01 maj 2019

Michał Kwiatkowski wspina się na kolarski Everest

Michał Kwiatkowski zajął trzecie miejsce w wyścigu Mediolan – San Remo (fot. Getty)

Fajne to czasy, gdy po trzecim miejscu w monumencie Mediolan – San Remo możemy powiedzieć: niedosyt. Fajne, że się zastanawiamy czy wolimy Michała Kwiatkowskiego walczącego o zwycięstwa w największych jednodniowych wyścigach, czy może Michała Kwiatkowskiego mierzącego w klasyfikację generalną etapówek. Fajne, że on – w końcu nazwisko zobowiązuje – jest kolarzem pracującym i żadnej pracy się nie boi. I w sumie fajne, że nikt nie wie jak się ta historia skończy, bo są i lepsze, i gorsze momenty.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Jak ktoś ma na rękawku tęczowe paski – symbol mistrza świata – to zobowiązuje do walki o najwyższe cele. Za Kwiatkowskim kolarska wiosna. Ona minęła tak sobie, sam nie ukrywa, że cele były bardziej ambitne. Celem od lat jest na przykład zwycięstwo na trasie Liege-Bastogne-Liege. Pudrowanie rzeczywistości nikomu w sporcie nie jest potrzebne. Jak widzę opinie, że za wypadek Roberta Kubicy w Baku odpowiedzialny jest w 100 procentach Williams, to pytam – po co komu rzeczywistość równoległa. Sam Kubica powiedział przecież: mój błąd. Auto jest do kitu, ale ktoś siedzi za kierownicą. Chwilę po Robercie, swoje Ferrari rozbił w tym samym miejscu Charles Leclerc. Błąd może popełnić każdy – i kierowca walczący o pole-position, i ten walczący o przedostatnie miejsce. Ważne, żeby o coś walczyć.

Michał Kwiatkowski też walczy. Walczy, by być kolarzem na każdy wyścig. Nie ma wielu takich specjalistów. W jednodniowych klasykach, zawsze wśród faworytów, jazda na czas – czwarty zawodnik ostatnich mistrzostw świata, wyścigi tygodniowe – w jednym 2018 roku wygrał trzy takie. Na palcach dwóch rąk policzycie ludzi, którzy są w peletonie i potrafią to wszystko połączyć. Zostają już tylko – i aż – wielkie toury, kolarski Everest. I tam właśnie Michał się wspina.

Michał Kwiatkowski podczas Walońskiej Strzały (fot. Getty)

Ta wspinaczka to zakładanie kolejnych obozów, coraz wyżej szczytu. To – w bardzo dużym uproszczeniu – próba stopniowej przemiany Usaina Bolta w Eliuda Kipchoge. Porównując zdjęcia z ostatnich lat bez trudu zauważycie, że Kwiatkowski mięśni ma mniej, że jest coraz bardziej wycieniowany. Krótsze, dynamiczne treningi są powoli wypierane przez sześcio-, siedmiogodzinne maratony. Stąd może Michał nie wytrzymać tempa rywali podczas gwałtownego sprintu na ściankę Mur de Huy, ale gdy spotkają się ponownie na szesnastokilometrowym podjeździe pod Col d’Izoard, to on będzie odczepiał kolejne wagoniki z kolarskiego pociągu.

Coś za coś. Warto to zrozumieć, bo ta tendencja może się z każdym rokiem pogłębiać. Nie ma w internecie przepisu na idealną karierę, nie ma sprawdzonych składników i proporcji. Czas pokaże, czy – jak uważają niektórzy – Kwiatkowski porywa się z motyką słońce, czy nie lepiej było pozostać przy swojej naturalnej charakterystyce i z łatwością wygrywać kolejne wyścigi jednodniowe. Ja głęboko wierzę, że ta trudniejsza droga ma sens. Bo ważne, żeby o coś walczyć.

Niezaspokojony apetyt Polaka. Alaphilippe najlepszy w Walońskiej Strzale