Uniknąć kompromitacji

OLE MAGAZYN - ZOBACZ STRONĘ

Jak każdy słabszy zespół w starciu z potencjalnymi faworytami do awansu z grupy (a za takich na pewno należy uznać Brazylię i Peru, od których odstaje nieco Ekwador), Les Grenadiers prawdopodobnie oprą swą grę na kontratakach, z nadzieją, że szybcy i silni zawodnicy ustawieni z przodu zdołają cokolwiek zdziałać.

Ciężar gry w ofensywie spocznie więc na barkach takich graczy jak Wilde-Donald Guerrier czy Kervens Belfort. Zadaniem pierwszego będzie wykorzystanie swej szybkości i dogranie piłki, drugiego – wpakowanie jej do bramki.

Nie ma co oczekiwać po Haitańczykach, że zadziwią świat. Nie ma też co spodziewać się gry jak równy z równym przeciwko wcześniej wymienionym ekipom. Każda minuta bez straconej bramki będzie dla nich powodem do świętowania, a każdy strzelony gol sprawi, iż Port-au-Prince, stolica kraju, wybuchnie w radosnym dzikim szale. Podopieczni Patrice’a Neveu powinni zdawać sobie z tego sprawę i uznać ten turniej za cenne doświadczenie w ich piłkarskich karierach.

Zresztą, to może być najważniejszy aspekt dla zawodników z reprezentacji wyspiarskiego kraju – wypromowanie się. Dla wielu z nich udział w imprezie o tak wielkiej renomie jak CAC jest największą w życiu szansą na wybicie się, przeskoczenie poziom wyżej. Mowa tu choćby o Stephanie Lambese, Duckensie Nazonie czy, trochę starszym, dobrze znanym polskim kibicom Kevinie Lafrance.

Właśnie w ogromnej motywacji, spowodowanej chęcią pokazania się światu, która pozwoliłaby Haitańczykom wspiąć się na wyżyny swoich umiejętności, powinniśmy upatrywać ich największego atutu.

Z drugiej strony takie podejście może jednak zadziałać na ich niekorzyść, bo gdy każdy zechce jedynie promować własną osobę, a nie harować dla drużyny, to efekty mogą być opłakane. A wtedy cały piłkarski świat spojrzy na Haiti tylko i wyłącznie z politowaniem.

Wielkim problemem Les Grenadiers jest natomiast brak w kadrze osób z dużym międzynarodowym doświadczeniem. Nie mają oni ani jednego klasowego zawodnika, który mógłby to wszystko dobrze poukładać, natchnąć swoich kolegów, by sprawdzili jakąkolwiek niespodziankę. Nawet piłkarze z klubów Ligue 1, lub jej podobnych, grają w nich role epizodyczne, często wchodząc z ławki w kilku (w porywach kilkunastu) spotkaniach w sezonie. Za przykład niech posłuży tu chociażby Romain Genevois z OGC Nice. W CV może wygląda to nieźle, ale na papierze zaczyna się i kończy potencjał jego i jemu podobnych zawodników.

Mimo wszystko mecze Haiti i sama reprezentacja na pewno znajdą sobie sympatyków dookoła świata – bo małe jest piękne i tak dalej... W dłuższej perspektywie jednak na występie w Copa America Centenario powinni skorzystać nie tylko pojedynczy zawodnicy, ale cały haitański futbol.

Ten po impulsie, jakiego w tym państwie nie było od występu na mundialu w 1974 roku, dzięki CAC mógłby się choć trochę rozwinąć, ale to też zależy od tego, czy ludzie z FHF wyciągną z obecnej sytuacji reprezentacji jakiekolwiek wnioski.

Atut – Defensywa

Przez ostatnich 12 spotkań reprezentacja Haiti nie straciła w meczu więcej niż jednej bramki, co jest zasługą doświadczonej, obytej z grą w kadrze linii obrony.

Słabość – Skuteczność

O ile z tyłu wszystko wygląda nieźle, o tyle z przodu... Ostatnie 5 spotkań – jeden gol, ten na wagę awansu do turnieju. Biorąc pod uwagę klasę rywali, z jakimi przyjdzie im się zmierzyć na turnieju, można w ciemno założyć, że nie ulegnie to zmianie.

Gwiazda – Wilde-Donald Guerrier

Zawodnik Wisły Kraków jest dla haitańskiej reprezentacji ważnym ogniwem, głównie ze względu na swą przebojowość i umiejętność wypracowania dobrych okazji zarówno sobie, jak i kolegom. Biorąc pod uwagę problemy Haiti, jakie ma właśnie z kreowaniem akcji. Guerrier może okazać się kluczowy. Dobrze znany polskim kibicom zawodnik został powołany na zgrupowanie kadry nawet, gdy leczył groźną kontuzję, co najlepiej świadczy o tym, jak bardzo ceni go Patrice Neveu. W ostatnim czasie piłkarz Wisły przeżywał wiele zawirowań, głównie w życiu prywatnym – jeszcze w listopadzie stracił ojca, a niedawno na świat przyszła jego córka, Miah. Sam Donald mówi, że „życie nie znosi próżni”. Być może więc próżnię wytworzoną w trakcie kontuzji wypełni dobrymi występami podczas CAC?

Trener – Patrice Neveu (Francuz, 62 lata)

Był piłkarzem, ale jego karierę w zasadzie można streścić właśnie tymi dwoma słowami. Po jej zakończeniu zajął się prowadzeniem zespołów. Lista jego pracodawców jest dość egzotyczna, a znaleźć na niej można między innymi drużynę z piątej ligi francuskiej, Ismaily z Egiptu czy reprezentacje Nigeru, Demokratycznej Republiki Kongo i Mauretanii. Haiti jest dla niego kolejnym „ciekawym” wpisem do CV. Pracę rozpoczął od zwycięstwa nad Trynidadem i Tobago, co pozwoliło awansować jego podopiecznym na Copa America. Teraz czeka na niego prawdziwe wyzwanie – faza grupowa tego turnieju.

Pobierz Ole Magazyn za darmo