Najważniejsi w historii MŚ: piłkarze z miejsc 5 – 1

5. Franz Beckenbauer (Niemcy)

Beckenbauer zanotował znakomity debiut na mistrzostwach świata w barwach Republiki Federalnej Niemiec. W 1966 roku strzelił dwa gole w pierwszym meczu grupowym przeciwko Szwajcarii (5:0). W kolejnych spotkaniach pokonywał bramkarzy Urugwaju (4:0, ćwierćfinał) i ZSSR (2:1, półfinał). W finale pierwsze skrzypce grali jednak inni. Hat-trick Geoffa Hursta dał Anglikom zwycięstwo po dogrywce 4:2.

Obrońca Bayernu Monachium mógł być jednak zadowolony. Turniej zakończył z nagrodą dla najlepszego młodego zawodnika turnieju. Pochwały płynęły też od rywali.

Słowa Charltona ziściły się cztery lata później na kolejnym mundialu. Zespół RFN wygrał wszystkie spotkania w fazie grupowej. W drugiej rundzie mierzył się z Anglikami, którzy prowadzili w drugiej połowie już 2:0. Spektakularny gol Beckenbauera w 69. minucie zmienił losy meczu. Doszło do dogrywki, po której drużyna "Kaisera" mogła wznieść ręce w geście triumfu.

Starcie z Anglikami nie było jednak najbardziej emocjonującym dla RFN na turnieju w Meksyku. Do historii przeszedł półfinałowy mecz przeciwko Włochom, który nazywany jest spotkaniem stulecia. Beckenbauer po jednym z fauli wybił bark. Niemiec nie zszedł z boiska, ponieważ jego drużyna wykorzystała limit dwóch dozwolonych zmian. Grał z ręką w... temblaku. Półfinał miał dramatyczny przebieg. RFN wyrównało w 90. minucie. Doszło do dogrywki, w której padło aż pięć goli. Nieznacznie lepsi byli Włosi, którym triumf w 111. minucie zapewnił Gianni Rivera. Beckenbauerowi na otarcie łez pozostało trzecie miejsce po zwycięstwie nad Urugwajem (1:0).

W przypadku Beckenbauera powiedzenie do trzech razy sztuka okazało się prawdziwe. W 1974 roku RFN gościło mundial, który zakończył się ich zwycięstwem w finale 2:1 nad Holandią. Media komplementowały grę defensywną gospodarzy. "Oranje nie byli w stanie zagrać futbolu totalnego" – pisano.

"Kaiser" był pierwszym kapitanem, który podniósł nowe trofeum za zwycięstwo w mistrzostwach świata, po tym jak Brazylia zachowała Puchar Julesa Rimeta w 1970 roku. RFN było jednocześnie pierwszą europejską drużyną, która jednocześnie miała na koncie mistrzostwo Europy i świata. W kolejnych latach były w stanie dokonać tego Francja (2000) i Hiszpania (2010).

Beckenbauer powtórzył sukces również jako szkoleniowiec. W 1990 roku prowadzone przez niego RFN wygrało czempionat we Włoszech, pokonując w finale Argentynę (1:0).

4. Ronaldo (Brazylia)

Uwaga opinii publicznej była zwrócona na niego jeszcze przed debiutem na pierwszym mundialu w 1998 roku. Gole strzelane w barwach PSV, Barcelony i Interu pozwalały twierdzić, że gwiazda Ronaldo będzie błyszczeć we Francji. "W wieku 21 lat nadzieje Brazylii spoczywają na jego barkach" – pisał "The Guardian".

W drodze do finału strzelił cztery gole i miał trzy asysty. Przed rozpoczęciem meczu o tytuł został jednak usunięty z podstawowego składu. Powodem były drgawki, których doznał tuż po obiedzie. Selekcjoner Mario Zagallo przywrócił go do jedenastki w ostatniej chwili, a zagadka została rozwikłana dopiero po latach. Napastnik był jednak cieniem samego siebie. Canarinhos przegrali 0:3 z Francją. Zawodnik nie rozpaczał. – Przegraliśmy mistrzostwo świata, ale wygrałem życie – stwierdził.

Mistrzostwa świata w Korei i Japonii były popisem Ronaldo, choć przed turniejem były duże obawy, co do jego dyspozycji. Z powodu zerwania więzadeł krzyżowych w kwietniu 2000 roku Brazylijczyk stracił prawie całe kwalifikacje, w których drużyna nie radziła sobie najlepiej. Podczas imprezy był jednak nie do zatrzymania. Strzelał gole każdemu przeciwnikowi, za wyjątkiem Anglii w ćwierćfinale. Zakończył mundial z ośmioma trafieniami.

Przed mundialem w 2006 roku Ronaldo nie miał kłopotów zdrowotnych. Błyszczał w eliminacjach, strzelając 10 goli w 15 meczach. Nietypowy był hat-trick przeciwko Argentynie, który skompletował z... rzutów karnych. Brazylijczycy jechali do Niemiec jako główny faworyt do triumfu. Rolando, Adriano, Ronaldinho, Kaka gwarantowali nie tylko efektywną, ale też niezwykle efektowną grę.

Wejście w mundial napastnik miał jednak słabe. Był krytykowany za brak błysku w grze. Media pisały o nadwadze i powolnym starcie do piłki. Ronaldo odblokował się w trzecim spotkaniu grupowym przeciwko Japonii, strzelając dwa gole. W 1/8 finału dodał też trafienie z Ghaną. Mundial zakończył się jednak zawodem dla Canarinhos. W ćwierćfinale lepsza okazała się Francja 1:0.

Na otarcie łez zostały rekordy. W Niemczech pobił Gerda Muellera, strzelając 15. bramkę na mistrzostwach świata. Wyrównał też osiągnięcie Juergena Klinsmanna, który strzelał co najmniej trzy gole na trzech różnych mundialach.

3. Zinedine Zidane (Francja)

Debiutował na mistrzostwach świata w 1998 roku i od razu stanął przed dużym wyzwaniem. Mundial był bowiem rozgrywany we Francji. Zespół wygrał wszystkie mecze grupowe, ale Zidane nie grał najlepiej. W meczu fazy grupowej z Arabią Saudyjską dostał czerwoną kartkę i musiał pauzować w 1/8 finału.

W kluczowych spotkaniach stanął już na wysokości zadania. Koncertem był finał przeciwko Brazylii. Zidane strzelił dwa gole po dośrodkowaniach z rzutach rożnych. Po przerwie bramkę zdobył Petit i Trójkolorowi mogli cieszyć się z tytułu. Piłkarz Juventusu został narodowym bohaterem. Ponad milion kibiców świętowało triumf na Polach Elizejskich, a wielkie zdjęcie Zidane'a zostało wyświetlone na Łuku Triumfalnym z podpisem "Merci Zizou".

Francuzi bronili tytułu cztery lata później w Korei i Japonii. Kontuzja uda wykluczyła Zidane'a z gry w dwóch pierwszych meczach. Bez swojego talizmanu drużyna nie była w stanie strzelić gola. Nie w pełni zdrowy pomocnik postanowił pomóc drużynie, ale na niewiele się to zdało. Trójkolorowi zakończyli imprezę bez ani jednej zdobytej bramki.

Po Euro 2004 Zidane zakończył karierę reprezentacyjną. Dał się jednak namówić, po tym jak z gry w narodowych barwach zrezygnowali inni ważni zawodnicy. Kadra prowadzona przez Raymonda Domenecha była w trudnej sytuacji, ale "Zizou", Lillian Thuram i Claude Makalele pomogli w awansie na mundial.

W trakcie turnieju Trójkolorowi rozpędzali się wolno. Zidane ponownie był zawieszony, tym razem na trzeci mecz fazy grupowej. Błyszczał jednak w najważniejszych starciach. Strzelał gole w 1/8 finału z Hiszpanią (3:1) i Portugalii (1:0) w półfinale. Jeszcze przed finałem w Berlinie otrzymał nagrodę dla najlepszego piłkarza turnieju.

Starcie z Włochami miało być ostatnim meczem Francuza w karierze. Finał rozpoczął w znakomitym stylu. Już w siódmej minucie wyprowadził drużynę na prowadzenie. Chwilę później wyrównał Marco Materazzi. Obrońca sprowokował w dogrywce "Zizou", a ten uderzył go "z byka". Sędzia nie miał wyboru i odesłał go do szatni. Doszło do karnych, w których triumfowali Włosi 5:3.

2. Pele (Brazylia)

Pele przyjechał na mundial do Szwecji z kontuzją kolana. Pierwszy mecz rozegrał dopiero przeciwko ZSSR i asystował przy bramce Vavy. Stał się tym samym najmłodszym zawodnikiem, który wówczas zagrał na mistrzostwach świata. Popisem Pelego był półfinał z Francją, w którym ustrzelił hat-tricka.

W dniu finału miał 17 lat i 249 dni. Dwie bramki przeciwko Szwecji (5:2) sprawiły, że mówił o nim cały piłkarski świat. – Kiedy strzelił gola na 5:2, miałem ochotę bić mu brawo – stwierdził Szwed, Sigvard Parling.

Pele przyjechał na kolejny turniej już z łatką najlepszego piłkarza na świecie. Pierwszym meczu z Meksykiem zakończył z golem i asystą. W kolejnym spotkaniu odniósł kontuzję i nie zagrał już w Chile. Rolę lidera przejął Garrincha, a Canarinhos cieszyli się z drugiego z rzędu tytułu, pokonując Czechosłowację w Santiago.

Brazylia przyjeżdżała na czempionat w Anglii z wielkimi nadziejami. Garrincha, Gilmar, Djalma Santos, Jairzinho, Tostao, Gerson – to nazwiska, które znali wszyscy fani futbolu. Zawód był ogromny, kiedy Canarinohs zostali wyeliminowani po zaledwie trzech meczach. Pele znów miał problemy z urazami. Wszystko przez rywali, którzy bezczelnie polowali na jego nogi. Napastnik strzelił gola z Bułgarią, ale na następny mecz już nie wyszedł. Pele rozpoczął kluczowe starcie z Portugalią w pierwszym składzie i znów doznał urazu, kiedy brutalnie sfaulował go Joao Morais. Zawodnik pozostał na boisku, ponieważ Brazylijczycy mieli wykorzystany limit zmian. Nie był jednak w pełni dysponowany, utykał i nie był w stanie pomóc drużynie. Zdenerwowany klęską rzucił, że już nigdy nie zagra na mundialu.

Zdanie zmienił już w 1969 roku, kiedy przyjął powołania na mecze kwalifikacyjne. Pierwotnie odmówił, ale ponowna prośba została przyjęta. Brazylijczycy mieli w Meksyku jedną z najlepszych drużyn w historii futbolu. Doskonale czuli się w Guadalajarze, gdzie rozgrywali wszystkie spotkania, oprócz finału. Gwiazda Pele znów świeciła najjaśniej, choć to nie on, a Jairzinho był najlepszym strzelcem kadry.

W drodze do finału Pele strzelił trzy gole. W meczu o tytuł z Włochami otworzył wynik spotkania, które zakończyło się zwycięstwem Canarinhos 4:1. Po spotkaniu napastnik otrzymał nagrodę dla najlepszego piłkarza turnieju.

1. Diego Maradona (Argentyna)

Maradona pojechał na pierwszy mundial tuż po podpisaniu kontraktu z FC Barcelona. Oczekiwania względem jego występu były ogromne. Nie spełnił ich jednak w pełni. Rozegrał pięć meczów, w których nie został zmieniony. Strzelił dwa gole Węgrom, ale w pozostałych spotkaniach nie błyszczał. Był jednak brutalnie faulowany przez rywali. Do historii przeszedł przegrany mecz przeciwko Brazylii, który został zniszczony przez złe sędziowanie. Maradona nie wytrzymał i został wyrzucony z boiska za faul na Batiście.

Cztery lata później Maradona przyjechał do Meksyku jako kapitan reprezentacji. Spisał się znakomicie, ciągnąc w wielu spotkaniach w pojedynkę zespół. Był najlepszym piłkarzem turnieju i nie zszedł z boiska ani na minutę. Strzelił pięć goli i zanotował pięć asyst. W finale Argentyna pokonała RFN 3:2, grając przed 115 tysiącami kibiców.

Maradona miał udział w trakcie turnieju przy blisko połowie strzałów reprezentacji Argentyny. Dryblował też 90 razy, trzy razy więcej niż jakikolwiek inny zawodnik. Miał udział przy dziesięciu z 14 goli całej drużyny. Bez żadnych wątpliwości został piłkarzem imprezy. Przeciwko Anglii zdobył też bramkę stulecia, dryblując pięciu rywali i bramkarza. Władze Azteca Stadium oddały mu hołd, stawiając przed obiektem pomnik Argentyńczyka.

Na kolejny mundial "Boski Diego" przyjechał z kontuzją kostki. Argentyna nie grała już tak znakomicie jak na poprzednim turnieju. Była bliska wyeliminowania w pierwszej fazie, ale rozkręcała się ze spotkania na spotkanie. W fazie pucharowej wyższość Albicelestes musiały uznać Brazylia i Jugosławia. W spotkaniu z drużyną z Bałkanów doszło do rzutów karnych. Maradona spudłował. Zespół jednak awansował.

Lider Argentyńczyków zrewanżował się kilka dni później w Napoli, gdzie drużyna z Ameryki Południowej pokonała po karnych gospodarzy – Włochów. Tytułu nie udało się jednak obronić. Mistrzami świata zostali piłkarze RFN po kontrowersyjnym karnym, podyktowanym za faul na Rudim Voellerze.

W 1994 roku w Stanach Zjednoczonych Maradona zagrał tylko dwa mecze. Strzelił gola przeciwko Grecji i został odesłany do domu, po tym jak nie przeszedł testów antydopingowych. Zawodnik w autobiografii przyznał, że był to efekt wypicia napoju energetycznego Rip Fuel, podanego przez jednego z trenerów. Bez swojego lidera Argentyna odpadła w 1/8 finału.

Najlepsi piłkarze w historii mistrzostw świata według SPORT.TVP.PL – miejsca od 100. do 6. miejsca:

100. James Rodriguez (Kolumbia)
99. Oleg Salenko (Rosja)
98. Teofilo Cubillas (Peru)
97. Dennis Bergkamp (Holandia)
96. Wesley Sneijder (Holandia)
95. Michael Ballack (Niemcy)
94. Thierry Henry (Francja)
93. Elias Figueroa (Chile)
92. Bellini (Brazylia)
91. Geoff Hurst (Anglia)
90. Giuseppe Bergomi (Włochy)
89. Ricardo Zamora (Hiszpania)
88. Oldrich Nejedly (Czechosłowacja)
87. Jose Pedro Cea (Urugwaj)
86. George Hagi (Rumunia)
85. Davor Suker (Chorwacja)
84. Ruud Krol (Holandia)
83. Salvatore Schillaci (Włochy)
82. Uwe Seeler (Niemcy)
81. Kazimierz Deyna (Polska)
80. Bebeto (Brazylia)
79. Oliver Kahn (Niemcy)
78. Tostao (Brazylia)
77. Helmut Rahn (Niemcy)
76. Marco Tardelli (Włochy)
75. Cafu (Brazylia)
74. Diego Forlan (Urugwaj)
73. Lew Jaszyn (Rosja)
72. Carlos Alberto (Brazylia)
71. Arjen Robben (Holandia)
70. Socrates (Brazylia)
69. Claudio Gentile (Włochy)
68. Roberto Carlos (Brazylia)
67. Christo Stoiczkow (Bułgaria)
66. Bobby Moore (Anglia)
65. Sandor Kocsis (Węgry)
64. Djalma Santos (Brazylia)
63. Zbigniew Boniek (Polska)
62. Dunga (Brazylia)
61. Karl Heinz-Rummenigge (Niemcy)
60. Johan Neeskens (Holandia)
59. Rivaldo (Brazylia)
58. Raymond Kopa (Francja)
57. Leonidas (Brazylia)
56. Gary Lineker (Anglia)
55. Roberto Rivelino (Brazylia)
54. Roger Milla (Kamerun)
53. Nilton Santos (Brazylia)
52. Zico (Brazylia)
51. Andrea Pirlo (Włochy)
50. Juergen Klinsmann (Niemcy)
49. Xavi (Hiszpania)
48. Jairzinho (Brazylia)
47. Franco Baresi (Włochy)
46. Carles Puyol (Hiszpania)
45. Leo Messi (Argentyna)
44. Ronaldinho (Brazylia)
43. Mario Zagallo (Brazylia)
42. Mario Kempes (Argentyna)
41. Jose Leandro Andrade (Urugwaj)
40. Obdulio Varela (Urugwaj)
39. Michel Platini (Francja)
38. Ferenc Puskas (Węgry)
37. Sepp Maier (Niemcy)
36. Daniel Passarella (Argentyna)
35. Silvio Piola (Włochy)
34. Juan Alberto Schiaffino (Urugwaj)
33. Bobby Charlton (Anglia)
32. Lothar Matthaeus (Niemcy)
31. Gianlugi Buffon (Włochy)
30. Gordon Banks (Anglia)
29. Vava (Brazylia)
28. Guillermo Stabile (Argentyna)
27. Iker Cassilas (Hiszpania)
26. Luis Monti (Argentyna/Włochy)
25. Paul Breitner (Niemcy)
24. Roberto Baggio (Włochy)
23. Fritz Walter (Niemcy)
22. Romario (Brazylia)
21. Philipp Lahm (Niemcy)
20. Fabio Cannavaro (Włochy)
19. Didi (Brazylia)
18. Paolo Maldini (Włochy)
17. Grzegorz Lato (Polska)
16. Alcides Ghiggia (Urugwaj)
15. Dino Zoff (Włochy)
14. Giuseppe Meazza (Włochy)
13. Just Fontaine (Francja)
12. Paolo Rossi (Włochy)
11. Eusebio (Portugalia)
10. Andres Iniesta (Hiszpania)
9. Miroslav Klose (Niemcy)
8. Johan Cruyff (Holandia)
7. Gerd Mueller (Niemcy)
6. Garrincha (Brazylia)
5. Franz Beckenbauer (Niemcy)
4. Ronaldo (Brazylia)
3. Zinedine Zidane (Francja)
2. Pele (Brazylia)
1. Diego Maradona (Argentyna)