Pekin 2022: polscy hokeiści pójdą za ciosem? "Cud już był, teraz potrzebujemy 2,5 cudu"

Do trzech razy sztuka? Trzy dekady igrzysk bez Polaków

Czytaj też

Do trzech razy sztuka? Trzy dekady igrzysk bez Polaków

– Kolejny raz decydujący mecz udało nam się wygrać na lodowisku wyżej notowanego rywala – mówi o wyeliminowaniu Kazachstanu komentator TVP Sport Patryk Rokicki. Były sekretarz generalny PZHL nawiązuje do turnieju sprzed czterech lat i ogrania Węgrów na ich terenie. – Ale tym razem to była jeszcze większa sensacja – zaznacza.

Faworyt jest tylko jeden

Wtedy, po wygraniu "węgierskiej" grupy, w ostatniej fazie kwalifikacji Polacy trafili na Słowenię, Białoruś i Danię. Teraz poprzeczka postawiona jest jeszcze wyżej i na papierze pewniakiem do wywalczenia awansu są gospodarze. – Słowacja w Elicie gra nieprzerwanie od 1996 roku. Ponieważ turniej będzie w sierpniu, pojadą na niego gracze NHL, na czele z Tomasem Tatarem i może Jaroslavem Halakiem. Na szczęście Zdeno Chara nie – wylicza Rokicki.

Tatar, napastnik Montreal Canadiens, w tym sezonie zdobył już 52 punkty i wygląda na to, że pobije swój rekord sprzed roku – 58. Halak, który dawno w kadrze nie grał, to z kolei bramkarz wicemistrzów NHL Boston Bruins. Rezerwowy, bo trudno wygryźć na stałe Tuukkę Raska, ale i tak rozegrał już w obecnych rozgrywkach 26 meczów, w których zachował trzy czyste konta i bronił ze skutecznością ponad 92 proc.

Do trzech razy sztuka? Trzy dekady igrzysk bez Polaków

Czytaj też

Do trzech razy sztuka? Trzy dekady igrzysk bez Polaków

Jego klubowym partnerem jest Chara, żywa ikona ligi – 1540 meczów w rozgrywkach zasadniczych, 655 punktów, prawie 2 tys. minut kar, Puchar Stanleya 2011. Rosły (206 cm wzrostu) obrońca trzy razy w karierze wybierany był do pierwszej szóstki sezonu, a cztery razy do drugiej. W marcu skończy 43 lata, ale wciąż nie odwiesił łyżew. I, patrząc na to, jak sobie radzi i jak radzą sobie Bruins, możliwe, że zobaczymy go także w kolejnym sezonie. W tym wieku musi jednak rozsądnie gospodarować siłami, więc w sierpniu rzeczywiście pewnie go zabraknie w składzie reprezentacji.

Ale i bez niego obrona Słowaków będzie prezentować się okazale. Erik Cernak gra w pierwszej parze bardzo mocnych Tampa Bay Lightning, swoje minuty w tym sezonie spędzają na lodzie Andrej Sekera i Martin Marincin, w NHL występują też Christian Jaros i Martin Fehervary. W sumie Słowacja w najlepszej hokejowej lidze świata ma dwunastu zawodników.

Białoruski kryzys

Ani jednego nie ma za to Białoruś, która jest w ostatnich latach słabsza niż wcześniej. Mimo to w starciu z Polską też będzie zdecydowanym faworytem. – U Białorusinów zaszło w ostatnich latach sporo zmian. Na gorsze, bo obniżyli poziom i po czternastu latach wypadli w 2018 roku z Elity – zwraca uwagę Rokicki.

Białorusini w zeszłym roku ekspresowo wywalczyli powrót do Elity, ale rzeczywiście ich hokej przeżywa regres. Daleko im do takich rezultatów jak ten osiągnięty na igrzyskach w Salt Lake City w 2002 roku, gdy zajęli czwarte miejsce. W półfinale zmiażdżyła ich wówczas Kanada, a w meczu o brąz Rosja, ale wcześniej sensacyjnie wyeliminowali Szwedów, których skład naszpikowany był gwiazdami NHL z Matsem Sundinem, Danielem Alfredssonem i Nicklasem Lindstroemem na czele.

Teraz na takie sukcesy na Białorusi nie mają co liczyć. Dość powiedzieć, że prowadzący kadrę Michaił Zacharow jest czwartym szkoleniowcem w ciągu dwóch lat. – Ale pamiętajmy, że tam to sport narodowy numer jeden, a Białorusini chcą się poprawić. Na igrzyskach nie było ich od 2010 roku –przestrzega Rokicki. Siłą naszych wschodnich sąsiadów jest zgranie, bo trzon kadry stanowią zawodnicy grającego w KHL HC Dynama Mińsk.

Austria też z graczami NHL

Trzeci rywal to Austria. – Wydaje się być zespołem najbardziej w naszym zasięgu. W ostatnich latach grało nam się z nią nieźle. No ale dwóch zawodników z NHL będzie dla niej potężnym wzmocnieniem – podkreśla Rokicki. Michael Raffl i Michael Grabner gwiazdami ligi może i nie są, ale i tak któregokolwiek Polaka od ich statusu dzieli sporo. W końcu za chwilę minie czternaście lat od ostatniego występu w NHL zawodnika wychowanego nad Wisłą.

Czyli trzy porażki pewne? Na szczęście i polski zespół ma swoje argumenty. – Miejmy nadzieję, że pomoże nam bliskość Słowacji. Od dawna nie graliśmy w tak ważnej imprezie, do tego z tak renomowanym przeciwnikiem jak gospodarze. Liczę, że polscy kibice licznie wybiorą się na turniej – ma nadzieję Rokicki, który podkreśla też pozytywne od strony sportowej.

– Osoba Tomka Valtonena daje nową nadzieję. On umie zarazić zespół swoją filozofią, co doskonale widać było w Kazachstanie. Mimo braków kadrowych udało się wywalczyć awans – zwraca uwagę. Ale i tak nie ma wątpliwości, kto jest faworytem, a kto nie. – Realnie patrząc jesteśmy najsłabszym zespołem. Skoro w Nur-Sułtanie był cud, to teraz potrzebujemy 2,5 cudu. Te pół to w meczu z Austrią – kończy Rokicki.

Do przekonania się, czy zdarzy się choć te pół cudu, bo na pewno każde zwycięstwo będzie trzeba rozpatrywać w kategoriach wielkiego sukcesu, zostało jeszcze ponad pół roku. Turniej na Słowacji odbędzie się bowiem w dniach 27-30 sierpnia. Gospodarze wciąż nie wybrali jeszcze miasta, w którym zostanie zorganizowany. Najbardziej oczywista wydaje się Bratysława, ale i w Koszycach, Trenczynie czy Zwoleniu znajdują się ładne, nowoczesne i dość pojemne hale.