Najważniejsi w historii MŚ: Polak przed Maldinim

Ułożenie rankingu było nie lada wyzwaniem, zwłaszcza na samym szczycie. W dwudziestce są już wyłącznie gracze wagi ciężkiej, którzy złotymi zgłoskami zapisali się na kartach historii mistrzostw świata. Poniżej prezentujemy 85 "odkrytych" piłkarzy.

20. Fabio Cannavaro (Włochy)

Środkowy obrońca zadebiutował w reprezentacji w 1997 roku, a już rok później był ważną częścią zespołu na mundialu we Francji, grając u boku m.in. Paolo Maldiniego. Włosi przegrali dopiero w ćwierćfinale po rzutach karnych z późniejszymi zwycięzcami – Francuzami.

Cztery lata później w Korei i Japonii miał pecha. Grał dobrze w fazie grupowej, ale zobaczył dwie żółte kartki i pauzował w 1/8 finału. Italia – trzeba to podkreślić – została oszukana i już na tym etapie przegrała po dogrywce z Koreańczykami (1:2).

Wreszcie przyszły mistrzostwa świata w Niemczech. To był popis włoskiej defensywy, której Cannavaro był generałem. Obok Gianluigiego Buffona rozegrał wszystkie siedem meczów w pełnym wymiarze. Był nie do przejścia w obronie i dał coś od siebie w ofensywie – to on zapoczątkował akcję, po której Alessandro Del Piero dobił gospodarzy w dogrywce półfinału (2:0).

W wyścigu o najlepszego zawodnika turnieju wyprzedził go tylko Zinedine Zidane, ale w plebiscycie "France Football" na najlepszego piłkarza roku już triumfował. Jest trzecim obrońcą, który wygrał ten prestiżowy plebiscyt (wcześniej Matthias Sammer i Franz Beckenbauer).

Zakończył karierę po mundialu w RPA. Zarówno on, jak i cała reprezentacja chcieliby wymazać ten turniej z pamięci.

19. Didi (Brazylia)

Kolejny z brazylijskich geniuszy w zestawieniu. Już w 1954 roku w Szwajcarii strzelił dwa gole w fazie grupowej, ale w ćwierćfinale Canarinhos przegrali z faworyzowanymi Węgrami (2:4).

Turniej w Szwecji był jego popisem. Najwięcej goli dla Brazylii strzelił 18-letni Pele, ale nie byłoby pierwszego triumfu tej reprezentacji bez znakomitej gry Didiego. To właśnie błyskotliwy pomocnik został wybrany najlepszym zawodnikiem mistrzostw. W pełni zasłużenie.

Cztery lata później wciąż był ważnym członkiem zespołu, który w Chile po raz drugi z rzędu wywalczył mistrzostwo świata.

Znany był z nienagannej techniki i świetnie bił rzuty wolne. Po jego strzałach piłka opadała w najważniejszym momencie, myląc bramkarzy. "Spadający liść" – to termin na cześć jego kopnięć. W przyszłości jego technikę naśladowali inni rodacy, z Juninho i Ronaldinho na czele.

18. Paolo Maldini (Włochy)

Włosi słynęli z wybitnych obrońców. Można zaryzykować stwierdzenie, że Maldini był najlepszym, choć nigdy nie został mistrzem świata. Był na czterech mundialach (od 1990 do 2002) i na wszystkich prezentował równą formę.

Oczywiście najlepiej będzie wspominał dwa pierwsze turnieje – przed własną publicznością Włosi zajęli trzecie miejsce, a cztery lata później w USA przegrali dopiero w finale, po rzutach karnych z Brazylią. Paolo był wybierany do "drużyny marzeń" obu turniejów.

We Francji znów porażka po serii jedenastek, tym razem z Francją w ćwierćfinale, a w Korei i Japonii powrót do domu po kontrowersyjnym meczu 1/8 finału z współgospodarzami.

Maldini grał na lewej i na środku obrony. W 2002 roku FIFA opublikowała "11" wszech czasów mundiali. Maldini stworzył linię obrony z Franzem Beckenbauerem i Roberto Carlosem.

17. Grzegorz Lato (Polska)

Trzeci i ostatni Polak w rankingu. Zdecydowanie najważniejszy z biało-czerwonych w historii mundiali. Na mistrzostwach świata w RFN w 1974 roku został królem strzelców. Dynamiczny skrzydłowy strzelił dwa gole z Argentyną (3:2), dwa z Haiti (7:0) i po jednym ze Szwecją (1:0), Jugosławią (2:1) i Brazylią (1:0). Z Canarinhos graliśmy o trzecie miejsce, a Lato popisał się fantastycznym rajdem przez pół boiska, po czym pokonał Emersona Leao.

Do Argentyny biało-czerwoni jechali z dużymi nadziejami, ale obeszli się smakiem. Nie przeszli drugiej rundy, a w ostatnim swoim spotkaniu w turnieju przegrali z Brazylijczykami 1:3. Lato zdobył honorową bramkę, a wcześniej trafił jeszcze z Tunezją (1:0).

W Hiszpanii w 1982 roku był już doświadczonym zawodnikiem. Strzelił "tylko" jednego gola z Peru (5:1), ale był mózgiem drużyny. – W 1974 roku grałem, walczyłem. W 1982 bawiłem się – powiedział Lato w rozmowie ze SPORT.TVP.PL. Tak się bawił, że znów poprowadził zespół do trzeciego miejsca na świecie.

Grzegorz Lato widział nasz ranking i zgadza się z kolejnością. – Cieszę się, że jestem w dwudziestce – spuentował.

16. Alcides Ghiggia (Urugwaj)

Człowiek, który uciszył Maracanę. Jeden turniej, jeden znakomity turniej wystarczył, by Ghiggia znalazł się w dwudziestce naszego zestawienia. Co tam turniej! Jeden mecz.

16 lipca 1950 roku, Rio de Janeiro. To nie był finał mistrzostw świata sensu stricto, ale ostatni mecz, który decydował o mistrzostwie. W grupie finałowej gospodarze mieli za sobą wysokie zwycięstwa ze Szwecją (7:1) i Hiszpanią (6:1). Urugwaj zremisował z Hiszpanią (2:2) i ledwo wygrał ze Szwecją (3:2). Był skazywany na pożarcie, a Brazylijczykom do triumfu wystarczył remis.

Nikt nawet nie brał pod uwagę wygranej Urugwajczyków, mimo że w pierwszej połowie mądrze rozbijali ataki Canarinhos. Mało tego, zaraz po przerwie Brazylijczycy objęli prowadzenie – trafił Friaca.

Później jednak inicjatywa należała do Ghiggii, który wykorzystał słabość rywali. W 66. minucie asystował przy bramce Juana Alberto Schiaffino. Trzynaście minut później skrzydłowy zamarkował dośrodkowanie i tym razem strzelił, zaskakując czarnoskórego bramkarza Barbosę.

W turnieju strzelił cztery gole, ale ten z finału był najważniejszym w historii mundiali.

Najlepsi piłkarze w historii mistrzostw świata według SPORT.TVP.PL – miejsca od 100. do 16. miejsca:

100. James Rodriguez (Kolumbia)
99. Oleg Salenko (Rosja)
98. Teofilo Cubillas (Peru)
97. Dennis Bergkamp (Holandia)
96. Wesley Sneijder (Holandia)
95. Michael Ballack (Niemcy)
94. Thierry Henry (Francja)
93. Elias Figueroa (Chile)
92. Bellini (Brazylia)
91. Geoff Hurst (Anglia)
90. Giuseppe Bergomi (Włochy)
89. Ricardo Zamora (Hiszpania)
88. Oldrich Nejedly (Czechosłowacja)
87. Jose Pedro Cea (Urugwaj)
86. George Hagi (Rumunia)
85. Davor Suker (Chorwacja)
84. Ruud Krol (Holandia)
83. Salvatore Schillaci (Włochy)
82. Uwe Seeler (Niemcy)
81. Kazimierz Deyna (Polska)
80. Bebeto (Brazylia)
79. Oliver Kahn (Niemcy)
78. Tostao (Brazylia)
77. Helmut Rahn (Niemcy)
76. Marco Tardelli (Włochy)
75. Cafu (Brazylia)
74. Diego Forlan (Urugwaj)
73. Lew Jaszyn (Rosja)
72. Carlos Alberto (Brazylia)
71. Arjen Robben (Holandia)
70. Socrates (Brazylia)
69. Claudio Gentile (Włochy)
68. Roberto Carlos (Brazylia)
67. Christo Stoiczkow (Bułgaria)
66. Bobby Moore (Anglia)
65. Sandor Kocsis (Węgry)
64. Djalma Santos (Brazylia)
63. Zbigniew Boniek (Polska)
62. Dunga (Brazylia)
61. Karl Heinz-Rummenigge (Niemcy)
60. Johan Neeskens (Holandia)
59. Rivaldo (Brazylia)
58. Raymond Kopa (Francja)
57. Leonidas (Brazylia)
56. Gary Lineker (Anglia)
55. Roberto Rivelino (Brazylia)
54. Roger Milla (Kamerun)
53. Nilton Santos (Brazylia)
52. Zico (Brazylia)
51. Andrea Pirlo (Włochy)
50. Juergen Klinsmann (Niemcy)
49. Xavi (Hiszpania)
48. Jairzinho (Brazylia)
47. Franco Baresi (Włochy)
46. Carles Puyol (Hiszpania)
45. Leo Messi (Argentyna)
44. Ronaldinho (Brazylia)
43. Mario Zagallo (Brazylia)
42. Mario Kempes (Argentyna)
41. Jose Leandro Andrade (Urugwaj)
40. Obdulio Varela (Urugwaj)
39. Michel Platini (Francja)
38. Ferenc Puskas (Węgry)
37. Sepp Maier (Niemcy)
36. Daniel Passarella (Argentyna)
35. Silvio Piola (Włochy)
34. Juan Alberto Schiaffino (Urugwaj)
33. Bobby Charlton (Anglia)
32. Lothar Matthaeus (Niemcy)
31. Gianlugi Buffon (Włochy)
30. Gordon Banks (Anglia)
29. Vava (Brazylia)
28. Guillermo Stabile (Argentyna)
27. Iker Cassilas (Hiszpania)
26. Luis Monti (Argentyna/Włochy)
25. Paul Breitner (Niemcy)
24. Roberto Baggio (Włochy)
23. Fritz Walter (Niemcy)
22. Romario (Brazylia)
21. Philipp Lahm (Niemcy)
20. Fabio Cannavaro (Włochy)
19. Didi (Brazylia)
18. Paolo Maldini (Włochy)
17. Grzegorz Lato (Polska)
16. Alcides Ghiggia (Urugwaj)