27 maj 2019 | Piłka nożna

MŚ U20: muszelki, pompki i okrzyki. Powiew egzotyki z Tahiti

Marcin Borzęcki

Po Tahitańczykach (0:5) nie pozostaną wspomnienia koronkowych akcji, dyscypliny taktycznej czy efektownie wykonywanych stałych fragmentów gry. Drużyna, która przyleciała do Polski z wysp na Oceanie Spokojnym, wprowadziła do MŚ U20 egzotyczny powiew świeżości.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Szczęsny z kontuzją kolana. Występ w kadrze pod znakiem zapytania

Gdy piłkarze Bruno Tehaamoany stracili gola już po kilkunastu sekundach inauguracyjnego starcia z Senegalem, stało się jasne, że przewidywania dotyczące ich występu MŚ U20 się sprawdzą. Odstawiając na bok zbędną w ocenie potencjału kurtuazję, nie było bowiem tajemnicą, że dla tych piłkarzy już sam udział w takim turnieju to wystarczająco duże osiągnięcie. Od samego początku spodziewano się zatem, że w fazie grupowej posłużą jako dostarczyciele punktów, a bezpośrednie mecze przyjmą dla ich przeciwników raczej kształt treningów strzeleckich.

Nie dziwiły więc wybory Jacka Magiery, który, w porównaniu do starcia z Kolumbią, postawił na bardziej ofensywne zestawienie personalne i ustawił zespół tak, by ten bez litości wykorzystał wszystkie problemy tahitańskiej defensywy. A tych, jak się okazało, było całkiem sporo.

Wyznawcy zasady mówiącej, że na świecie nie ma już słabych drużyn, mogli się rozczarować już w trakcie... rozgrzewki. Wyciąganie daleko idących wniosków z tego kilkunastominutowego rozbiegania przed meczem byłoby oczywiście dalece nieodpowiedzialne, ale uważna obserwacja piłkarzy Tehaamoany mówiła jedno: nie mamy do czynienia z wirtuozami techniki. Może i Tahitańczycy nie powrócą do kraju z medalami na szyjach, ale na pewno ze znacznie lepiej rozbudowanymi mięśniami klatki piersiowej. Podczas zwyczajowej "gry w dziadka", piłka wylatywała poza określone pole tak często, że co rusz któryś z zawodników lądował na ziemi (za każde złe zagranie karą było robienie pompek). Tym samym więcej było w tym pracy mięśni rąk niż nóg, choć sami zainteresowani reagowali raczej śmiechem niż trwogą.

Roonui Tehau w naszyjniku z muszelek (fot. Getty Images)

Nie tylko jednak niedokładność i problemy z wymienieniem kilku celnych podań dziwiły zanim z głośników popłynęły hymny obu reprezentacji. Zdumiewał również rezerwowy bramkarz gości, który – po pierwsze – wyglądał jak zbłąkany podróżnik, który przypadkiem trafił na zgrupowanie kadry – aparycją przypominał bowiem raczej Fina lub Estończyka, a skrajnie blada cera wyraźnie kontrastowała z intensywnie opalonymi ciałami kolegów. Poza tym Josselin Capel, bo tak się ten gracz nazywa, na rozgrzewce poruszał się pozbawiony spodenek. O aktach ekshibicjonizmu mowy oczywiście nie było, ale rozgrzewka w bieliźnie mogła zdumiewać.

Ciekawe były także rytuały przyjezdnych. Koło, które formuje się zazwyczaj tuż przed pierwszym gwizdkiem, by dodać sobie kilku słów otuchy, tym razem powstało na zakończenie rozgrzewki. Weseli Tahitańczycy zebrali się na środku boiska, chwycili się pod ramiona i wydali bojowy okrzyk. Był to jednak ostatni moment tego wieczoru, gdy ktokolwiek mógł się ich przestraszyć.

To nie był jednak ostatni raz, gdy zawodnicy z urokliwej wyspy na Oceanie Spokojnym wzbudzili zainteresowanie gawiedzi. Na murawie zameldowali się bowiem w imponujących łańcuszkach z muszelek zawieszonych na szyi. Te same łańcuszki podarowali zresztą Polakom, więc przemykający około dwie godziny później przez strefę dla mediów biało-czerwoni, elegancko skrojone, granatowe garnitury mieli przyozdobione biżuterią wyrabianą tysiące kilometrów stąd.

Przyjezdnym humor dopisywał nawet po meczu (fot. Getty Images)

Zainteresowanie wzbudził również tahitański rytuał odprawiony przed wysłuchiwania hymnów. Nie było to standardowe w Europie, ustawienie się twarzą do kibiców, zmarszczenie brwi, wytężone skupienie i wspólna recytacja. Przyjezdni ustawili się bowiem na skos, ręce położyli sobie na ramionach i wesoło bujali się, gdy z głośników płynęła melodia. Rzecz to była niecodzienna, ale w końcu co kraj, to obyczaj.

Uśmiechy poznikały z twarzy Tahitańczyków wraz z pierwszym gwizdkiem (choć tylko do... ostatniego gwizdka), a beztroskie i pełne rozluźnienia ruchy z rozgrzewki zostały zastąpione przez ostrą grę, wślizgi i walkę fizyczną. Polacy zatem po wygranym efektownie spotkaniu zabierali do hotelu nie tylko dobre humory i wiarę w pokonanie Senegalu, ale też poobijane piszczele, siniaki i podeptane stopy. Przyjezdni bowiem wielkiej piłki nie zaprezentowali, ale ostatnią rzeczą, którą można było im odmówić, było zaangażowanie. Kontrastujący z elegancko ubranym selekcjonerem Jackiem Magierą Tehaamoana nakręcał zawodników pokrzykując przy linii, a ci odpłacali mu się wiarą w to, że mecze na mundialu można wygrywać zadziornością i walecznością.

Sportowo – różnica kilku klas. Zresztą sam za siebie mówi wynik, przy czym 5:0 jest relatywnie małym wymiarem kary. Jan Sobociński stwierdził w strefie dla mediów, że przed meczem celowali w co najmniej 5 goli, choć obiektywnie twierdząc, gdyby jeszcze poprawili skuteczność (lub w gorszej dyspozycji byłby bramkarz), mecz mógłby się skończyć nawet i dwucyfrowym rezultatem. Najważniejsze będzie zatem, by szybko przestawić sobie odpowiednie klocki w głowie i uświadomić, że Tahiti nie pokazało nawet dziesiątej części tego, co pokaże w środę Senegal.

Następne