15 kwi 2019

Rafał Patyra wybrał swoją "11" rundy zasadniczej Ekstraklasy

Od lewej: Joao Nunes, Filip Mladenović i Dusan Kuciak (fot. PAP/Adam Warżawa)

Lotto Ekstraklasa jeden finisz ma już za sobą. Drugi - dopiero 19 maja. Można utyskiwać na podział ligi po trzydziestu kolejkach, ale jeden plus ma to oczywisty. Emocji towarzyszącym dwóm finiszom jest... dwa razy więcej! A skoro poziom nie wprawia nas w zachwyt, to niech już będą chociaż emocje. Też dobrze.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Wybierz najlepszą 11 fazy zasadniczej Lotto Ekstraklasy

Piłkarzy, dla których warto chodzić na stadiony, pozostało niewielu. Ale też bez przesady - nie jest aż tak źle, żeby trzeba było szukać z lupą. Kilkunastu interesujących można znaleźć. A na jedenastkę sezonu zasadniczego to już spokojnie ich wystarczy. Kto by się w niej zatem znalazł? Stawiam na system 3-4-3 i... do boju!

Dusan Kuciak
Wrócił stary, dobry Dusan. Daje Lechii pewność z tyłu i ma liczby, które robią wrażenie. 15 "czystych" meczów w tym sezonie to znakomity wynik. Na formę Słowaka ma też z pewnością wpływ solidny konkurent, z którym rywalizuje na treningach - Zlatan Alomerović – i żona, która umie krewkiego męża wyciszyć. Dziś Dusan nie dusi już kolegów z obrony i nie krzyczy sędziom w twarz z odległości pięciu centymetrów. Cenna przemiana...

Martin Konczkowski
Uniwersalny, wszechstronny, z dobrymi płucami do biegania i zacięciem do gry ofensywnej. Waldemar Fornalik zrobił z Konczkowskiego nowocześnie grającego bocznego obrońcę lub pomocnika – do wyboru. Martin poradzi sobie i tu, i tu. Świetnie współpracuje z gwiazdą Piasta – Joelem Valencią. Miejsce gliwiczan w ligowej tabeli to w dużej mierze zasługa tego duetu.

Konczkowski po meczu z Wisłą Kraków: trzeba uszanować ten punkt

Konczkowski po meczu z Wisłą Kraków: trzeba uszanować ten punkt

Artur Jędrzejczyk
Jeden z najrówniej grających obrońców w lidze. Dojrzał i skupił się na boiskowej pracy, dzięki czemu nie podzielił losu Michała Pazdana i utrzymał miejsce w jedenastce u szalonego Ricardo Sa Pinto. Czasem jeszcze zrobi coś głupiego, faulując gdzie nie trzeba, ale dla napastników rywala jest jak wrzód na pośladku – można z nim przeżyć, ale męczy niemiłosiernie.

Filip Mladenović
Lewonożny artysta. Potrafi tą lewą kończyną podać co do centymetra. Nie ma dla niego różnicy, czy dośrodkowuje ze stojącej piłki, czy w pełnym biegu. Atakuje chętnie i z rozmachem. Jak na obrońcę całkiem przeciętnie broni, ale w zespole, w którym gra w obronie ma priorytet, udaje się to zamaskować dzięki ustawieniu i wsparciu innych.

Bartłomiej Pawłowski
Dorósł nam Bartek, oj dorósł. Talent widać było lata temu, ale teraz to pan piłkarz. Drybling, ciąg na bramkę, fantazja – on to wszystko ma. Czuje się odpowiedzialny za drużynę i chętnie na nią pracuje. Osiem goli pozwala mówić o sezonie życia, a nie doszedł do ściany możliwości. Dziś to gracz na reprezentację Polski, a nie tylko na Legię czy Lecha, które chętnie przechwyciłyby go latem.

Kamil Drygas
Dopóki miał siły, dopóty Pogoń szła jak burza. Ostatnio trochę zwolnił, ale i tak jest ostoją Portowców. Potrafi błysnąć w roli defensywnego pomocnika, co udaje się nielicznym. Ma też dobry wpływ psychiczny na zespół. Piłkarze Pogoni równie chętnie i bez obaw oddaliby mu piłkę, jak i własne dzieci pod opiekę.

Joel Valencia
Czarna perła. Nie na miarę innego gracza, określanego w przeszłości tym mianem, ale jednak talent czystej wody. Duży luz na boisku w połączeniu z wysokimi umiejętnościami technicznymi i wizją gry. Świetnie pokazuje się i dostaje piłkę między strefami przeciwnika. Dobre, niekonwencjonalne podanie otwierające i duża ruchliwość. Piast zarobi na nim krocie.

Kuciak, Paixao, Valencia... "Naj" rundy zasadniczej Ekstraklasy

Od lewej: Joel Valencia (Piast Gliwice), Flavio Paixao i Dusan Kuciak (obaj Lechia Gdańsk) (fot. PAP)

Kuciak, Paixao, Valencia... "Naj" rundy zasadniczej Ekstraklasy

Żarko Udovicić
Niepodzielnie panuje na skrzydle Zagłębia Sosnowiec, gdzie trudno za nim nadążyć. Potrafi kapitalnie podać piłkę z bocznego sektora, ale też zbiec do środka i zagrać kombinacyjnie z partnerami. Ma już swoje lata, bo inaczej do gabinetu prezesa Marcina Jaroszewskiego ustawiałyby się kolejki chętnych. Obok Szymona Pawłowskiego to największy atut sosnowiczan w walce o utrzymanie w lidze.

Igor Angulo
Napastnik co się zowie. Gdyby nie on, Górnik albo by spadł z Ekstraklasy, a wcześniej do niej nie awansował. Świetnie wyczuwa moment, gdy trzeba ruszyć do prostopadłego podania. To wtedy gubi obrońców i staje oko w oko z bramkarzami. Bardzo dobra lewa noga, choć mógłby być jeszcze skuteczniejszy, bo czasem zmarnuje coś, co mu po prostu nie przystoi. Wzór dla młodych zabrzan, bo pracowitości można mu pozazdrościć. Typowy górnik – tyle, że... z Hiszpanii.

Carlitos
Dlaczego najlepszy napastnik Legii tak długo grzał ławę – wie tylko Sa Pinto. Hiszpan to klejnot, który błyszczy w każdym towarzystwie. Umie kiwnąć przeciwnika i wykończyć akcję, ale równie dobrze podać lepiej ustawionemu partnerowi. Idealny do gry dwoma napastnikami, bo lubi pokombinować i zabawić się pod bramką rywala. Ma rozmach, skubaniec!

Flavio Paixao
Może z tymi karnymi nie zawsze mu wychodziło, ale to typ piłkarza, który nie chowa się przed odpowiedzialnością i żadnej presji się nie boi. Ma niesamowite wyczucie, dzięki czemu zawsze wie, gdzie spadnie piłka. Boiskowa inteligencja rzadko spotykana. Lider lidera, czyli Lechia bez niego nie byłaby tym samym zespołem.

Rafał Patyra