1998: pamiętny finał Real – Juventus. "To był spalony"

Sezon 1997/98 w wykonaniu Królewskich był kuriozalny. W lidze musieli uznać wyższość Barcelony, co było bolesne samo w sobie. Jakby tego było mało, na ostatniej prostej zespół Juppa Heynckesa wyprzedziły także... Athletic Bilbao i Real Sociedad.

Triumf w finale LM był więc jedyną możliwością zapewnienia sobie udziału w kolejnej edycji rozgrywek. Dla przyszłości niemieckiego szkoleniowca nie miało to jednak znaczenia – miał stracić posadę bez względu na wynik i wiedział o tym na długo przed finałem.

Juventus był w zupełnie innej sytuacji. W dobrym stylu obronił tytuł, choć kluczowe dla układu tabeli zwycięstwo nad Interem (1:0) wzbudziło sporo kontrowersji – wszystko przez decyzję arbitra, który nie podyktował rzutu karnego po faulu na Ronaldo.

Na arenie międzynarodowej zespół Marcello Lippiego był jednak gigantem, a jego dorobek z ostatnich lat bił na głowę osiągnięcia Realu. W sezonie 1995/96 Juventus w finale LM pokonał po rzutach karnych Ajax Amsterdam. W kolejnym sezonie znów zagrał w decydującym meczu, ale tym razem musiał uznać wyższość Borussii Dortmund. Do inspiracji efektowną, ale i wyrachowaną grą mistrzów Włoch, przyznawał się po latach Sir Alex Ferguson.

W swoim trzecim finale z rzędu piłkarze Lippiego byli uważani za faworytów. W półfinale w kapitalnym stylu odprawili AS Monaco, a Alessandro Del Piero został pierwszym w historii rozgrywek zawodnikiem, który w dwumeczu tej fazy zdobył cztery bramki.

Napastnik zaliczył najlepszy sezon w karierze – został królem strzelców Ligi Mistrzów, a we wszystkich rozgrywkach strzelił 32 gole. Niewiele mniej miał na koncie Filippo Inzaghi. Ofensywny tercet Juventusu dopełniał Zinedine Zidane, którego wielu ekspertów nazywało kluczowym elementem układanki Lippiego.

Mistrzowie Włoch w grupie musieli uznać wyższość Manchesteru United. W kolejnych fazach głośno było o napastnikach – w ćwierćfinale w meczach z Dynamem Kijów cztery razy trafił Inzaghi, w półfinałach z Monaco takiej samej sztuki dokonał Del Piero.

Real z kolei wygrał grupę z Rosenborgiem Trondheim, Olympiacosem Pireus i FC Porto. Zachwycał głównie na Santiago Bernabeu, gdzie regularnie wysoko pokonywał kolejnych rywali. Dom był twierdzą Królewskich – w drodze do finału wygrali wszystkie 5 spotkań i mogli się pochwalić imponującym bilansem bramkowym 19:2! W półfinale w dobrym stylu – bez straty gola w dwumeczu – wyeliminowali broniącą tytułu Borussię Dortmund.

Choć Heynckes wiedział, że straci pracę, to grał o prestiż. Obsesją Królewskich była wtedy historyczna "Septima" – pierwszy od 1966 roku triumf w najważniejszych europejskich rozgrywkach. Tak długo na Puchar Europy Real nie czekał nigdy wcześniej i później...

20 maja 1998 roku piłkarze Juventusu wyszli na murawę w charakterystycznym ustawieniu 3-4-2-1, które pod wieloma względami przypomina to, po które w ostatnich tygodniach tak chętnie sięga Massimiliano Allegri. Real postawił na zaskakująco ofensywny wariant 4-3-3, w którym tercet napastników stworzyli Raul, Fernando Morientes i Predrag Mijatović. Plan taktyczny był prosty – w defensywie piłkarze Heynckesa robili wszystko co tylko mogli, by uprzykrzyć życie Zidane'owi...

Finał nie był porywającym widowiskiem. Wyłączonemu z gry Zidane'owi nie potrafili pomóc Del Piero i Inzaghi. Ten pierwszy do spotkania przystąpił z nie do końca wyleczoną kontuzją i na boisku był cieniem samego siebie. Ten drugi w ostatnich minutach zmarnował najlepszą okazję do strzelenia gola – spudłował po dośrodkowaniu z lewej strony.

W 66. minucie o losach trofeum rozstrzygnęła jedna sytuacja. Piłkę w pole karne wstrzelił Roberto Carlos, ta odbiła się od jednego z rywali i spadła wprost pod nogi Mijatovicia. Minął rozpaczliwie interweniującego Angelo Peruzziego i mocnym kopnięciem przymierzył tuż ponad głową Paolo Montero. To wystarczyło – zranieni mistrzowie Włoch nie byli tego wieczora w stanie poważnie zagrozić Bodo Illgnerowi.

– Strzeliłem gola, który dał ludziom w Madrycie to, na co czekali od dekad. Spełniłem marzenie każdego piłkarza, ale przy każdej okazji podkreślam – nie byłoby tego triumfu, gdyby nie kapitalna gra Karembeu w defensywie – przyznał po latach skromny Mijatović.

Jego bramka do dziś budzi duże kontrowersje – zdaniem wielu ekspertów i uczestników tamtego finału piłkarz Realu znajdował się na pozycji spalonej, jednak zmylony rykoszetem po strzale Roberto Carlosa arbiter liniowy był zdezorientowany. Co ciekawe, nie ma żadnej powtórki, która pomogłaby jednoznacznie wyjaśnić tamtą sytuację...

W kolejnych latach Juventus kilkukrotnie odgryzał się za pamiętną porażkę i stał się prawdziwą zmorą Królewskich w Lidze Mistrzów. Oba zespoły spotykały się potem trzykrotnie w fazie pucharowej – za każdym razem zwycięsko z tej rywalizacji wychodzili Włosi, jednak żadna z późniejszych potyczek nie była już finałem.

Mimo wielu prestiżowych zwycięstw Bianconeri wciąż czekają na triumf w LM. Po wygranej w 1996 roku czterokrotnie dochodzili do finału, jednak za każdym razem musieli uznać wyższość rywali. Real z kolei po triumfie w 1998 roku najważniejsze klubowe rozgrywki w Europie wygrywał jeszcze cztery razy.

Bohaterzy pamiętnego finału szybko odnaleźli się poza Madrytem. Heynckes zrobił sobie przerwę, by potem wrócić jako trener Benfiki. Jego następcy – Guus Hiddink i John Toshack – pożegnali się z pracą dużo szybciej i bez porównywalnych sukcesów. Mijatović rok później został sprzedany do Fiorentiny, a Karembeu – cichy bohater finału – nigdy potem nie zbliżył się do takich sukcesów na niwie klubowej.

Finał z 1998 roku był schyłkiem pracy Lippiego z Juventusem. Kilka miesięcy później po nieudanym starcie ligowych rozgrywek nowym trenerem mistrzów Włoch został Carlo Ancelotti, ale nie zdołał uratować sezonu, choć jego piłkarze byli blisko... czwartego z rzędu finału LM. Po porywającym półfinale musieli jednak uznać wyższość Manchesteru United, który w decydującej rozgrywce po niezapomnianym meczu pokonał 2:1 Bayern Monachium. To jednak temat na zupełnie inną opowieść...

Kacper Bartosiak
Follow @kacperbart