Izu Ugonoh – tanecznym krokiem po pas mistrza

Do boksu trafił nieco przypadkiem. Do 19. roku życia był obiecującym... piłkarzem. Dotarł nawet do rezerw Lechii Gdańsk, jednak po testach w Irlandii i Hiszpanii stwierdził, że ten sport po prostu nie jest jego prawdziwą pasją. Na boisku był rozsądnie grającym forstoperem i kapitanem drużyn młodzieżowych.

– Byłem niezły, ale czegoś mi zabrakło. Do dzisiaj nie wiem czego bardziej – umiejętności, szczęścia czy konsekwencji... Ale nie żałuję, bo pod koniec przygody z piłką trafiłem na trening muay thai – wspomina Ugonoh.

Kilka zajęć wystarczyło, by odkrył nową pasję. Po miesiącu toczył już sparingi. Sporty walki pochłonęły go bez reszty i tak przez kick-boxing trafił do boksu. Równolegle ukończył studia na gdańskim AWFiS. Przed przejściem na zawodowstwo chciały go wszystkie liczące się w Polsce grupy promotorskie. Wspólnymi treningami kusił wybitny trener Andrzej Gmitruk, jednak Ugonoh wybrał KnockOut Promotions, największą i najlepiej zarządzaną grupę na rynku. Na ringu zadebiutował w październiku 2010 roku jako pięściarz kategorii junior ciężkiej (z limitem wagowym do 90,7 kg).

W trakcie kolejnych trzydziestu miesięcy stoczył dziewięć pojedynków. Wszystkie wygrał, z tego sześć przed czasem. Najtrudniejszy test? Sześć rund z doświadczonym Łukaszem Rusiewiczem (13-12), które Ugonoh rozstrzygnął jednogłośnie na punkty. Jego kariera miała nabrać rozpędu, jednak od tego momentu gwałtownie wyhamowała. Kolejny raz młody pięściarz na ring wyszedł... półtora roku później, już w Nowej Zelandii.

Te "odpowiednie osoby" to menedżer Dean Lonergan, trener Kevin Barry i pięściarz Joseph Parker (18-0, 16 KO). Współpraca z nimi sprawiła, że Polak zmienił styl. Nabrał masy mięśniowej i stał się "ciężkim" z prawdziwego zdarzenia. – Izu to fantastyczny talent. Poznaliśmy się w momencie, gdy był na rozdrożu i nie miał nic pewnego. Miałem świetny układ z Josephem, ale między nimi szybko pojawiła się chemia. Fantastycznie się uzupełniają, toczą wartościowe sparingi i wiele się od siebie uczą – przyznał Barry.

Oprócz treningów z nadzieją nowozelandzkiego boksu i kolejnych zawodowych startów, Ugonoh najwięcej zyskał jeżdżąc na sparingi do byłych mistrzów świata – Bermane'a Stiverne'a (25-2-1, 21 KO) i Władimira Kliczki (64-4, 53 KO). Zwłaszcza trzytygodniowy obóz u byłego dominatora królewskiej kategorii okazał się cennym doświadczeniem. Polak miał imitować styl Bryanta Jenningsa (19-2, 10 KO) i swoją pracę wykonał na tyle dobrze, że długoletni mistrz odniósł ostatnie jak do tej pory zwycięstwo na zawodowych ringach.

W ringu Ugonoh sprawiał coraz lepsze wrażenie. Ostatnie trzy walki to trzy błyskawiczne nokauty. Choć nie pokonał nikogo z szerokiej czołówki, to rezultaty odbiły się szerokim echem. Wszystko za sprawą stylu. Najpierw Ugonoh brutalnie znokautował w drugiej rundzie Willa Quarriego (5-4, 2 KO). Rywal... wypadł z ringu, a klip wideo z tego pojedynku stał się hitem internetu. "To mocny kandydat do miana nokautu roku" – zachwycał się bokserski ekspert ESPN, Dan Rafael.

W kolejnych dwóch starciach Polak wywalczył pierwsze regionalne pasy. W grudniu 2015 roku znokautował w pierwszej rundzie Vicente Sandeza (15-6, 10 KO). Rywal przewrócił się po pierwszym ciosie prawą ręką. Dzięki temu zwycięstwu Ugonoh jest dziś 11. w rankingu federacji WBO.

– Teoretycznie nie miał to być zawodnik, który tak szybko padnie. Kilka tygodni wcześniej dotrwał do trzeciej rundy z późniejszym mistrzem świata, Charlesem Martinem. Sandez był też w czołowej piętnastce rankingu, ale wyszło jak wyszło... W najbliższych miesiącach chcę większych wyzwań – przekonuje Izu.

W ostatnich tygodniach wybrał jednak inny sport. Dał się namówić na udział w "Tańcu Z Gwiazdami". Odpadł tuż przed finałem, jednak zachwycił ekspertów i zyskał rozpoznawalność w ojczyźnie. Cała inicjatywa nie była chwilowym skokiem na kasę, a starannie zaplanowanym posunięciem marketingowym, które ma przynieść skutki w najbliższych latach.

Teraz Wach?

Już jesienią Ugonoh ma znów wrócić do Polski i pokazać się w walce z silniejszym rywalem. Sporo mówi się o tym, że w listopadzie jego rywalem mógłby zostać Mariusz Wach (32-2, 17 KO). Oficjalnej oferty jeszcze nie było, ale Izu chciałby się spotkać z kimś podobnego kalibru.

To z pewnością byłby najtrudniejszy test w jego dotychczasowym karierze. Choć przygoda "Wikinga" z boksem powoli zmierza ku końcowi, to nie sposób odmówić mu jednego: niesamowitej odporności na ciosy. Dziesięć lub nawet dwanaście rund w ringu z pięściarzem, który wytrzymał pełen dystans z Władimirem Kliczką, z pewnością pozwoliłoby Izu dowiedzieć się więcej o własnych możliwościach.

Jeden podobny test już zaliczył – w czerwcu 2015 roku spotkał się w ringu z gigantem. Julius Long (17-20, 14 KO) zdecydowanie nie jest wirtuozem szermierki na pięści, ale mierzy aż 217 cm. Jego zasięg rąk to 229 cm – najwięcej w wadze ciężkiej.

Imponujący warunkami fizycznymi Ugonoh na jego tle wyglądał jak młodszy brat. Przeboksował z doświadczonym Australijczykiem osiem rund. W czwartej miał rywala na deskach, ale nie zdołał go wykończyć. Mało tego – w końcówce tego starcia sam odczuł kilka mocnych ciosów rywala.

Poprzeczka stopniowo idzie w górę, jednak na razie zamiast wielkich walk Ugonoh musi zadowolić się komplementami od największych. "Młodą nadzieją wagi ciężkiej" nazwał go w październiku 2015 roku Evander Holyfield. W mediach społecznościowych ciepłych słów 29-latkowi nie szczędził także pogromca Kliczki, Tyson Fury (25-0, 18 KO).

These guys looking in great shape 2 up & coming heavyweights pic.twitter.com/eEzKO4imjT

— Gypsy King (@Tyson_Fury) 15 marca 2016

Pod koniec maja Polak wraca do Las Vegas, gdzie po kilku dniach dołączą do niego Parker i trener Kevin Barry. Młody Nowozelandczyk już 21 maja może zostać obowiązkowym pretendentem do tytułu mistrza świata federacji IBF – musi pokonać przed własną publicznością doświadczonego Carlosa Takama (33-2-1, 25 KO). Polak niczego nie zazdrości młodszemu koledze i zamierza cierpliwie czekać na swoją szansę.

Na mistrzowskim szlaku

– Waga ciężka przeżywa rozkwit, wygrana Fury'ego z Kliczką ożywiła sytuację. Teraz każdy wierzy, że może zostać mistrzem. Ja też, ale nie zamierzam iść w tym kierunku krzycząc i domagając się czegoś. To nie mój styl. Cierpliwie, tanecznym krokiem, zamierzam dojść do mistrzowskiej szansy – dodaje Izu.

Sytuacja w królewskiej kategorii rzeczywiście jest otwarta, ale przez to nieco skomplikowana. Ugonoh na razie liczy się tylko w rankingu federacji WBO, której pas posiada Fury. Do Brytyjczyka należy również tytuł mistrza organizacji WBA. Pozostali czempioni to Deontay Wilder (WBC) i Anthony Joshua (IBF).

– Każdy z nich jest do trafienia. Wilder robi postępy, ale walka z Arturem Szpilką pokazała, że w jego stylu jest sporo luk. Fury "wytańczył" sobie tytuł z Kliczką, jednak w tej walce mało było boksu. Joshua walczy ofensywnie, świetnie składa kombinacje i jest bardzo szybki, ale żaden z nich nie jest poza zasięgiem – ocenia Ugonoh.

Wielkie walki w wypełnionych po brzegi największych halach świata dopiero przed nim. I choć w sportowym życiu 29-latka wydarzy się jeszcze wiele, to w osobistym jedno jest pewne. Mimo spędzania czasu w Las Vegas i Nowej Zelandii dom Izu wciąż jest w Polsce. Jego rodzice pochodzą z Nigerii i trafili tu w latach osiemdziesiątych. Ich syn urodził się w Szczecinie, ale serce oddał innemu miastu.

– Mój dom to Gdańsk. Tu mam część rodziny i wielu przyjaciół. Na wakacje i odpoczynek zawsze jadę właśnie tam. To miasto przypomina mi skąd się wziąłem i co robię. Dom można stworzyć w różnych miejscach, ale tylko w Gdańsku są okolice, które trwale wiążą się z moim dzieciństwem. Uwielbiam tu wracać i to się nie zmieni – zapewnia.

Kacper Bartosiak
Follow @kacperbart