06 lis 2018 | Piłka nożna

15 lat od gola Sebastiana Mili z Manchesterem City. "Powiedział: odmienisz swoje życie"

Patryk Prokulski

6 listopada 2003 roku piłkarze Groclinu Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski zagrali pierwszy mecz drugiej rundy Pucharu UEFA. Pomimo sensacyjnego wyeliminowania Herthy Berlin, nikt nie wierzył, że mają szanse z Manchesterem City... 15 lat później wspomina tamto wydarzenie bohater wieczoru na City of Manchester Stadium, Sebastian Mila, który teraz jest ekspertem TVP Sport.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Bajka o Groclinie, czyli jak kozacy w piłkę grali

Jesienią 2003 roku byli na ustach kibiców całej Polski, głośno było o nich także w Europie. Drużyna Groclinu Dyskobolii Grodzisk Wielkopolski ograła w Pucharze UEFA Herthę Berlin i Manchester City, stając się jedną z największych sensacji jesieni. Klub z budżetem na poziomie rocznych zarobków Nicolasa Anelki w Manchesterze został zatrzymany dopiero wiosną 2004 roku przez Girondins Bordeaux. Pamiętnym momentem tamtej przygody Groclinu jest z pewnością piękny gol strzelony z rzutu wolnego przez Milę w wyjazdowym meczu z Anglikami.

Patryk Prokulski, SPORT.TVP.PL: – Jak wspomina pan tamten fantastyczny sezon?
Sebastian Mila: – Mimo upływu lat, naprawdę dobrze, również mecze ligowe, ale przede wszystkim te w Pucharze UEFA. Gra w nim była piękną przygodą, a dwumecz z Manchesterem City był jej apogeum. To były niesamowite emocje i spełnienie marzeń z dzieciństwa. Nie chodzi tylko o wyeliminowanie Anglików. To marzenie realizowało się już, gdy mogłem zobaczyć stadion Manchesteru City i spotkać piłkarzy, których podobizny widniały na plakatach w moim pokoju. Nicolas Anelka, Robbie Fowler, Steve McManaman, David Seaman – oglądałem ich wcześniej w telewizji lub na zdjęciach. Wspomnienie rywalizacji z nimi będzie mi towarzyszyć do końca życia.

– W Manchesterze strzelił pan wyrównującego gola z rzutu wolnego, chociaż miejsce wydawało się bardziej odpowiednie dla prawonożnego Tomasza Wieszczyckiego. On był jednym z liderów i najbardziej doświadczonym w zespole. Przekonywał go pan, żeby zostawił piłkę?
– Jeśli chciałeś wykorzystywać stałe fragmenty, to musiałeś pokazać na treningach, że się do tego nadajesz, a proszenie o to w trakcie meczu nie wchodziło w rachubę. Pamiętam doskonale, że ćwiczyliśmy z Tomkiem rzuty wolne z obu stron, motywując się naszą rywalizacją. Hierarchia była jasna i nie śmiałbym nawet powiedzieć wtedy do niego, by oddał mi piłkę. Sam zadecydował, że to ja powinienem kopnąć piłkę w tamtym momencie. Nigdy nie zapomnę zdania, które do mnie powiedział. Gdy Seaman ustawiał mur i mieliśmy chwilę na naradę, Tomek stwierdził: "Ty uderzysz ten rzut wolny. Gdybym teraz strzelił gola, nic w moim życiu by się już nie zmieniło. Jeśli ty to zrobisz, odmienisz swoje". Co było dalej, wszyscy pamiętają.

Sebastian Mila zdobywa bramkę z wolnego w meczu z City (Fot. Getty)

– Nikt nie oczekiwał sukcesu, wszyscy skazywali was na porażkę. Co było receptą na sukces?
– Zespół tworzyli tacy jak Mariusz Pawlak, Tomek Wieszczycki, Mariusz Liberda i Igor Kozioł, grający już w pucharach czy też znający smak mistrzostwa Polski. Ale była też grupa na dorobku, mająca głód sukcesów. Zawodnicy tacy jak ja, Grzegorz Rasiak, Andrzej Niedzielan czy Ivica Kriżanac – wszyscy chcieliśmy spełnić nasze marzenia o grze na wielkich stadionach Europy. Tworzyliśmy odpowiednią mieszankę i dobrze się rozumieliśmy. Warto również zauważyć, że większość składu to byli Polacy, uzupełnieni przez piłkarzy z Chorwacji i Czech. To spajało drużynę. Wiedzieliśmy, że jesteśmy na straconej pozycji i nikt nie daje nam większych szans, ale to działało na nas mobilizująco i zdejmowało z barków presję. Mecze w Pucharze UEFA miały w sobie coś z zakazanego owocu – wszystko wskazywało, że nie mamy prawa go posmakować. Dlatego tym bardziej chcieliśmy osiągnąć to, czego nikt się nie spodziewa. Po trudnym dwumeczu z Herthą Berlin widzieliśmy wzrastające zainteresowanie mediów, kibiców w całej Polsce. Chcieliśmy, by ten stan trwał jak najdłużej.

– Jakie oczekiwania były w szatni przed kolejnymi rundami – przeważały chęci wylosowania rywala mniej atrakcyjnego, czy chcieliście trafić na największe marki? W tamtej edycji Pucharu UEFA grały takie zespoły jak Barcelona i Liverpool...
– Tak naprawdę po wyeliminowaniu Herthy można było ze świecą szukać kogokolwiek, o kim mogliśmy z przekonaniem stwierdzić, że jest w naszym zasięgu. To raczej my byliśmy potencjalnie łatwym rywalem dla większości. Dlatego zależało nam na tym, by mierzyć się z największymi, bo nie co dzień możesz grać z tymi, których co tydzień oglądasz tylko w telewizji. Pamiętam odprawę przed spotkaniem z City. Trener Dusan Radolsky mówił o atutach Shauna Wrighta-Phillipsa, Robbiego Fowlera, Joeya Bartona... piłkarzy, którzy byli dla mnie nieosiągalni. W tygodniu poprzedzającym spotkanie w Manchesterze trudno było mi skupić się na czymkolwiek. Czekałem na moment, gdy wsiądę do samolotu, potem wyjdę na trawę i wreszcie usłyszę pierwszy gwizdek. Chcieliśmy też udowodnić, że są piłkarze, którzy mimo gry w słabszym klubie i gorszej lidze, są w stanie nawiązać z nimi rywalizację w dwumeczu.

David Seaman w bramce po golu Sebastiana Mili (Fot. Getty)

– Grodzisk Wielkopolski był przez kilka lat ciekawym miejscem na piłkarskiej mapie Polski. Kilkunastotysięczna miejscowość była siedzibą jednego z najlepszych klubów naszej ligi. Co go wyróżniało?
– Określenie "rodzinny" byłoby może lekką przesadą, ale to był bardzo kameralny klub, a lokalna społeczność była z nim bardzo zżyta. Wydaje mi się, tam mieli silniejsze związki z drużyną, niż to ma miejsce w większych miastach. Dzięki nam mogli poznać smak wielkiej piłki, po raz pierwszy w historii klubu. Tę atmosferę święta czuło się na każdym kroku. Gdziekolwiek się pojawiłem, miejscowi zagadywali, rozmawiali o meczach z Herthą, City czy później Bordeaux. Nie dało się uniknąć tego tematu w żadnym miejscu – ta społeczność żyła Groclinem. Dzięki naszej drodze pucharowej kibice mogli przeżyć też niepowtarzalną przygodę. Zaczepiali nas na ulicach, w sklepach. Opowiadali o wyjazdach do Berlina i Manchesteru i czuliśmy, że to dla nich była wielka rzecz.

TU ZNAJDZIESZ INNE OPINIE SEBASTIANA MILI
– Ta przygoda zakończyła się wiosną na dwumeczu z Bordeaux.
– Wynik dwumeczu był wyraźnie na korzyść Francuzów, ale żałuję pierwszego spotkania w Grodzisku Wielkopolskim, które przegraliśmy 0:1. Zdobyliśmy prawidłową bramkę i powinniśmy prowadzić, dodatkowo przez godzinę graliśmy z przewagą zawodnika, czego nie potrafiliśmy wykorzystać. Rewanż był tym meczem w ówczesnej edycji Puchary UEFA, gdy dysproporcja w różnicy klas znalazła odzwierciedlenie w wyniku. Przegraliśmy 1:4 i był to oczywiście zasłużony rezultat.

– Z perspektywy czasu, który gol jest stemplem kariery Sebastiana Mili – ten strzelony Manchesterowi City, czy przeciwko Niemcom?
– Gol strzelony na City of Manchester Stadium był dla mnie ważny z tego względu, że to trafienie uświadomiło mi, iż mogę być skutecznym wykonawcą rzutów wolnych. Ćwiczyłem ten element od dziecka, ale dopiero w spotkaniu z Manchesterem City udało mi się przekuć tę praktykę w ważną bramkę. Był to dla mnie dowód, że ciężki trening w końcu przyniesie efekty. Jednak żaden gol w mojej karierze nie może równać się z tym strzelonym Niemcom. To zdecydowanie najważniejsze trafienie w mojej karierze i zawsze będę z niego dumny. Biorąc pod uwagę, ile radości przyniósł on mi, mojej rodzinie, ale także kibicom w całym kraju, wybór jest w tym wypadku oczywisty.