Uli Hoeness znów prezesem Bayernu

Hoeness był jedynym kandydatem. Z 7 152 uprawnionych do głosowania, tylko 108 było przeciwko niemu, a 58 wstrzymało się. Poprzednio prezesem Bayernu był w latach 2009-14, a przez siedem wcześniejszych lat wiceprezesem.

– Bayern to moja druga rodzina – podkreślił.

Pod koniec lutego roku został warunkowo, za dobre sprawowanie zwolniony z więzienia w bawarskim Landsbergu, w którym odbywał karę trzech i pół roku pozbawienia wolności za oszustwa podatkowe. Spędził w nim 21 miesięcy.

Hoeness został skazany w marcu 2014 roku. Trzy miesiące później rozpoczął odbywanie kary, którą mu na początku 2015 roku zliberalizowano, pozwalając spędzać za kratami tylko noce. W dzień zajmował się szkoleniem drużyn juniorskich Bayernu.

W styczniu 2013 roku były piłkarz sam zawiadomił władze o zaległościach wobec fiskusa, jednak sąd uznał wtedy jego doniesienie za nieskuteczne. W uzasadnieniu napisano, że uczynił to pod wpływem strachu, obawiając się konsekwencji, gdy urząd skarbowy wykryje nieprawidłowości podczas kontroli.

Początkowo był oskarżony o nieuiszczenie podatków w wysokości 3,5 mln euro. W trakcie procesu wyszło na jaw, że jego długi wobec fiskusa są w rzeczywistości znacznie wyższe, a kwota zaległości wynosi 28,5 mln euro. Hoeness zaakceptował karę i zrezygnował z odwołania.

W trakcie śledztwa okazało się, że w latach 2003-09 Hoeness za pośrednictwem kont w jednym ze szwajcarskich banków przeprowadzał dziesiątki tysięcy transakcji dewizowych na giełdzie, ukrywając zyski.

Hoeness przyznał się do przestępstwa. W trakcie procesu tłumaczył, że... stracił kontrolę nad swoim postępowaniem. Wskazywał na swoje społeczne zaangażowanie, podkreślał, że przekazał ponad pięć milionów euro na cele społeczne, a suma podatków, które zapłacił, wyniosła 50 mln euro.

Jako zawodnik Hoeness w 1974 roku zdobył z drużyną RFN mistrzostwo świata. Był wybitnym piłkarzem, występował na pozycji napastnika. W barwach monachijskiego klubu zagrał w 239 ligowych meczach i zdobył 86 bramek. W 1972 roku zdobył z reprezentacją RFN mistrzostwo Europy, a dwa lata później mistrzostwo świata.