23 lip 2019 | Skoki

Momenty były. Podsumowanie Letniego Grand Prix w Wiśle

Kamil Stoch podczas konkursu w Wiśle (fot. PAP)

Stefan Horngacher uśmiechnięty od ucha do ucha, Michał Doleżal wyraźnie spięty. Horngacher spacerujący od domku do domku, z miejsca na miejsce, by przywitać się z każdym kogo witał tyle razy przez ostatnie trzy lata. Doleżal zamyślony, w swoim świecie, chyba jeszcze bardziej analitycznym niż świat naszego poprzedniego trenera.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

PŚ w skokach narciarskich: zawody po raz pierwszy w Rumunii

Letnie skoki w Wiśle to był klasyk: Polska (z mocnym czeskim udziałem) kontra Niemcy. Temperatura letniego latania jest taka, że to nie wyniki są tu najważniejsze, a momenty. Momenty, z którym można wyczytać sporo. Moment wybicia Ryoyu Kobayashiego na przykład rok temu w Hakubie. On już mówił wiele o talencie Japończyka.

Momenty w Wiśle też były. Moment radości Kamila Stocha na przykład po sobotnich skokach w drużynie. Człowieka, który w ostatnich latach był jak Robert Lewandowski. Skazany na wygrywanie. Dwa mecze bez bramki – to już kryzys. Weekend bez podium – też. Patrzyłem na Stocha zimą, zastanawiając się, jak długo można to wytrzymać. Z tygodnia na tydzień mniej radości w oczach. Nie zapomnę sceny z warszawskiego Okęcia, gdy wspólnie z polskimi skoczkami lecieliśmy do Lahti. Blady świt, a każdy obecny w drodze do odprawy musiał odprawić jeszcze selfiaka z Kamilem. Ten w końcu nie wytrzymał. Usiadł na ziemi, przykrył się kurtką i schował przed światem. Nie ma mnie.

W wakacje też go nie było. Bo wakacje, w przeciwieństwie do poprzedniego roku, dostał – to była pierwsza ważna decyzja Michała Doleżala. Uciekł daleko, by przemyśleć wszystko na nowo. I zaczyna też prawie zupełnie od nowa, biorąc się za bary ze swoimi największymi – nielicznymi – technicznymi słabościami. Moment z konkursu drużynowego był na zachętę.

Był też moment spokoju Dawida Kubackiego, który po poprzedniej zimie nikogo już gonić nie musi. Był moment luzu Piotra Żyły, który po roku napięć i emocjonalnej huśtawki wrócił chyba na dobrą drogę. Był moment uśmiechu Maćka Kota i moment nadziei Aleksandra Zniszczoła. Ten ostatni dobrymi skokami pozwolił nam odkryć to, co Doleżala od Horngachera różnić będzie chyba najmocniej. Otwartość reżysera na nowe twarze. Smarzowski bez Jakubika czy Topy nie kręci, Austriak też miał swą żelazną narciarską obsadę. Doleżal wpuszczając na sobotni plan Zniszczoła zamiast Jakuba Wolnego przekazał jasną wiadomość: ten casting tak szybko się nie skończy.

I dobrze, ale momenty hurraoptymizmu chyba na razie niepotrzebne. A były, oczywiście w wykonaniu prezesa wszystkich optymistów, coraz młodszego Apoloniusza Tajnera. Za dużo dla nas zrobił Stefan Horngacher, by po jednym letnim weekendzie opowiadać, że Doleżal to lepsza wersja Austriaka. Wszystko faktycznie wydaje się być na dobrej drodze, ale cenzurkę trenerowi Michałowi wystawimy w innym momencie. Momencie pierwszego kryzysu. Bo z nich nikt nie wychodził lepiej i szybciej niż nasz poprzedni trener.