Patryk Rombel, trener reprezentacji szczypiornistów: nie lubię obiecywać. Nie znam trenera, który nie przegrywa [WYWIAD]

Damian Pechman, TVPSPORT.PL: – Selekcjoner Patryk Rombel. Przyzwyczaił się pan już do tego określenia?
Patryk Rombel: – Nie zastanawiałem się na tym. To kolejna rola w życiu, której się podjąłem. Dalej jestem trenerem piłki ręcznej, więc pod tym względem nic się nie zmieniło.

– Czyli nie ma znaczenia, że nie jest to już kadra B, ale ta pierwsza i najważniejsza.
– Na pewno to ogromny honor, zaszczyt i duma, że mogę pełnić taką rolę. Sam tytuł jednak niczego nie zmienia. Bardzo cieszę się, że mogę tu być.

– Był pan zaskoczony decyzją związku?
– Myślę, że tak jak dla większości, tak i dla mnie było to zaskoczenie, że stało się to w tym momencie.

– Zdaje się, że przygotowania do tej roli rozpoczęły się już w chwili, kiedy obejmował pan kadrę B.
– Ciężko powiedzieć, bo nie było wcześniej takich rozmów, że przejmę schedę po Piotrze Przybeckim. Takie dyskusje nie miały miejsca. Pracowałem w kadrze B i na tym się skupiałem. Nie myślałem, co przyniesie przyszłość. Trwały zresztą rozmowy z klubami, gdzie miałem objąć posadę trenera.

– To dobrze, że pan został wybrany? Nie szukaliśmy człowieka na zewnątrz, ale kadrę objął ktoś, kto zna pierwszą reprezentację i zaplecze.
– Nie ja podejmowałem decyzje, więc mogę tylko powiedzieć, że jestem dumny z tego, że ktoś widział mnie w tej roli. Marzyłem o tym, żeby być w tym miejscu. To pytanie należałoby raczej skierować do ludzi pracujących w związku, bo to oni dokonują wyborów i biorą za nie odpowiedzialność.

– Debiut przypadnie na mecz z Niemcami – najtrudniejszym rywalem w grupie. Kiedy zaczną się przygotowania?
– W zasadzie już się zaczęły. Wciąż trwają rozmowy dotyczące kształtu sztabu szkoleniowego. Jest prawie gotowy i w trakcie pierwszego zgrupowania przygotowaliśmy pewne zadania.

– Ma pan w głowie kadrę na to spotkanie?
– To będzie wynik obserwacji. Wiadomo, że jest grupa zawodników, która w ostatnim czasie grała w kadrze i jakiegoś bogactwa w kwestii liczby graczy nie mamy. Wiadomo, że to grupa około 30 szczypiornistów. Z nich trzeba wybrać dwudziestkę, która przyjedzie na zgrupowanie, a następnie szesnastkę na mecze z Niemcami.

– Będą niespodzianki?
– Trzeba będzie pytać ludzi stojących z boku, czy są niespodzianki w składzie. Powołam tych, którzy moim zdaniem i w opinii członków sztabu zaprezentują najlepszą dyspozycję i będą w stanie pomóc reprezentacji. Myślę, pojawią się nazwiska, które już przewinęły się przez ten zespół. Mój poprzednik wykonał świetną robotę i sprawdził wielu graczy. Mamy dużo materiału, jeśli chodzi o przegląd zawodników.

– Nie ma pan obaw przed pierwszymi meczami? Faworyt jest jeden i są nim Niemcy.
– Wiadomo, po co się trenuje i po co gra. Chcemy wyjść na boisko i zrobić jak najlepszy wynik. Obecnie nie ma czasu na obawy, bo jest masa pracy do wykonania. Trzeba skupić się na dobrym przygotowaniu i wybraniu najlepszych zawodników podczas zgrupowania. Do tego meczu zostało jeszcze trochę czasu, ale zadań do zrealizowania sporo.

– Będzie tylko sześć dni zgrupowania przed meczem. Jaki ma pan na plan na te przygotowania?
– Jesteśmy po pierwszych rozmowach m.in. ze Sławomirem Szmalem, fizjoterapeutami, lekarzem i kierownikiem. Mamy pewien plan, ale zostanie on dopracowany jeszcze przed pierwszym zgrupowaniem. Czasu nie ma dużo, ale w takich warunkach przygotowują się wszystkie reprezentacje. Tak naprawdę z grupą zawodników grających w ligach zagranicznych spotkamy się ósmego kwietnia, a dwa dni później gramy z Niemcami.

– Jak zagra reprezentacja w tym meczu?
– Dobrze. Nic więcej nie mogę powiedzieć. Liczę na to, że zagramy na miarę naszych możliwości. Wszystko przyjdzie wraz z przygotowaniami, w trakcie których będziemy ustalać szczegóły dotyczące zadań na boisku. Na razie marzy mi się dobry mecz, żebyśmy mogli być po nim dumni. Wyjdziemy walczyć o wszystko, to nie podlega dyskusji. W reprezentacji zawsze tak było i taki jest cel.

– Planuje pan rozmawiać z Piotrem Przybeckim o reprezentacji?
– Jest to jeden z celów, które będziemy realizować przed zgrupowaniem. Na razie nie było ku temu okazji. Minął tydzień, rzeczy dzieje się bardzo dużo i trzeba było się skoncentrować na bieżących zadaniach.

– W sztabie jest m.in. Sławomir Szmal. To był naturalny wybór? – Sławek jest w reprezentacji przez cały czas, pracuje z bramkarzami. Wszystko przebiega bez żadnych zakłóceń. Zawodnicy mogą czerpać z wiedzy i doświadczenia jednego z najlepszych bramkarzy w Europie i na świecie.

– Nadal będzie skupiał się na pracy z bramkarzami, czy będzie asystentem numer jeden?
– Dopóki sztab nie będzie znany, to nic więcej na ten temat nie mogę powiedzieć.

– Szmal twierdzi, że w pracy trenerskiej najważniejsza jest dla niego dyscyplina.
– Mamy bardzo podobne spojrzenie.

– Słyszałem opinie, że wzoruje się pan na Tałancie Dujszebajewie. To trenerski wzór?
– Miałem okazję pracować z różnymi szkoleniowcami. W ostatnim czasie jeździłem i obserwowałem jednych z najlepszych trenerów w Europie. Dużo podpatrzyłem u Tałanta. W swojej karierze wygrywał Ligę Mistrzów, był na igrzyskach olimpijskich, trenował drużyny, które grały w mistrzostwach świata i Europy. Tak samo podpatruję jednak innych. To nie jest dla mnie żadna ujma, że wzoruję się na wielu szkoleniowcach. To najlepsza droga, żeby uczyć się od najlepszych.

– Podczas gali podsumowującej sezon, kiedy był pan trenerem MMTS-u Kwidzyn, pojawiła się opinia, że jest pan idealnym kandydatem na selekcjonera. Na tym idealnym wizerunku widzę jedną rysę – wyniki Motoru Zaporoże w Lidze Mistrzów przed i po pana zwolnieniu.
– Nie mam na to wpływu. Trzeba pogratulować Motorowi, że osiągają takie wyniki. Nie widzę tej rysy. Nie znam trenera, który w swojej karierze nie przegrywał, albo nie wygrywał. To normalna rzecz. Pewna koncepcja się nie sprawdziła albo nie spodobała. Została zmieniona i tyle, nie ma dyskusji.

– Nie ma pan wrażenia, że gdyby pan został, to późniejsze wyniki byłyby lepsze?
– Miałem swoje zdanie i starałem się robić wszystko po swojemu. Jeśli ktoś nie wierzy w moje metody, to najlepszą drogą jest rozstanie. Nie umiem tego inaczej wytłumaczyć. Można obiecywać wiele rzeczy, ale w sporcie mija się to z celem. Działacze Silkeborga obiecywali pewnie w Danii, że pokonają Wisłę Płock, a odpadli z Ligi Mistrzów.

– Z drugiej strony może się pan cieszyć. Po rozstaniu z Motorem otworzyła się szansa na objęcie kadry.
– Nie za bardzo jest się z czego cieszyć, jeśli kończy się pracę przed planowanym terminem…

– Praca z pierwszą reprezentacją to jednak wyżyny…
– Okazuje się, że jakimś zrządzeniem losu wyszło dobrze.

– Jakie będą cele reprezentacji w kolejnych latach. Musimy przyzwyczaić się do małych sukcesów?
– Najlepsze podejście do pracy trenera, to koncentrowanie się na najbliższych celach i poszczególnych zadaniach. Kolejnym rywalem są Niemcy, a celujemy w awans na mistrzostwa Europy. Jeśli to się uda, to będziemy myśleć o dalszych krokach.

– Wyobraża pan sobie, że nie przejdziemy tych eliminacji?
– A czy ktoś przed meczem z Izraelem wyobrażał sobie, że przegramy? Albo, że Silkeborg nie sprosta Wiśle? Nie chcę wyobrażać sobie, co może być w przyszłości. Trzeba skupić się na przygotowaniach i najbliższych meczach, tak aby zrealizować nasze zadania. Jesteśmy od tego, żeby pracować na parkiecie, a nie od tego, żeby coś sobie wyobrażać.

– Porażka z Izraelem była dla pana szokiem?
– To jest sport. Wskazywanie faworyta przed meczem i rozdawanie punktów kończy się w różny sposób. Bardzo kibicowałem kadrze, chciałem, żebyśmy wygrali. Byłem zresztą wtedy w studio TVP Sport. Na pewno była to niespodzianka. Mam nadzieję, że już więcej ich nie będzie. Ale nie mogę tego obiecać.

– Optymizmem nie napawają drużyny młodzieżowe, którym też zdarzały się porażki z Izraelem…
– Nikt mnie nie przekona, że powinniśmy przyzwyczaić się do przegrywania. Należy walczyć i nie lekceważyć żadnego przeciwnika. Kolejne mecze i kolejne lata to pokazują. Zwróćmy uwagę na ostatnie mistrzostwa świata i takie reprezentacje jak Egipt albo Brazylia. Wcześniej nie wchodziły do ćwierćfinałów, a teraz potrafiły postawić się zespołom, z którymi wcześniej nie miały szans. To jest sport i trzeba oddać szacunek każdemu rywalowi. Należy do każdego meczu przygotowywać się w taki sam sposób i grać na jednakowym poziomie, na miarę możliwości.

– Polskie szkolenie istnieje naprawdę, czy to tylko teoria?
– Istnieje. Mamy SMS-y, są ośrodki szkolenia piłki ręcznej...

– Może problemem jest jakość szkolenia?
– Należałoby o to zapytać ZPRP. Dopiero zaczynam pracę w roli koordynatora. Myślę, że mamy dobrych trenerów, jest też zdolna młodzież, choć niewątpliwie mogłoby być jej więcej. W porównaniu do innych krajów zarejestrowanych zawodników mamy stosunkowo niewiele. Potrafimy jednak szkolić i przygotowywać szczypiornistów do imprez mistrzowskich. Teraz jesteśmy w takim miejscu, jakim jesteśmy i musimy skupić się na przygotowaniu jak największej liczby zawodników do gry w kadrze na najwyższym poziomie. Dzięki temu będziemy mogli walczyć z najlepszymi.

– Nie jest tak, że przespaliśmy ostatnie 10-12 lat, zachłysnęliśmy się sukcesami i zapomnieliśmy o pracy u podstaw?
– Na pewno zawodników nie pojawiało się tak wielu. To jednak naturalny cyklu w życiu reprezentacji. Patrząc na inne kadry narodowe można dostrzec podobne problemy. Są bardzo utalentowane pokolenia, które grają we wszystkich imprezach i nie ma napływu świeżej krwi. Wystarczy spojrzeć na zespół Szwecji albo Rosji, które miały kłopoty po zmianie pokoleniowej. Reprezentacji, które nie zmagają się z takimi sytuacjami, jest niewiele. Nawet Niemcy nie zdołali zakwalifikować się do mistrzostw świata w 2015 roku i wystąpili tylko dzięki "dzikiej karcie". Musimy być cierpliwi i ciężko pracować, żeby wrócić na miejsce, o którym wszyscy marzą.

– Daniel Waszkiewicz twierdzi, że problemem nie jest szkolenie, a selekcja zawodników.
– Jakość rodzi się z ilości. Jeśli będziemy mieli więcej zawodników, to łatwiej będzie znaleźć tych, którzy mają predyspozycje do piłki ręcznej.

– Będzie pan odpowiedzialny za cały pion szkolenia. Co się za tym kryje?
– Chciałbym, aby wszystkie reprezentacje męskie grały w podobny sposób. Jest to praca na długi okres i mam nadzieję, że sukcesywnie, małymi krokami będziemy wdrażać ten system. On funkcjonuje już w SMS-ach i kadrach niższego szczebla.

– Spotka się pan z trenerami kadr młodzieżowych? One będą grały tak, jak pierwsza reprezentacja?
– Do tego to zmierza. Pierwsze spotkania miały już miejsce. Poprzedni tydzień był bardzo intensywny i teraz będziemy kontynuowali pracę, którą zaczęliśmy.

– Będzie się pan pojawiał na zgrupowaniach młodszych reprezentacji?
– Oczywiście. Z tym wiąże się moja rola.

– Będzie pan trenerem tymczasowym czy na lata?
– To pytanie należy zadać w związku. Oni mają moc sprawczą, żeby zmieniać selekcjonerów. Marzę o tym, aby była to funkcja na lata, ale o wszystkim decydują władze ZPRP. Tak jak w każdej innej pracy mamy szefa i kogoś, kto decyduje co się z nami dzieje.

– Kiedy będzie można ocenić pana pracę?
– Jestem przygotowany na to, że będzie oceniana na bieżąco. To normalne, że będę podlegał ocenie, ale wiadomo, że potrzeba czasu. Powtarzają wszyscy trenerzy, ale jeśli chcemy zmian i zrobić coś po swojemu, to potrzebujemy czasu. To może być pół, a może półtora roku. Wszystko zależy od tego jak nową wiedzę będą przyswajać zawodnicy i jak będą wyglądać wyniki.