepszych startach w Salt Lake City i Calgary zajmowałem piątą i siódmą pozycję, więc potwierdziłem przynależność do światowej czołówki. Rezultat 34,42 pokazuje, że podążam w dobrym kierunku i tym właśnie będę kierował się przed kolejnymi startami.

– Dość długo barierą nie do pokonania było 34,60...
– Ten rezultat uzyskałem prawie cztery lata temu, więc trochę mi się zeszło z jego poprawieniem. Frustrowało mnie to, bo Artur Waś ze stycznia 2012 i końcówki 2015 roku to zupełnie inny zawodnik. Dziś jestem dużo mocniejszy pod każdym względem. Bardzo krytycznie na to patrzyłem. Najważniejsze, że w ostatnim starcie przed powrotem do Europy, przejechałem dobry bieg, a rekord został pobity.

– Rekordy świata i życiowe zazwyczaj bije się na torach zaoceanicznych. W Europie będzie trudniej o znakomite czasy?
– To nie jest takie pewne. Znakomity holenderski panczenista Ronald Mulder, brązowy medalista olimpijski z Soczi, też ani razu nie znalazł się w trójce w PŚ w Kanadzie i USA, a jego wyniki były na poziomie 34,3-34,5. Wyraźnie się męczył. Bardzo możliwe, że w ojczyźnie czy na niemieckich torach będzie biegał szybciej. Na to też liczę w swoim przypadku.

– Wróćmy do okresu mocnych treningów. Wrzesień spędził pan z Arturem Nogalem i Piotrem Michalskim w Stanach Zjednoczonych. To był dobry pomysł?
– Pierwszy raz na tym etapie przygotowań spędziłem miesiąc na dużej wysokości w Salt Lake City. Mój organizm nie regenerował się najlepiej w takich warunkach, a do tego byłem wtedy krótko po urazie kostki. Pewnie popełniłem błąd, ale na nich człowiek się uczy.

– Koledzy z kadry wrócili do ojczyzny, a pan pozostał za oceanem.
– Nie chciałem tracić godzin i dni na przeloty, na zmiany strefy czasu i aklimatyzację. Jestem wysokim człowiekiem, mierzę ponad 190 cm i dla mnie loty samolotem nie należą do najbardziej komfortowych sposobów podróżowania. Nie umiem spać w samolocie, dlatego później dłużej muszę wypoczywać, co odbija się na treningu itd. Dlatego zostałem i wcześnie udałem się do Kanady.

– Samotnik z pana. Do Warszawy kadrowicze wrócili razem, poza Arturem Wasiem, który przyleciał cztery godziny po wszystkich.
– Taki akurat dostałem bilet, który rezerwował dla mnie związek. To prawda, że lubię chodzić własnymi ścieżkami, ale też dobrze czuję się w grupie. Moim zdaniem, każdy człowiek powinien szukać odpowiedniej równowagi między życiem towarzyskim, a byciem samym ze sobą. W Akademii Łyżwiarskiej w Hamar jestem z Nogalem i Michalskim, są z nami też norwescy sprinterzy. Potrafię się z każdym dogadać.

– Nie było pana ponad 2,5 miesiąca w Polsce, a po jednym dniu wolnym wyjechał pan do Inzell.
– Lubię być tam, gdzie jest lód, dlatego szybko przeniosłem się na "stare śmieci" do Inzell. Przez kilka lat tutaj byłem w ośrodku treningowym. W Warszawie wszyscy gdzieś pędzą, są strasznie zajęci, a mnie takie życie nie służy.

– Jak się panu podobało w Calgary? Udało się potrenować z bardzo dobrze spisującymi się Williamem Duttonem i Laurentem Dubreuilem?
– Widywaliśmy się w Calgary, widziałem jak pracują, ale ich plan zupełnie różni się od mojego, dlatego nie trenowaliśmy razem. Dutton zaczynał od 35,2, ale potem kiedy zeszli z obciążeń, zaczął jeździć znakomicie.

– Pana opinia o Rosjaninie Pawle Kuliżnikowie i fenomenalnym rekordzie świata 33,98.
– Ten zawodnik jest ewenementem, świetnie jeździ technicznie i jest super przygotowany fizycznie. Ale to nie znaczy, że jest nie do pokonania. W stawce sprinterów jest wielu mocnych pod względem siły, dynamiki itd., ale jeśli chodzi o technikę grono jest bardzo wąskie. Siła pomaga do pewnego momentu na 500 m, najważniejsze jest jednak to, jak stawia się płozy na lodzie.