11 lut 2020 | Skoki

Wojciech Fortuna 48 lat temu zdobył złoty medal igrzysk olimpijskich w Sapporo [wideo]

Mateusz Górecki

Mija dokładnie 48 lat od złotego medalu Wojciecha Fortuny w Sapporo – jednego z najbardziej niezwykłych w historii polskiego sportu.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Puchar Świata czy sześciu narodów? Skoki tylko dla wybranych

– Miałem niezłe wyniki, ale powiem szczerze, że nie liczyłem na wyjazd na igrzyska do Japonii. Jednak trenerzy – klubowy Jan Gąsiorowski i reprezentacji Janusz Fortecki, a także zakopiańscy dziennikarze sportowi Wojciech Jarzębowski oraz Marian Matzenauer, walczyli o mnie i dołączyłem do ekipy jako rezerwowy – wspomina po latach.

Fortuna mu sprzyjała

Wtedy wszystko potoczyło się bardzo szybko. – W czwartek były ostatnie eliminacje, a już w poniedziałek jechałem do Sapporo. Na miejscu okazało się, że forma rośnie. Czułem to już od pierwszego treningowego skoku. Na średniej skoczni wygrał faworyt gospodarzy Yukio Kasaya, a ja byłem szósty. Czułem pewien niedosyt, ponieważ wylądowałem na obu nogach i sędziowie obniżyli mi noty. Gdyby nie to, pewnie byłoby podium – zaznaczył Fortuna.

Przed konkursem 11 lutego 1972 roku na dużej skoczni japońscy kibice liczyli na drugi złoty medal Kasai. – Atmosfera była gorąca. W pierwszej serii skaczący z numerem 28. Akitsugu Konno osiągnął 92 m i objął prowadzenie. Po nim na belce zasiadłem ja. Ruszyłem i już na progu czułem, że będzie dobrze. I było – 111 metrów, czyli tylko dwa mniej niż ówczesny rekord Okurayamy. Oceny sędziowskie też były wysokie. Prowadziłem. Kasaya wylądował na 106. metrze i był drugi – relacjonował Fortuna.

Przypomniał, że wtedy konkurs na krótko przerwano w obawie o bezpieczeństwo skoczków. – Zarządzono głosowanie wśród arbitrów i stosunkiem głosów 3:2 zdecydowano jednak kontynuować zawody, ale skrócono rozbieg, bo pogorszyły się warunki, wiał paskudny wiatr.

Fortuna z kolegami z zespołu

Zakopiańskie szaleństwo

W drugiej serii Polak skoczył tylko 87,5 m. – Kasaya uzyskał jeszcze mniej i ledwo wybronił się przed upadkiem. Wygrałem. Zdobyłem złoto i jednocześnie zostałem mistrzem świata. Wtedy automatycznie przyznawano ten tytuł mistrzom olimpijskim – dodał.

Na podium była wielka radość. – Słuchałem Mazurka Dąbrowskiego i myślałem, że oto spełniają się moje sportowe marzenia. Nic dodać, nic ująć. To była jedna z najpiękniejszych chwil w moim życiu – podkreślił.

Zakopane powitało mistrza entuzjastycznie. – Były spotkania z kibicami, a na jedno z nich – pod Wielką Krokwią – przyszło chyba 50 tysięcy ludzi. Morze głów! Z kolejnego przy urzędzie miasta pamiętam głównie, że stałem na dachu tego budynku, a tysiące ludzi głośno wyrażało radość. Dostałem też kilka pamiątkowych medali – przypomniał Fortuna.

Fortuna w Salt Lake City

Na życiowym zakręcie

W kolejnych latach... bywało różnie. – I w sporcie, i w życiu. Startowałem, póki czułem, że ma to sens. Zakończyłem karierę, popracowałem chwilę w swoim macierzystym klubie, potem wyjechałem na Śląsk, następnie do USA. Tam założyłem firmę malarską, ale cały czas myślałem o sporcie. Napisałem dwie książki, byłem na kilku igrzyskach olimpijskich. W 1994 roku w Lillehammer komentowałem dla telewizji konkursy skoków. W 2003 roku wróciłem do Polski i wraz z żoną Marylą osiadłem w Gorczycy koło Augustowa.

Jak dodał, sport nadal jest dla niego niezwykle ważny. – Na Suwalszczyźnie pomagam w organizowaniu wielu imprez narciarskich. Niestety, nie ma tu skoczni, ale i tak cieszy mnie to, co robię – zaznaczył.