Futbol na drugim planie. Najlepsi piłkarze regularnie przegrywają krajowe plebiscyty

Lewandowski to obecnie najbardziej rozpoznawalny polski sportowiec na świecie. Przez wielu uznawany za najlepszego napastnika globu Polak w plebiscycie Złotej Piłki zajął jednak dopiero ósmą lokatę. Tylko dziennikarz "Kickera" z Niemiec i Maciej Iwański z TVP Sport umieścili snajpera na pierwszym miejscu w zestawieniu, przede wszystkim dlatego w ogóle znalazł się w czołowej dziesiątce.

Nie jest tak, że Lewandowski został niedoceniony. Odwrotnie – miejsce w światowej czołówce po sezonie, w którym Bayern ponownie nie ugrał wiele w Lidze Mistrzów, to dobry wynik. Polak zresztą sam nie pomógł Bawarczykom, w 1/8 finału przeciwko Liverpoolowi niemal nie istniał na murawie. Mimo to oburzenie spowodowane niewygraniem przez niego nagrody "Przeglądu Sportowego" jest spore, tyle że nawet zdobywcy Złotej Piłki – piłkarze o statusie, do którego Lewandowski dąży, ale na razie wciąż go nie osiągnął – rzadko byli uznawani za najlepszych sportowców w swoich ojczyznach.

Messi najlepszy tylko raz
Leo Messi sześciokrotnie wygrał plebiscyt Złotej Piłki "France Football", mimo to w ojczyźnie doceniono go tylko raz – w 2011 roku. W pozostałych wypadkach zwyciężali inni. W 2009 roku Olimpię de Oro (zwycięzcę wyłaniają dziennikarze) dostał Juan Martin del Potro, w 2010 hokeistka na trawie Luciana Aymar, w 2012 bokser Sergio Martinez, który zdobył pas mistrza świata WBC w kategorii średniej.

Nie inaczej było później, bo w 2015 roku Olimpia de Oro przypadła judoczce Pauli Pareto. W ostatniej edycji z 2019 roku Messi przegrał z kolei z Luisem Scolą – liderem reprezentacji Argentyny w koszykówce, która zdobyła srebrny medal na mundialu w Chinach.

Piłkarze rzadko otrzymywali Olimpię de Oro. W 2004 roku dostał ją Carlos Tevez, ale w odróżnieniu od Messiego za "Apaczem" stały sukcesy reprezentacyjne – jako lider Argentyny doprowadził ją do srebra w Copa America i złota igrzysk olimpijskich. Zresztą wtedy doszło do wyjątku, bo wyróżniono dwóch sportowców, a drugą z rzędu statuetkę zgarnął Manu Ginobili – w tamtym czasie największa gwiazda argentyńskiej koszykówki, która doprowadziła kadrę do złota w Atenach.

Ogólnie rzecz biorąc, piłkarzy nagrodzono tylko sześć razy. Dwie statuetki otrzymał Diego Maradona – w 1979 i 1986 roku, w drugim wypadku pomogło przede wszystkim zwycięstwo w mundialu w Meksyku, w pierwszym świetny sezon w Argentinos Juniors. Wcześniej Olimpia de Oro przypadła także Pedro Dellachy (1957 rok), a później Oscarowi Ruggieremu (1991 rok).

Modrić, Nedved i Szewczenko...
Inaczej sprawy miały się ze wszystkimi słowiańskimi zdobywcami Złotej Piłki w XXI wieku... prawie wszystkimi. Ostatni z nich, czyli Luka Modrić w 2018 roku, dostał nagrodę Sportske novosti awards dla najlepszego sportowca w Chorwacji. W tym wypadku powód wyróżnienia był podobny jak w wypadku "France Football" – pomocnik pociągnął reprezentację do największego sukcesu w historii, zdobył srebro mundialu, a to zostało docenione.

Nagrodę w kraju i Złotą Piłkę otrzymał także Pavel Nedved. Czech wychował się w państwie hokeja, w tamtym wypadku został jednak wyróżniony za świetny rok 2003. Oprócz rewelacyjnego sezonu w Juventusie miał jednak za sobą także udane eliminacje mistrzostw Europy 2004, kiedy był absolutnym liderem w kadrze Karela Bruecknera.

Inaczej było w wypadku Andrija Szewczenki w 2004 roku. Ukrainiec nie mógł dostać nagrody w ojczyźnie, bo taki plebiscyt wtedy jeszcze nie istniał. Jego zwycięstwo nie byłoby jednak pewne – w tamtym czasie w Kijowie cieszono się także z sukcesów Witalija Kliczki, który sięgnął po wakujący pas mistrza świata WBC w wadze ciężkiej.

Ronaldo wygrywa i nie wygrywa jednocześnie
Cristiano Ronaldo uchodzi za najlepszego piłkarza w historii Portugalii, ale nawet on nie może liczyć na pełną dominację w krajowych nagrodach. W zasadzie to może, ale tylko w jednym z nich – Globos de Ouro (przyznawane od 2010 roku). W każdym wypadku kiedy napastnik zdobywał Złotą Piłkę, zwyciężał także w tym plebiscycie. Jako wiodący strzelec i najważniejsza postać w Realu Madryt przegrał jednak z lekkoatletą Nelsonem Evorą w 2010 oraz z kanadyjkarzami Emanuelem Silvą i Fernando Pimentą w 2013 roku.

W latach 2005-16 obowiązywała także nagroda CDP przyznawana przez Portugalską Konfederację Sportową. Ronaldo nie został wyróżniony ani razu. W 2008 roku przegrał z Evorą, w 2013 z Rui Costą (kolarz), a w 2016 z Pimentą. Piłka nożna nie była ignorowana, bo w ostatnim wypadku nagrodę dla najlepszego trenera dostał Fernando Santos, a dla drużyny złota reprezentacja z Euro we Francji w 2016 roku.

W Brazylii liczą się sukcesy
Nawet w Kraju Kawy, uchodzącym za jedno z najbardziej rozkochanych w piłce nożnej państw na świecie, Złota Piłka nie szła w parze z uznaniem za najlepszego sportowca w ojczyźnie. W XXI wieku do takiej sytuacji nie doszło ani razu, mimo że "France Football" nagrodziło trzech Brazylijczyków.

W 2002 roku po zwycięskim mundialu w Korei i Japonii najlepszym piłkarzem świata uznano Ronaldo. "Fenomeno" nie znalazł się jednak nawet w czołowej trójce plebiscytu Premio Brasil Olimpico (głosują dziennikarze i kibice), a zwyciężył siatkarz Nalbert Bitencourt. W 2005 roku nie było inaczej – Ronaldinho nie było w czołowej trójce, a wygrał Giba. Rok później historia powtórzyła się z Kaką, kiedy wyróżniono pływaka Thiago Pereierę.

Blisko wygranej była tylko Marta. Brazylijka dwukrotnie zajęła trzecie miejsce w plebiscycie (w 2007 i 2018 roku). Piłkarze nie byli też popularni wśród fanów – w głosowaniu kibiców, o którego wynikach informuje się osobno od 2014 roku, nigdy nie znaleźli się w czołówce, o ewentualnym zwycięstwie nie wspominając.

W Europie nie głosują na futbol
Włosi, Holendrzy czy Anglicy także doceniają sportowców z innych dyscyplin. Fabio Cannavaro nagrodzono Złotą Piłką w 2006 roku, ale nie został laureatem plebiscytu Sports Awards "La Gazzetta dello Sport" (wyróżniono pływaka Filippo Magniniego).

"La Gazzetta dello Sport" nagrodziła tylko Paolo Rossiego i to nie w mistrzowskim dla Włoch 1982 roku, ale cztery lata wcześniej. Taka sytuacja dotyczy też innych słynących z dobrego futbolu europejskich państw.

W Hiszpanii w XXI wieku tylko Xavi Hernandez został uznany za najlepszego sportowca w kraju. Podobnie jak w wypadku Rossiego nie doszło do tego po zdobyciu mistrzostwa świata lub Europy, ale w 2009 roku – po pierwszym sezonie Pepa Guardioli na ławce trenerskiej Barcelony.

Nawet w ojczyźnie futbolu, Anglii, zdobywca Złotej Piłki nie wygrał plebiscytu BBC Sports Personality of the Year Award. W 2001 roku "France Football" nagrodziło Michaela Owena, ale na Wyspach Brytyjskich postawiono na... Davida Beckhama. Napastnik Liverpoolu był trzeci. Angielska telewizja przyznaje nagrodę od 1954 roku, ale piłkarza wyróżniono jedynie pięć razy.

Wielcy futbolu musieli zejść w cień innych dyscyplin w Niderlandach. W organizowanym od 1959 roku plebiscycie na sportowca roku w tym kraju piłkarze wygrali tylko cztery razy – dwa razy Johan Cruyff, jednokrotnie Arjen Robben i Ruud Gullit. Z kolei przyznawaną od 1956 roku "Złotą Piłkę" holenderscy piłkarze dostali aż siedem razy. Tyle samo tytułów zdobyli panczenista Ard Schenk i gimnastyk sportowy Epke Zonderland, tyle że... każdy z nich z osobna.

Czy to wszystko świadczy o tym, że w Anglii, Włoszech, Niderlandach, Brazylii czy Argentynie nie znają się na sporcie? Pytanie oczywiście retoryczne.

Wyniki głosowania w 85. plebiscytu "Przeglądu Sportowego" na najlepszego sportowca Polski w 2019 roku
1. Bartosz Zmarzlik – 98 327 punktów
2. Robert Lewandowski – 75 785 punktów
3. Paweł Fajdek – 59 428 punktów
4. Iga Baumgart-Witan, Małgorzata Hołub-Kowalik, Justyna Święty-Ersetic, Patrycja Wyciszkiewicz – 47 991 punktów
5. Dawid Kubacki – 47 336 punktów
6. Kamil Stoch – 41 866 punktów
7. Wilfredo Leon – 38 790 punktów
8. Piotr Lisek – 36 517 punktów
9. Marcin Lewandowski – 33 131 punktów
10. Mateusz Ponitka – 25 363 punktów