Oglądaj na żywo
Zobacz więcej
"Farbowane lisy" to pojęcie, które do polskiej piłki wprowadził Franciszek Smuda. To za jego kadencji powołania dostali m.in. Eugen Polanski, Sebastian Boenisch i Damien Perquis. Koniec kariery Ludovica Obraniak to okazja, żeby przypomnieć sobie pozostałych stranieri.
1. Emanuel Olisadebe (2000-2004)
Urodzony w nigeryjskim Warri napastnik wyprzedził erę "farbowanych lisów" Franciszka Smudy. Jerzy Engel powołał go po raz pierwszy w 16 sierpnia 2000 roku na mecz towarzyski z Rumunią. – Czułem się kadrze bardzo samotny – przyznał po latach Olisadebe na łamach "Przeglądu Sportowego”. Znaczna część kibiców nie wyobrażała sobie reprezentacji bez czarnoskórego asa. To dzięki jego bramkom zespół Engela awansował na mistrzostwa świata w Korei i Japonii. Podczas mundialu strzelił jednego gola – w trzeciej minucie pokonał bramkarza Amerykanów. Dziś działa jako deweloper w Nigerii. Wcześniej próbował swoich sił jako menedżer.
Bilans: 25/11
2. Roger Guerreiro (2008-2011)
Brazylijczyk dostał polski paszport przed mistrzostwami Europy 2008. Wcześniej zbierał bardzo dobre recenzje w Legii Warszawa, gdzie w sumie zagrał 101 meczów i zdobył 19 bramek. Do reprezentacji powołał go Leo Beenhakker. Zadebiutował w zwycięskim meczu z Albanią (1:0). Guerreiro w pamięci kibiców zostanie zapamiętany jako strzelec jedynej bramki na Euro 2008. Niedawno media donosiły o tym, że zarabia na życie w firmie zajmującej się przewozem osób. Ostatni mecz w reprezentacji zagrał w 2011 roku – siedem minut z Grecją. 31 grudnia 2017 oficjalnie zakończył karierę. Jego ostatnim klubem było stanowe Rio Verde.
Bilans: 26/4
3. Eugen Polanski (2011-14)
Urodził się w Sosnowcu jako Eugeniusz Bogusław Polański. W wieku trzech lat wraz z rodzicami wyjechał do Niemiec i tam stał się Eugenem Polanskim. Przez lata nawet nie myślał o grze w reprezentacji Polski. Z powodzeniem radził sobie w juniorskich kadrach naszych zachodnich sąsiadów. – Mój cel jest jasny. Chciałbym kiedyś zagrać w reprezentacji Niemiec – zapewniał. Uzasadniał to słowami: Wprawdzie urodziłem się w Polsce, lecz żyję od 3. roku życia w Niemczech, tam dorosłem, mam przyjaciół i nauczyłem się grać w piłkę. Myślę, że trzeba być wdzięcznym krajowi i być zaszczyconym, by móc wyraźnie powiedzieć, że gra się dla Niemiec – nieważne, jakie ma się szanse. W kwietniu 2010 roku zawodnik potwierdził wcześniejsze stanowisko: – W tym momencie nie wyobrażam sobie gry w reprezentacji Polski — mówił na łamach "Kickera".
26 lipca 2011 roku Franciszek Smuda powołał go na mecz towarzyski z Gruzją. Swój sprzeciw zgłosili m.in. Tomasz Hajto i Radosław Gilewicz. Polanskiemu zarzucano, że zdecydował się na występy w kadrze Polski w momencie, gdy nie miał już realnej możliwości gry w reprezentacji Niemiec.
W 2014 roku po konflikcie z Adamem Nawałką zrezygnował z gry w kadrze Polski. Obecnie jest wolnym zawodnikiem.
Bilans: 19/0
4. Sebastian Boenisch (2010-13)
Kolejny wynalazek Franciszka Smudy. Miał być lekarstwem na obsadę lewej obrony, a mimo to wciąż grał Jakub Wawrzyniak. Podobnie jak Polanski wcześniej z powodzeniem bronił barw reprezentacji Niemiec. Z młodzieżowych mistrzostw Europy 2009 wraz z kolegami przywiózł złote medale. Boenisch zadebiutował w 2010 roku przeciwko Ukrainie. Ostatni występ z San Marino określił asystą. Od 1 lipca 2017 pozostaje bez klubu.
Bilans: 14/0
5. Damien Perquis (2011-13)
PZPN chciał zwerbować Laurenta Koscielnego, ale Koscielny nie chciał grać dla Polski. Alternatywą okazał się Damien Perquis. Urodzonego w Troyes obrońcę z Polską połączył pradziadek. Pochodził z małej miejscowości Strzyżewko. W latach 1920-30 wyemigrował do Francji. W karierze grał m.in. w Nottingham Forest, Toronto FC i przede wszystkim w Sochaux FC.
Na zgrupowanie prezentacji Polski – zaprosił go, a któż by inny – Smuda. Debiutował w zremisowanym 2:2 meczu z Niemcami. Ostatni raz zagrał w 2013 roku przeciwko Irlandii. W 14 występach strzelił jednego gola – dającego trzy punkty w meczu przeciwko Słowacji. Obecnie gra na zapleczu Ligue 1, w Gazelec Ajaccio.
Bilans: 14/1
6. Thiago Cionek (2014-?)
Kolejna recepta na Polską linie obrony. Postać kontrowersyjna. Namiętnie powoływany przez Adama Nawałkę, błyskawicznie wypadł z kadry, gdy ster przejął Jerzy Brzęczek. Nigdy nie zagrał w reprezentacji wybitnego meczu. Kibice zapamiętają go za bramkę samobójczą na ostatnim mundialu. Jego pradziadkowie, Agata Sykulska i Franciszek Cionek, byli Polakami, którzy przed I wojną światową opuścili ojczyznę i osiedlili się w Kurytybie. Tam też urodził się Thiago. Piłkarskiego rzemiosła uczył się w Brazylii. Później grał m.in. w Jagiellonii i Palermo. Obecnie jest jednym z najlepszych piłkarzy SPAL.
Bilans 20/0
7. Ludovic Obraniak (2009-14)
Jako pierwszy mającego francuskie i polskie obywatelstwo Obraniaka do kadry biało-czerwonych powołał Beenhakker. Piłkarz podkreślał, że wybrał reprezentację przez pamięć o swoim dziadku, Zygmuncie, który pochodził spod poznańskich Pobiedzisk. W maju 2013 zrezygnował z gry w reprezentacji Polski. Jako piłkarz Girondins Bordeaux przekazał taką wiadomość za pośrednictwem SMS-a dyrektorowi technicznemu kadry Konradowi Paśniewskiemu.
Bilans: 34/6
2 - 1
Polska 
1 - 1
Albania 
2 - 0
Cypr 
0 - 4
Austria 
3 - 0
Andora 
8 - 0
Malta 
4 - 3
Walia 
0 - 1
Norwegia 
2 - 1
Gibraltar 
5 - 1
Czechy 
14:00
Walia
16:00
Turcja 
16:00
Malta
18:45
Belgia
18:45
Irlandia Północna 
18:45
Hiszpania 
18:45
Polska
18:45
Niemcy 
18:45
Białoruś 
18:45
Azerbejdżan 
![KMŚ 2025 – terminarz, wyniki, tabele klubowych mistrzostw świata [AKTUALIZACJA]](https://s2.tvp.pl/images2/b/8/5/uid_b851058dd10c449196f085c5421db24d_width_390_play_0_pos_0_gs_0_height_202_real-madryt-to-jeden-z-faworytow-klubowych-mistrzostw-swiata-2025-fot-getty-images.jpg "Real Madryt to jeden z faworytów klubowych mistrzostw świata 2025 (fot. Getty Images)")
