02 lut 2017 | Piłka nożna / Reprezentacja

Wielki mecz Kałużnego. Trzy gole z Białorusią

Bartosz Karwan i Radosław Kałużny (fot. PAP)

Mateusz Karoń/kol

Z okazji 43 urodzin Radosława Kałużnego przypominamy jeden z jego najlepszych meczów w karierze, choć sam uważa, że zagrał... katastrofalnie. W spotkaniu eliminacji mistrzostw świata 2002 z Białorusią popisał hat-trickiem, a Polacy wygrali 3:1. Poniżej przedstawiamy fragment autobiografii Kałużnego "Powrót Taty", który opowiada o tym meczu.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Poza pewnością siebie, która wynikała z dobrego przygotowania, było coś jeszcze. Ogromna motywacja. Selekcjoner umiał wmówić nam, że naprawdę jesteśmy lepsi od Ukraińców i możemy ich pokonać. Jechaliśmy tam z jasnym postanowieniem – ten mecz trzeba po prostu wygrać. Udało się sprawić im psikusa, kończąc spotkanie zwycięstwem 3:1.

Następnymi rywalami byli Białorusini, z którymi zagraliśmy w Łodzi. Czułem się fatalnie. Jeszcze przed pierwszym gwizdkiem widziałem, że to będzie okropny dzień. Z jednej strony modliłem się, żeby nie dać ciała. Z drugiej – nie mogłem powiedzieć Engelowi, że jestem w złej dyspozycji. To nie w moim stylu, jestem zbyt uparty, a na kadrę byłem dodatkowo napalony.

Chwilę po rozpoczęciu spotkania podbiegł do mnie Piotrek Świerczewski. Wkurzałem go, bo właściwie tylko przeszkadzałem. Złapał za koszulę i kazał spadać, bo wszystko mu popsuję. – Kałuża, zrób coś ze sobą. Idźże do ataku albo nie wiem, o zmianę poproś. Spieprzaj mi stąd! – wydarł mi się prosto w twarz. Wolałem ofensywę niż ławeczkę, to chyba normalne. Nienawidziłem schodzić. Świrek przypadkiem trafił w dziesiątkę. Zagrałem katastrofalnie, ale skończyłem mecz z hat-trickiem na koncie. On po prostu widział, że czuję się źle i nic mi nie wychodzi. Lepiej zawalić coś z przodu niż z tyłu. A w ataku wpadało mi dosłownie wszystko. Za pierwszym razem jakoś trafiłem piłkę piszczelem.

Składałem się do tego uderzenia w dziwny sposób, ale wpadło. Drugi gol również wyglądał zabawnie, bo dosłownie zostałem trafiony w głowę. Przy trzeciej bramce tylko dostawiłem nogę. O to trafienie zawszę kłócę się z Michałem Żewłakowem. On twierdzi, że mu je zabrałem, bo i tak by wpadło, a właściwie to nie jest pewny, czy dotknąłem. Jedyne, co mogę powiedzieć Żewłakowi, to że dotknąłem i że by nie wpadło. Do ładu i tak nie dojdziemy. W każdym razie zostałem wtedy bohaterem. Cieszyłem się jak wariat. Koledzy nie mogli uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Z perspektywy czasu uważam, że to był przypadek. Znalazłem się tam, gdzie trzeba. Reszta to po prostu fura szczęścia, jaką wtedy miałem.

Fart nie opuszczał mnie również w noc po spotkaniu. Wracałem stamtąd własnym autem, a że w nodze nie mam wyczucia, to przez teren zabudowany jechałem równiutkie 150 kilometrów na godzinę. Dzisiaj za taką prędkość zabraliby mi prawko, a gdybym miał dwa, i to drugie by nie ocalało. Oczywiście tuż za rogiem stał patrol policji. Pomachali lizakiem, ale nie byłem w stanie się zatrzymać. Gwałtowne hamowanie to w końcu stwarzanie niebezpieczeństwa na drodze, prawda? Zanim zjechałem na pobocze, oni włączyli już koguty i ruszyli w pościg. Wytłumaczyłem panom grzecznie, że spieszę się do domu, a oni… podziękowali mi za hat-tricka. Wypisywanie mandatu w ogóle ich nie interesowało. Wzięli parę stówek i jeszcze zdążyli obwieścić komunikat. – Zaraz będzie przejeżdżał volkswagen passat. Już zapłacił, dajcie chłopakowi spokój! – rzucili do kumpli z drogówki. Dalej jechałem już bez przeszkód.

Gole strzelone Ukraińcom i Białorusinom sprawiły, że wreszcie poczułem się jak pełnoprawny reprezentant Polski. Złapałem dzięki nim pewność siebie. Wcześniej przyjeżdżałem na zgrupowania z dużą dozą niepewności. Byli tam chłopcy, którzy przerastali mnie umiejętnościami. Wciąż myślałem o sobie jak o wielkim drewniaku z małego Lubina. Te mecze wiele zmieniły.

Kilka dni po pokonaniu Białorusinów zremisowaliśmy z Walijczykami w Warszawie. Wszyscy mieliśmy poczucie porażki. To starcie było dla nas bardzo trudne. Wielkie i silne wyspiarskie chłopy nadawały się raczej do bitki pod dyskoteką. Zostaliśmy ostro sponiewierani. Dziennikarze zaczęli zarzucać nam pychę i nadmierną pewność siebie. Wtedy do akcji wkroczył selekcjoner. Engel w takich sytuacjach zawsze bronił zespołu. Jego postawa bardzo nam się podobała. – Facet dałby się za nas pokroić. My za niego też musimy! – powtarzaliśmy.

Pamiętny hat-trick Kałużnego. Tak rozbił Białoruś