04 sty 2019 | Piłka nożna / Hiszpania

Kilka operacji, dwa lata przerwy i morze łez. Wielki powrót Santiego Cazorli

Marcin Borzęcki

Kilkanaście miesięcy temu nie wiedział, czy będzie jeszcze chodził o własnych siłach. Przechodził operację za operacją, przeszczepiano mu skórę, całe dnie spędzał na rehabilitacji. W czwartek Santi Cazorla strzelił Realowi Madryt pierwsze dwa gole po ponad dwóch latach i znów można było go zobaczyć roześmianego.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Potknięcie Realu Madryt. "Można rwać sobie włosy z głowy"

Kontuzje są nieodłącznym elementem tego zawodu. Zazwyczaj jednak już na samym początku można ocenić, czy zawodnika czeka dłuższa przerwa, czy raczej tylko chwila wytchnienia od piłki. Z grającym wówczas w Arsenalu Cazorlą było inaczej. W jednym ze spotkań padł po starciu na ziemię, chwycił się za kostkę i musiał opuścić boisko. Noga bolała, ale nawet w najczarniejszych snach nie wyobrażał sobie, że za chwilę będzie marzył nie o powrocie do sportu, a do normalnej sprawności.

Ból powracał jak bumerang. Gdy wydawało się, że będzie dobrze, po chwili znów nie mógł wykonywać na murawie najprostszych czynności. Jeździł od lekarza do lekarza, jego stopę oglądali fachowcy z najwyższej półki, a pomimo tego nikt nie potrafił zdiagnozować źródła problemu. – Lekarz powiedział mi, że będzie dobrze, jeśli dam radę spacerować po ogrodzie z synem – wyznał w pewnym momencie na łamach "Marki" i dla wielu stało się jasne, że Cazorla może zapomnieć o kopaniu piłki. Dla wielu, ale nie dla niego.

Santi Cazorla (fot. Getty Images)

Hiszpan cierpliwie krążył od drzwi do drzwi, oddawał się w ręce specjalistów i chwytał wszelkich sposobów, by znów być zdrowym. Zoperowano mu ścięgno Achillesa, na przestrzeni roku przeszedł aż osiem poważnych zabiegow i choć w pewnym momencie wydawało się, że będzie dobrze, wówczas w ranę wdała się gangrena wyżerająca ciało. Brakowało ośmiu centymetrów skóry, więc ten deficyt uzupełniono przeszczepem z ręki – feralnie z miejsca, w którym miał tatuaż z imieniem syna Enzo.

Cazorlą zajmował się wówczas dr Mikel Sanchez, który uczciwie przyznał, że z tak beznadziejnym przypadkiem nie miał jeszcze do czynienia. W maju podjął się ostatniej próby rekonstrukcji ścięgna. W międzyczasie nie zapomnieli o nim w klubie – Arsenal prolongował umowę z zawodnikiem, by ten nie musiał zaprzątać sobie głowy innymi sprawami i mógł skupić się na dbaniu o zdrowie. – Teraz zdałem sobie sprawę, kto jest kim. Prawie każdego dnia dostaję wiadomości od Iniesty, Silvy, Villi… – mówił wówczas wzruszony.

Po ostatniej z operacji wyjechał na kilka miesięcy do Salamanki. Zaszył się z dala od zgiełku i znajomych, konsekwentnie pracował nad formą. Latem zaprzeczył prawom fizyki – wyszedł na boisko i zaczął znów przypominać sobie, jak to jest biegać, prowadzić piłkę, oddawać strzały. Działacze jego byłego klubu, Villarrealu, zaprosili go na testy. Obie strony nie robiły sobie wielkich nadziei, nie miały wielkich oczekiwań.

Magiczna prezentacja. Cazorla wyłonił się... z dymu

Magiczna prezentacja. Cazorla wyłonił się... z dymu

Powracający na boisko pomocnik czuł się jak ryba w wodzie. Świetnie odnalazł się w zespole i bez namysłu podpisał roczną umowę, którą podsunęli mu pod nos działacze. Od początku sezonu wystąpił w 14 meczach i choć drużynie nie szło, to w czwartek znów poczuł eksplozję radości. Zdobył dwie bramki, a Villarreal zremisował z Realem Madryt 2:2. – To był dla mnie bardzo wyjątkowy mecz, zwłaszcza że trafiłem przeciwko Realowi. chcę dalej pracować i stawać się lepszym - powiedział w rozmowie z "Mavista"”.

Jeśli pech i kontuzje nie będą już dokuczały 34-latkowi, być może nawet wiosną otrzyma ofertę prolongaty kontraktu. Jak na razie działacze są bowiem z jego postawy zadowoleni, a i on sam odzyskał radość z piłki, jaka towarzyszyła mu jeszcze kilka lat temu.