02 lis 2018 | Lekkoatletyka

Wicemistrz Europy zakończył karierę w wieku 25 lat przez nieuleczalną chorobę

Radosław Przybysz

Był sensacyjnym wicemistrzem Europy na 800 m z 2014 roku. Miał być następcą Adama Kszczota. Tymczasem w wieku zaledwie 25 lat Artur Kuciapski zrezygnował z wyczynowego uprawiania sportu. Powodem tej decyzji jest nieuleczalna choroba.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

"Złote Kolce" rozdane. Sezon należał do młociarzy

O decyzji Kuciapskiego poinformował "Przegląd Sportowy". – Od dwóch lat miałem problemy z plecami. Z biegiem czasu zaczęło się to przeradzać w straszny ból. Promieniował on od tułowia i nieraz dochodził aż do kostek. Były momenty, że mój stan się poprawiał, przez dzień czy dwa było lepiej, ale potem bóle znów wracały. Pomimo wielu badań nie można było znaleźć powodów tej choroby. Pomógł mi dopiero w Łodzi doktor Jan Sokal. Po prześwietleniu stawów krzyżowo-biodrowych okazało się, że mam zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa. Zdiagnozowano u mnie, że choroba ta ma podłoże genetyczne. Obecnie jest ona nieuleczalna – powiedział 25-letni lekkoatleta.

Początkowo wydawało się, że nie będzie musiał rezygnować z zawodowego sportu, bo istnieją leki, które w znaczący sposób mogą pomóc w ograniczeniu skutków choroby. Tak się jednak nie stało.

– O ile pierwsze miesiące treningu ogólnego udało się zrealizować niemal bez przeszkód, o tyle przy większych obciążeniach wróciły poważne bóle, a lekarstwa niewiele pomagały. Chcąc osiągnąć światowy poziom w biegu na 800 metrów trzeba w pewnym momencie zmusić na treningu organizm do maksymalnego wysiłku. Bez tego nie uda się dojść do celu. W przypadku Artura realizacja tych planów okazała się niemożliwa – wytłumaczył jego trener, Zbigniew Król.

Sensacyjny wicemistrz Europy z Zurychu ostatni start zaliczył w 2017 roku. W tym samym roku zdobył brąz w sztafecie na IAAF World Relays. Jeszcze 2015 roku, w Tallinnie zdobywał młodzieżowe mistrzostwo Europy. Obecnie pozostaje mu jedynie sport rekreacyjny.

– Mój wybór padł na boks. Bardzo mi się to podoba i całkiem nieźle mi idzie. Może nawet niebawem do machania rękami dołożę również nogi. Jeśli organizm pozwoli, to z biegiem czasu będę zwiększał obciążenia, ale szanse by kiedykolwiek wrócić jeszcze do wyczynowego sportu są niewielkie. Dobrze zdaję sobie z tego sprawę – zakończył.