Z boiska na ławkę. Gdy legendy klubów zostają ich trenerami...

Lampard trafił po raz pierwszy na Stamford Bridge w 2001 roku. Przez 13 kolejnych lat reprezentował barwy tego zespołu zdobywając między innymi Ligę Mistrzów oraz trzykrotnie mistrzostwo Anglii. W 2014 roku usłyszał jednak, że nie ma dla niego miejsca w zespole i przeniósł się do Manchesteru City. Karierę kończył natomiast w Nowym Jorku.

Anglik nigdy nie krył się jednak z tym, że po zawieszeniu butów na kołku chciałby spróbować swoich sił w futbolu, ale już w innej roli. Szansę otrzymał przed rokiem, gdy zatrudnili go działacze Derby County. Z Baranami wywalczył miejsce gwarantujące walkę w play-offach o awans do Premier League. Jego zespół odpadł dopiero na ostatnim etapie wyścigu przegrywając w finale z Aston Villą.

Jak pokazuje historia, szkoleniowcy pozbawieni zbyt wielkiego doświadczenia, radzili sobie po powrocie do klubów, z którymi przez lata byli związani jako piłkarze, różnie. Jedni osiągali wielkie sukcesy i tylko wzmacniali status legend, inni za to szybko wywieszali białą flagę i odbijali się od ściany.

Jako piłkarz spędził na Camp nou 11 lat, jako trener – pięć. Pep Guardiola czteroletnią przygodę z Blaugraną poprzedził rokiem pracy w rezerwach i – jak się okazało – wystarczyło to, by zapoznać się ze specyfiką zawodu i robić furorę na rynku. Jako trener Dumy Katalonii stworzył fantastyczny zespół, który charakteryzował osobliwy styl gry oparty na długim posiadaniu piłki i cierpliwej wymianie podań. Niewielu rywali potrafiło znaleźć sposób na tiki-takę, a to pozwoliło Guardioli dwa razy wygrać Champions League, trzykrotnie mistrzostwo Hiszpanii i zgarnąć w nowej roli wszystkie możliwe trofea.

Jeszcze bardziej efektowny powrót zaliczył Zinedine Zidane. On z kolei spędził dwa lata prowadząc rezerwy Realu Madryt, ale gdy już przejął pierwszy zespół, to dokonał rzeczy, o jakich Florentino Perez nawet nie marzył. Trzy wygrane Ligi Mistrzów z rzędu przeszły na dobre do historii i mało prawdopodobne jest, by ktoś szybko to osiągnięcie wyrównał. Francuz sięgnął też po tytuł najlepszej drużyny w kraju oraz na świecie i choć przed rokiem zrezygnował z pracy, to w obliczu ogromnych problemów Królewskich, zgodził się wrócić na ławkę.

W gronie triumfatorów LM jest też nazwisko bardzo nieoczywiste. Robert Di Matteo występował w Chelsea przez sześć lat i do dziś jest na Stamford Bridge bardzo dobrze wspominany. Kilka lat po zakończeniu kariery przejął MK Dons, potem przeniósł się do West Bromwich Albion, aż w końcu, w 2012 roku, jako dotychczasowy asystent zastąpił zwolnionego Andre Villasa-Boasa. Efekt był piorunujący: spośród ostatnich 21 meczów sezonu przegrał tylko trzy, dotarł do finału Ligi Mistrzów i pokonał Bayern Monachium. I to w stolicy Bawarii! W listopadzie w klubie go już jednak nie było, a kolejne próby pracy w Schalke 04 oraz Aston Villi zakończyły się fiaskiem. Od blisko trzech lat pozostaje bezrobotny.

Katastrofalnie wypadł za to powrót do Monaco w wykonaniu Thierry'ego Henry'ego. Były napastnik między innymi Arsenalu przejął klub z Księstwa w połowie października po fatalnym początku sezonu. Nie zdołał jednak odmienić piłkarzy, w 20 meczach zdobywał średnio 0,95 punktu i już w styczniu znów stał się bezrobotny. Podobny los podzielili w Milanie Clarence Seedorf oraz Filippo Inzaghi. Pierwszy z nich pracował przez niespełna pół roku, drugi dwa razy dłużej, ale żaden z nich nie osiągnął z Rossoneri sukcesu.

Lepiej na tym stanowisku radził sobie ich kolega z boiska, Gennaro Gattuso. Krewki Włoch zakończył jednak poprzedni sezon na piątym miejscu w lidze, co oznacza, że drużyna ze stolicy Lombardii nie zagra w Lidze Mistrzów. Decyzją działaczy musiał zatem pożegnać się z posadą po około półtora roku pracy.

Blask Manchesterowi United próbuje za to przywrócić Ole Gunnar Solskjaer. Cierpliwość kierownictwa do Jose Mourinho i w grudniu pożegnało się z Portugalczykiem. Jego miejsce zajął były napastnik Czerwonych Diabłów, co początkowo wyglądało fantastycznie: wygrał aż 9 z 10 pierwszych meczów w nowej roli i w połowie marca otrzymał ofertę dłuższego kontraktu (wcześniej funkcjonował tylko jako tymczasowy szkoleniowiec). Od tamtego czasu idzie mu co prawda znacznie gorzej, ale latem może być spokojny o swoją posadę i bez troski o własny los przygotowywać zespół.