26 gru 2016 | Piłka nożna / Reprezentacja

Wszyscy za jednego

Zarówno przypadek Roberta Lewandowskiego, jak i rodziny Krysów, potwierdzają, że w pojedynkę nie można zdziałać ani w sporcie, ani w życiu. Łączy ich team spirit i SZLACHETNA PACZKA.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Język piłkarski

Robert dorastał w czasach, gdy Polaków katowano powtórką zremisowanego meczu na Wembley w 1973 roku. Ostatni sukces reprezentacji seniorskiej to trzeciej miejsce na mistrzostwach świata w Hiszpanii w 1982 roku. Polacy pragnęli sukcesu piłkarskiego jak kania dżdżu. Był awans na Mundial w Korei w 2001 roku, i sromotny łomot. Były kolejne awanse, pompowanie balonika i piosenka, która stała się hymnem sfrustrowanych kibiców: „Nic się nie stało, Polacy nic się nie stało!”. Dziennikarze donosili o fatalnej atmosferze w ekipie po Euro 2012.

W takich okolicznościach rodziła się reprezentacja, która przywróciła Polakom radość i dumę. Dla Roberta Lewandowskiego długie lata w reprezentacji były wyzwaniem. Reprezentacja nie wygrywała, bo nie była drużyną.

Robert zdawał sobie sprawę, że atmosferę w drużynie buduje się dobrą rozmową, wszystkich, nie tylko kapitana, czy trenera. A dzięki dobrym fluidom, łatwiej podejmuje się decyzje na boisku, człowiek nie boi się wziąć odpowiedzialności za zagranie, bo wie, że nawet w przypadku niepowodzenia, nic się nie stanie. Można liczyć na asekurację kolegi i zrozumienie.

– Futbol to naprawdę sport drużynowy – tłumaczy. Przecież na zgrupowanie reprezentacji przyjeżdżają różni ludzie, z różnych miejscowości, inaczej wychowani. A mają grać razem o zwycięstwo. Razem wygrywamy, razem przegrywamy. Zawodnicy spędzają ze sobą czas, jedzą wspólnie posiłki, rozmawiają, a więc opowiadają o swoim życiu prywatnym, zawiązują się przyjaźnie. I pojawiają się konflikty. Ktoś niegrający w piłkę, będzie miał trudności, by to zrozumieć. My porozumiewamy się też językiem piłkarskim. Często nie potrzebujemy dosłownej rozmowy, by rozładować napięcie. To dzieje się między nami bez słów, na boisku.

Lewandowski: znamy się jak łyse konie

Lewandowski: znamy się jak łyse konie

Ale kiedy drużyna wychodzi na stadion pełen ludzi, każdy z zawodników zapomina o problemach zawodowych i prywatnych, i daje z siebie wszystko dla drużyny i kibiców. Wyzwania i przejściowe problemy spajają drużynę. Reprezentacja Polski, której zawodnicy pójdą za sobą w ogień, potrafi roznieść przeciwnika. Jak ostatnio w tak ważnym meczu z Rumunią w Bukareszcie, w której Robert strzelił dwie bramki.

Za jeden uśmiech

W kuchni na ścianie wisi zegar. Na cyferblacie napis – „Szczęśliwe dzieciństwo pomimo alergii”. Obok w pokoju – piec, w którym babcia piekła kiedyś chleb. Z własnej mąki, najlepszej. W kolejnym pokoju – łóżko Kornelii. Po podwórku biegają kury. Druga z bliźniaczek, ta zdrowa, rzuca im ziarno. Cieszy się, jest szczęśliwa. Kornelia na ramionach mamy patrzy uważnie w tamtą stronę. Nie wiemy, co myśli.

Kasia i Przemek poznali się na dyskotece, na którą zjeżdżała się młodzież z okolicznych miejscowości. Potem wzięli ślub. Wkrótce otrzymali podwójnie radosna informację – bliźniaczki. Ciąża przebiegała prawidłowo. Zbliżał się termin porodu. Kasia czekała na niego w szpitalu. Myślała o pierwszych dniach z córkami w domu, o nowych wyzwaniach, o tym jak dorosną. Czy będą typowymi bliźniaczkami?

Kornelia urodziła się z porażeniem mózgowym. Przemek musiał rzucić pracę. Kornelią trzeba było zajmować się bez przerwy. Nie potrafiła przełykać samodzielnie śliny i rodzice musieli co chwilę odsysać ją specjalnym urządzeniem. Pozbyli się łóżeczka ze szczeblami. Ciało Kornelii regularnie wyginał bardzo silny skurcz i mogła połamać sobie nóżki. Przez pierwsze osiem miesięcy żyli z pieniędzy z prezentów ślubnych.

Robert Lewandowski (Fot. Getty)

Gdy skończyły się, Kornelia uśmiechnęła się do nich po raz pierwszy. Gdy Kasia wspomina tę chwilę, łzy napływają jej do oczu.

Razem do zwycięstwa

Rehabilitacja Kornelii kosztuje około 3 tysiące złotych miesięcznie. Przemek musiał wrócić do pracy. Pracuje bardzo ciężko, od rana do wieczora, na budowach w Krakowie. Po odjęciu wszystkich kosztów zostaje im w rodzinie mniej niż 200 zł na osobę. Kasia nie jest w stanie pójść do pracy. To niezwykle spokojni i ciepli ludzie. Ani nie chcą wzbudzać w nikim litości, ani nie ukrywają swojego dramatu. Są po prostu naturalni i bardzo pokorni wobec losu.

Gdy otrzymali SZLACHETNĄ PACZKĘ, znajdowali się na samym dnie. To były inne święta. Inne, bo dzięki darczyńcom Kornelia dostała drogi sprzęt medyczny, choćby specjalny wózek, który kosztuje 12 tysięcy złotych.

Z Kornelią, jak z wszystkimi dziećmi, cierpiącymi na porażenie mózgowe, trudno złapać kontakt wzrokowy. Sprawia wrażenie, jakby nie potrafiła go skupić na czymkolwiek. Dzieje się to tylko raz, gdy jej rodzice otwierają w kuchni pudło. W środku coś błyszczy się. To złoty medal przekazany od Roberta Lewandowskiego za ich bohaterstwo.

Robert Lewandowski (Fot. Getty)

– Najbardziej ujmuje mnie w SZLACHETNEJ PACZCE bezinteresowność. Bliskość ludzi, ich ciepło. Przecież oni nie oczekują nic w zamian. Ludzie mają jeszcze wielkie serce. Bez nich nie bylibyśmy w stanie się podnieść.

Dla nich zwycięstwo to cel: samodzielność Kornelii. Własny dom z pokojem dla jej rehabilitacji. – Dajemy sobie radę, bo jesteśmy ze sobą na dobre i na złe – mówi Kasia.

– Zarówno drużyna, jak i rodzina musi sobie pomagać, by przetrwać trudne chwile i zwyciężać – mówi Lewandowski. Dlatego dla takich rodzin jak państwo Krysowie, przygotował z całą reprezentacją SZLACHETNĄ PACZKĘ, która stała się symbolem polskich Świąt Bożego Narodzenia. By – tak jak on – potrzebujący mogli spędzić święta w radości, pełni wiary, razem.