Buntownik zakochany w Ronaldinho. Jadon Sancho gwiazdą BVB

Lato 2017 roku było w Dortmundzie nerwowe. Mający za sobą raptem sezon gry w Borussii Ousmane Dembele stroił fochy, opuszczał treningi, nie odbierał telefonów i unikał kontaktu z przełożonymi. W pewnym momencie doszło nawet do totalnego kuriozum – klubowi działacze w geście bezradności rozkładali ręce i, sami chyba nie wierząc w absurd sytuacji, przed kamerami tłumaczyli dziennikarzom, że Francuz zwyczajnie zapadł się pod ziemię. Przepadł jak kamień w wodę i nie miał zamiaru pojawiać się w ośrodku treningowym dopóki nie otrzyma zgody na transfer. Przeciąganie liny było długie i wycieńczające dla obu stron, ale ostatecznie korzyść z tej zimnej wojny była obopólna. Dembele dopiął swego i przeprowadził się do Katalonii, a klub po raptem kilkunastu miesiącach, zarobił na zawodniku około 100 milionów euro.

Gdy jednak dortmundczycy użerali się z niesfornym pomocnikiem, podobne boje toczył kilkaset kilometrów na północ Pep Guardiola. Hiszpański trener miał jednak do czynienia nie z gwiazdą pierwszego zespołu, a raptem 17-letnim chłopakiem, który nie zadebiutował nawet w seniorach. O jego ogromnym talencie wiedzieli jednak wszyscy, włącznie z byłym szkoleniowcem Bayernu. Sancho zdawał sobie jednak sprawę, że miliony wydane na Leroya Sane, Raheema Sterlinga czy Bernardo Silvę muszą się zwrócić i w pierwszej kolejności to z ich usług będzie korzystał trener. Niezadowolenie postanowił jednak zamanifestować w specyficzny sposób – na dwa tygodnie wyłączył się z życia sportowca i opuszczał treningi. 17-latek mający w głębokim poważaniu szlifowanie umiejętności pod okiem Pepa Guardioli? Szalone i nieodpowiedzialne.

I choć Anglik obrał niewłaściwą drogę, to dopiął swego. Manchester zaproponował mu zarobki na poziomie 30 tysięcy funtów tygodniowo i sporadyczne występy w pierwszym zespole. Sancho jednak, nawet mimo ogromnej słabości do hiszpańskiego trenera, o której opowiadał potem w mediach, podziękował i buntem wobec przełożonego postanowił zamanifestować chęć opuszczenia klubu. Zwłaszcza, że na jego kartę zawodniczą czaił się nie byle kto – wystarczyło bowiem jedno słowo, a miałby zarezerwowany lot w jedną stronę do Madrytu, Barcelony lub Londynu.

Ostatecznie jednak wybrał Dortmund, a cała intryga – choć momentami szczeniacka i niepoważna – pokazała, że Sancho wie, co dobre dla jego kariery. – Mimo młodego wieku to bardzo dojrzały chłopak. Jako dziecko opuścił Watford i przeniósł się 300 kilometrów na północ, do Manchesteru. W trakcie tego etapu życia niezwykle się zahartował, a o jego silnej mentalności świadczy fakt, że nawet nie zawahał się podczas przeprowadzki do Niemiec. Mógł trafić do Arsenalu, Tottenhamu, a nawet Barcelony i Realu, ale doskonale wiedział, że na tym etapie kariery przede wszystkim musi regularnie grać – komplementował byłego podopiecznego Dan Micciche, który prowadził Sancho w młodzieżowych reprezentacjach Anglii.

Skrzydłowy wyjeżdżał do Dortmundu nie mając w dorobku nawet pół meczu w piłce seniorskiej. Opuszczał ojczyznę, klub w którym spędził ostatnie lata kariery, Pepa Guardiolę, który był szczerze zakochany w talencie piłkarza. – Nie bałem się wyjazdu, bo jestem z natury odważnym człowiekiem. Szybko zaaklimatyzowałem się w nowym mieście i choć nie wychodziłem jeszcze do restauracji, to myślę że z czasem zacznę to robić częściej. Na razie bardzo wiele zawdzięczam Mario Goetze i Nuriemu Sahinowi, którzy pomogli mi odnaleźć się w nowym miejscu – przyznał kilka tygodni po tym, jak po raz pierwszy założył żółto-czarną koszulkę BVB.

A dlaczego w ogóle Borussia zdecydowała się sięgnąć po tego niesfornego chłopaka sprawiającego w City te same problemy, które równolegle wyprowadzały działaczy klubu z równowagi podczas męczarni z Dembele? Odpowiedzi na to pytanie można poszukać choćby w wypowiedziach Guardioli i Micciche. – Jeśli nikt nie będzie go ograniczał, to może osiągnąć poziom Neymara. Wychował się na ulicy i dzięki temu jest w swojej grze nieprzewidywalny. Uwielbia dryblować, ale robi to z rozsądkiem. Jeśli ktoś pyta mnie, czy prawdziwych piłkarzy wychowują akademie, to odpowiadam, że nie. W klubie można się wiele nauczyć, może nawet 90 procent rzemiosła. Ale kluczowe jest te 10, które przychodzi we wczesnych latach młodzieńczych, właśnie grając na ulicy, a nie na wymuskanej murawie w ośrodku treningowym. Sancho bez wątpienia ma w sobie dar od Boga i, podobnie jak Neymar, jest ekstrawagancki, pragnie zachwycać kibiców i sprawiać, że gdy dostaje piłkę, wstają z miejsc – podsumował go były trener. W jednym z ostatnich wywiadów podobnie określił go zresztą Marco Reus, który nazwał klubowego kolegę "Strassenfussballer", czyli po niemiecku... piłkarz z ulicy. Tak bowiem mówi się w piłkarskim slangu na zawodników świetnie dryblujących, przebojowych i kreatywnych.

Boiskowa dyspozycja Anglika tylko potwierdza te słowa. Sancho rozkochał w sobie obserwatorów Bundesligi już od pierwszych chwil spędzonych na niemieckich boiskach. Nie brak mu boiskowej bezczelności – mimo młodego wieku i zerowego przecież doświadczenia nie bał się wdawać w pojedynki, a że robił to skutecznie, to i zespół czerpał z tego ogromne korzyści. Wiosną zagrał łącznie w 12 meczach, strzelił jednego gola i dorzucił do tego cztery asysty. Znacznie lepszym bilansem legitymuje się w tym sezonie. W zespole Luciena Favre'a ma jak na razie status dżokera, ale jeśli utrzyma tę formę, to już wkrótce powinien na stałe przebić się do wyjściowej jedenastki. W trakcie 124 minut spędzonych jak na boiskach Bundesligi zdążył już strzelić gola i zaliczyć... aż sześć asyst. To oznacza, że uczestniczy w akcji bramkowej średnio co 18 minut. Błysnął też w środę w Lidze Mistrzów, gdy popisał się fantastycznym podaniem, które Jacob Bruun Larsen zamienił na gola.

– Moim zdaniem może być w przyszłości najlepszym angielskim piłkarzem – powiedział Owen Hargreaves, który prowadził pomocnika w zespole City do lat 15. – Piłkarza o takim potencjale ten kraj nie miał od czasów Joe'a Cole'a. Mam tylko nadzieję, że Sancho jeszcze lepiej wykorzysta swoje możliwości – dodał Micciche. Od samego zainteresowanego bije zaś zaskakująca jak na wiek dojrzałość i pewność siebie. – Nie bałem się przejąć numeru 7 od Dembele. Lubię presję, napędza mnie. Zaznaczam jednak, że dobra forma tylko wzmaga mój apetyt – dobrze wiem, że jestem jeszcze daleko od osiągnięcia szczytu, a w Dortmundzie chcę ciężko nad tym pracować. Mogłem wybrać inny klub, ale widziałem już wielu piłkarzy, którzy zdołali się wypromować w barwach Borussii. Pomyślałem, że chciałbym przemierzyć tę samą drogę – stwierdził. A jeśli chcieć szukać inspiracji zawodnika, to należy dotrzeć aż do Brazylii. Młody Anglik w młodości zauroczony był bowiem umiejętnościami Ronaldinho i zdążył już stwierdzić, że potrafił godzinami wgapiać się w monitor, a potem próbować przenieść sztuczki Latynosa na boisko.

Dowodem na ogromne możliwości piłkarza są nie tylko liczby, które stanowią w tej chwili jego najmocniejszy argument w walce o miejsce w wyjściowym składzie. W przeszłości bowiem Sancho został wybrany najlepszym piłkarzem mistrzostw Europy do lat 17, które przed rokiem były rozgrywane w Chorwacji. W przeszłości na podobne wyróżnienia zasłużyli między innymi Cesc Fabregas, Toni Kroos, Mario Goetze czy Wayne Rooney...

Kapitalny początek sezonu w wykonaniu Anglika szybko procentuje. Gareth Southgate zdecydował się powołać go do reprezentacji i tym samym uczynić pierwszym piłkarzem w kadrze tej drużyny urodzonym w 2000 roku. Borussia zaś przedłużyła z nim obowiązującą wcześniej do 2020 roku umowę o dwa lata. I choć jak na tak młody wiek Sancho ma już sobą wiele, bo gra w trzecim klubie w karierze, zdążył pokłócić się z przełożonymi w Manchesterze City i nadepnąć na odcisk Guardioli, to w Dortmundzie nie mają wątpliwości, że należy na niego chuchać i dmuchać. Zwłaszcza, że nawet jego były hiszpański trener nie żywi urazy. – Nie zachował się wzorowo, ale po części go rozumiem. Nie mogę jednak zapewnić nikomu gry w pierwszym składzie, nawet Sergio Aguero, który strzela gole. A Sancho pali się do gry, choć ma oczywiście ku temu argumenty – jestem zachwycony jego umiejętnościami i gdy podawaliśmy sobie na pożegnanie ręce powiedziałem mu, że widzę go za kilka lat wśród najlepszych piłkarzy na świecie – podsumował Guardiola. I chyba trudno o lepszą recenzję umiejętności 18-letniego piłkarza...