"Fajnie byłoby postawić wszystko na jedną kartę". Justyna Iskrzycka przygotowuje się do walki o igrzyska

Dawid Brilowski, TVPSPORT.PL: – Zaczęliście przygotowania przedsezonowe?
Justyna Iskrzycka: – Wakacje już za nami i bierzemy się na poważnie do roboty. Zaczęliśmy w Zakopanem, teraz byliśmy na takim zgrupowaniu rozpływaniowym, a przed nami Livigno i narty biegowe – tam się zaczną ostre przygotowania.

– Będziecie biegać na nartach?
– Tak. Biegać na nartach, ćwiczyć na siłowni, pływać na basenie i tak dalej. Mimo, że jesteśmy kajakarkami, trening mamy urozmaicony – wiele zajęć kondycyjnych, koordynacyjnych.

– Pływanie w jedynce, w której wywalczyłaś wicemistrzostwo świata, jest dla Ciebie czymś nowym? Jak odczuwasz różnicę?
– W osadzie mam partnerkę, która jest wsparciem, ale z którą muszę się też dograć – żeby wszystko szybko i równo chodziło. Tutaj jestem pozostawiona sama sobie i nie mam tego wsparcia.

– Nie jest paradoksalnie łatwiej – z tego względu, że nie musisz właśnie na nikogo zerkać i nic dogrywać?
– Wszystko ma swoje plusy i minusy.

– Wicemistrzostwo świata wywalczyłaś na 1000 metrów. Na igrzyskach pływa się 500. To duża zmiana, jeśli chodzi o przejście z jednego dystansu na drugi?
– To zdecydowana różnica. Czas wyścigu jest dużo krótszy – 1000 metrów wymaga wytrzymałości, a 500 to szybkość i moc. Tych cech trochę mi brakuje i cały czas nad nimi pracuję.

– Najtrudniejsze jest właśnie to przestawienie się?
– Od dłuższego czasu trenuję wyłącznie pod 500. Na 1000 metrów pływam z doskoku – wiem, że mój organizm jest na tyle dobrze przygotowany, że będę potrafiła przepłynąć ten dystans. Skupiamy się na dystansie olimpijskim.

– Wicemistrzostwo świata to całkiem niezły wynik, jak na start „z doskoku”. W rywalizacji na 500 metrów wygrałaś w finale B – byłaś pierwszą, która nie wywalczyła przepustki na igrzyska. Przed europejskimi kwalifikacjami czujesz się faworytką?
– Na pewno mam świadomość, że nie brakuje mi dużo. Ale staram się nie myśleć, że jestem faworytką. Inni zawodnicy przecież też trenują i na pewno nie będzie łatwo. Muszę zasuwać, żeby się zakwalifikować.

– A jeśli chodzi o dwójkę? W ubiegłym sezonie świetnie szło Ci w duecie z Pauliną Paszek. Później Twoja partnerka doznała kontuzji. Trenujecie już razem?
– Paulina jeszcze się do końca nie wyleczyła. Wróciła już do treningów, ale póki co indywidualnych. Ma dostosowany dla siebie program, bo nie może jeszcze robić wszystkiego, co my na kadrze.

– Z Pauliną zdobywałyście medale na 1000 metrów. Też czekałoby Was więc przejście na olimpijską pięćsetkę. Tymczasem na tym dystansie medal mistrzostw świata i kwalifikację na igrzyska dla kraju wywalczyły Karolina Naja i Anna Puławska. To zamyka wam drogę do Tokio?
– To trudne pytanie. Kwalifikacja jest dla kraju, więc formalnie nie zamyka nam to drogi. Ale liczymy się z tym, że niekoniecznie wystartujemy na tych igrzyskach. Mamy tym mniejsze szanse właśnie przez to, że Paulina nie trenuje jeszcze z kadrą. Będziemy miały bardzo mało czasu.

– Ze względu na to, że kwalifikacje nie są imienne pojawia się rywalizacja wewnątrz reprezentacji?
– Jeszcze nie, ale gdy zaczną się obozy na wodzie, na pewno zacznie się też większa rywalizacja. Czy tego chcemy czy nie zawsze tak wychodzi – to sport.

– Jak będzie więc wyglądał przyszły sezon? Kwalifikacje olimpijskie będą takim punktem kulminacyjnym?
– Krok po kroku. Najpierw trzeba będzie skupić się na kwalifikacjach do kwalifikacji, czyli eliminacjach krajowych. Będę musiała udowodnić, że ta jestem tą osobą, która może walczyć o miejsce na igrzyskach. Dopiero później przyjdzie ta walka, a jeśli uda się zakwalifikować, to najważniejsze będą oczywiście same igrzyska.

– Trzy małe szczyty formy?
– To by było zbyt dużo. W kwietniu na kwalifikacjach krajowych na pewno go nie będzie – to jeszcze za szybko. Przygotowuję się pod kwalifikacje olimpijskie, ale nawet wtedy nie wiem, czy to będzie szczyt. Ta najlepsza dyspozycja przyjdzie potem.

– Walka o medal ze światową czołówką to dla ciebie nie pierwszyzna. Jeśli wywalczysz kwalifikację, pojawią się automatycznie myśli o medalu olimpijskim?
– Jakby udało się pojechać na igrzyska, chciałabym wystartować z czystą głową. Wierzę w siebie, ale fajnie byłoby płynąć bez presji i postawić wszystko na jedną kartę.

– Zwykle przed startem ustalasz jakąś taktykę, czy masz w sobie już zakodowane co robić, by było dobrze?
– Nie ustalam specjalnie taktyki – to przychodzi automatycznie. A jeśli widzę, że gdzieś popełniam błąd, to myślę wyłącznie o tym i staram się poprawić to podczas kolejnego biegu. Jeśli wyjdzie tak, że za szybko wypuszczę, następnym razem myślę o tym, żeby trochę przytrzymać i zrobić to później.

– Jest tak, że gdy płyniesz 1000 metrów musisz bardziej o tym myśleć, a na 500 po prostu cała naprzód?
– Rzeczywiście, 500 metrów jest bardzo szybkie i nie ma zbyt dużo czasu na myślenie. 1000 daje znacznie więcej czasu – trzeba wszystko też strategicznie ułożyć.

– Gdy masz ten czas na myślenie podczas startu, co masz w głowie?
– Podczas startu zazwyczaj skupiam myśli na tym, żeby płynąć jak najbardziej ekonomicznie. W końcówce, gdy już nie mam sił, myślę sobie, że moje przeciwniczki też już nie mogą. Że słabną. I że muszę dać radę. To pomaga.

– To cel na kolejny sezon: przejść kwalifikacje krajowe, potem kwalifikacje olimpijskie i powalczyć w Tokio?
– Brzmi dość prosto. Wykonanie będzie trochę trudniejsze.

* * *

Kajakarstwo na igrzyskach w Tokio

Konkurencje – kobiety:
C1 (200 m), C2 (500 m), K1 (200 m), K1 (500 m), K2 (500 m), K4 (500 m)

Konkurencje – mężczyźni:
C1 (1000 m), C2 (1000 m), K1 (200 m), K1 (1000 m), K2 (1000 m), K4 (500 m)

Kwalifikacje olimpijskie:
Kwalifikacje dla kraju można było wywalczyć podczas mistrzostw świata w Szegedzie. Biało-czerwoni mają zapewniony udział w C1 (1000 m) i C2 (1000 m) mężczyzn oraz K1 (200 m), K2 (500 m), K4 (500 m) i C1 (200 m) kobiet. O kolejne przepustki walczyć będzie można podczas europejskich kwalifikacji w Racicach (6-7 maja) oraz Pucharu Świata w Duisburgu (23-25 maja).