16 sty 2020 | Piłka nożna / Anglia

Jerzy Dudek: mogłem grać w Arsenalu i Barcelonie [wywiad]

Kolejnym gościem "Polskiej szkoły bramkarzy" był Jerzy Dudek – 60-krotny reprezentant Polski, były bramkarz m.in. Feyenoordu, Realu Madryt i Liverpoolu, z którym w 2005 roku wygrał Ligę Mistrzów. Jeden z najlepszych polskich golkiperów w XXI wieku opowiedział nam o swoich doświadczeniach i podzielił się radami dla młodych piłkarzy. Tradycyjnie wymienił też swoje "naj"...

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

To krótka wersja rozmowy z Jerzym Dudkiem. Pełną, blisko 60-minutową obejrzycie (lub posłuchacie) na kanale TVP Sport na YouTube. Bramkarz przybliża w niej kulisy swojej kariery. Opisuje relacje z Rafą Benitezem, Jose Mourinho czy Chrisem Kirklandem, zdradza, do jakich klubów mógł trafić i opowiada nieznane dotąd anegdoty. Zapraszamy!

Jerzy Dudek o...

...początkach gry w bramce:
Grając z rówieśnikami grałem w polu – jako rozgrywający albo na lewej obronie. W wieku 12 lat rozegrałem tak cały sezon. Bardzo mi to pasowało. Miałem dużo kontaktów z piłką. To była moja ulubiona pozycja. Ale na początku ósmej klasy mój wuefista powiedział: "Nasz bramkarz jest słaby, musisz wrócić na bramkę". Powiedziałem, że mam już swoją pozycję i nie wybieram się na bramkę, bo to straszna nuda. Na to lekko mnie zaszantażował. Zapytał: "A jak twoje oceny w szkole? Odpowiedziałem, że bardzo dobre. "Widzisz, a mogą nie być..." Musiałem wrócić na bramkę, żeby zachować dobre oceny. I do dzisiaj mu dziękuję.

...najlepszym napastniku, z jakim się mierzył:
Z wielkim sentymentem wspominam Ruuda van Nistelrooya. Konkurowałem z nim Holandii o miano nawet najlepszego piłkarza ligi holenderskiej. On grał w PSV Eindhoven, a ja w Feyenoordzie. Często ze sobą konkurowaliśmy. On zawsze szedł do końca, nawet jak miałem już piłkę w rękach. Nigdy nie odpuszczał. Albo mnie nadepnął, albo uszczypnął. Podchodził z wielką złością. Później nasza rywalizacja przeniosła się do Premier League. Pamiętam jego rekord dziewięciu meczów z rzędu z golem. Kolejny mecz był z nami. Mówiłem mu po holendersku: "Ruud, chyba wystarczy ci już tych bramek, masz już swój rekord". A on: "Nie, jeszcze jeden gol by się przydał". Wygraliśmy 1:0, a jego passa dobiegła końca. Później spotkaliśmy się w Realu Madryt.

...najtrudniejszym doświadczeniu z kibicami:
Pamiętam mecz reprezentacji U23, tzw. olimpijskiej, w Argentynie. To było przed igrzyskami w Atlancie, w 1996 roku. Pojechaliśmy na tournee po Ameryce Południej. Graliśmy z Brazylią, a najpierw z Argentyną w mieście Tucuman. Czegoś takiego nie przeżyłem nigdy wcześniej, ani później. Było tam z 25 tysięcy kibiców, wszyscy bardzo blisko boiska. Gdy szukałem piłki za bramką, jeden z kibiców za ogrodzeniem trzymał ją w ręku, ale zanim ją podał, to dwa razy trafił mnie pomarańczą twarz. Dookoła byli żołnierze uzbrojeni w karabiny gładkolufowe. Bardzo się wtedy bałem, ale grałem "życiówkę". Przegraliśmy 0:2, ale do przerwy było 0:0. (...) Doping na Anfield jest zupełnie inny, w Rotterdamie też, nawet bardziej fanatyczny niż w Liverpoolu. Ale tam, w Argentynie kibice budzili nie szacunek, a strach.

..."polskiej szkole bramkarzy":
Mamy dwóch-trzech bramkarzy w lidze włoskiej, ale czy dominujemy? Nie wiem. Mamy bramkarza w Anglii, ale czy dominujemy? Na pewno bardzo dobrą szkołą bramkarzy jest szkoła hiszpańska. Dawniej, za moich czasów była szkoła holenderska. (...) Zastanawiające jest to, dlaczego tylu młodych, polskich bramkarzy wyjeżdża w wieku 14, 15, 16 lat. Nikt nie czeka na "polską szkołę bramkarzy". Nie chcę powiedzieć, że jej nie wierzy, ale ludziom brakuje cierpliwości. Uciekają, wyjeżdżają, palą się, nie są przygotowani do takich wyjazdów. Cierpliwości sportowcowi też nie może zabraknąć. Żeby cierpliwie pracować i czekać na swój moment. Ja czekałem na swój wyjazd prawie do 23. roku życia. Bo wiedziałem, że jeszcze się uczę, że robię postęp. (...) Ale wielu zawodników chce jechać już teraz. Jedni idą drogą Jurka Dudka, a drudzy drogą Wojtka Szczęsnego. Każdy musi wybrać swoją.