Tokio 2020. Sandra Bernal: chcę jechać na igrzyska olimpijskie, by zdobyć złoto [WYWIAD]

***
Sandra Bernal – (ur. 1999) polska strzelczyni. Podczas zawodów Pucharu Świata w Nikozji zajęła pierwsze miejsce w trapie i czwarte w mikście z Remigiuszem Charkiewiczem. Był to jej trzeci start w seniorskich zawodach PŚ. W 2019 roku zajęła ósme miejsce w mistrzostwach świata juniorów. Wicemistrzyni Europy juniorów w mikście z 2019 roku.
***

Mateusz Górecki, TVPSPORT.PL: – Wygraną w Pucharze Świata sprawiłaś wszystkim miłą niespodziankę.
Sandra Bernal: – To było duże zaskoczenie. Liczyłam na to, że dobrze mi pójdzie, pobiję rekord życiowy, ale zupełnie nie spodziewałam się, że awansuję do finału. I do tego jeszcze go wygrałam! Złoty medal Pucharu Świata to dla mnie ogromny sukces, tym bardziej, że pokonałam utytułowane rywalki, medalistki mistrzostw świata i igrzysk olimpijskich.

– Skąd wziął się ten nagły skok formy?
– Wcześniej to raczej były symboliczne treningi. Problemem okazało się moje miejsce zamieszkania, nie miałam jak dojeżdżać na strzelnicę. Tak naprawdę dopiero od 3-4 lat trenuję mocniej. Teraz wszystko jest bardziej intensywne i w bardzo szybkim czasie udało się wejść na wyższy poziom. Praca wykonana na obozach i treningach przynosi efekty.

– Twoją specjalnością jest trap. Na czym polega?
– Trap to konkurencja, w której ze strzelby gładkolufowej trafia się do rzutków, czyli czegoś w rodzaju ceramicznych talerzyków. Mamy pięć stanowisk, rzutki wylatują w lewo, prawo lub prosto. W zależności od schematu lecą pod różnym kątem i na różnych wysokościach. Nigdy nie wiemy, jaki rzutek wyleci. Są oczywiście wspomniane schematy, ale nikt nie uczy się na pamięć, bo jest ich bardzo dużo i są one losowane oddzielnie dla każdego strzelca na każdym stanowisku. Dzięki temu ta konkurencja jest bardzo ciekawa, bo zawsze pojawia się element zaskoczenia.

– Trzeba być szybkim i czujnym...
– Na przygotowanie na stanowisku łącznie ze strzałem mamy dwanaście sekund. W tym czasie trzeba stanąć w wyznaczonym miejscu, załadować broń, przygotować się, skoncentrować, wywołać rzutka i oddać strzał. Rzutek leci z prędkością 100-120 km/h, więc od momentu wyrzutu do strzału mijają dziesiąte części sekundy. Jeśli nie zdążymy, talerzyk spadnie na ziemię.

– Refleks jest kluczem do sukcesów?
– Strzelcy mają dużo lepszy refleks niż przeciętni ludzie i zostało to potwierdzone przez specjalistów. Poza tym liczą się sumienność i dyscyplina. Podstawą jest jednak pasja. Trzeba chcieć to robić. Wbrew pozorom strzelcy muszą też dbać o sylwetkę, bo mięśnie są mocno eksploatowane.

– Mięśnie na pewno przydają się, by trzymać broń.
– Moja strzelba waży chyba 3,8 kg. Szczerze mówiąc nawet tego nie pamiętam. Broń jest spersonalizowana i dopasowana do strzelca przez trenerów. Jeśli zawodnik jest wysoki, to i strzelba musi być dłuższa i cięższa.

– Sylwia Bogacka przyznała kiedyś, że rozmawia ze swoim karabinem.
– Nigdy nawet nie próbowałam tego robić. Kiedy analizuję, co zrobiłam źle, rozmawiam ze sobą w myślach.

– Jak wygląda twój normalny dzień treningowy?
– Na strzelnicę muszę przyjechać godzinę wcześniej. Dzień zaczynam od kawy, a później przygotowuję maszyny, ładuję rzutki. Poza tym otwieram cały obiekt, przygotowuję mikrofony, kosze na łuski. Dalej robię ogólnorozwojową rozgrzewkę - krążenia, trucht itd. Następnie przygotowuję się z bronią, robiąc tak zwane składy na sucho na stanowiskach. Po rozgrzaniu się trzeba ustabilizować puls, uspokoić oddech. Następnie włączam na pulerze serie i zaczynam strzelać. Bywa różnie – czasami jestem sama, a czasem ze znajomymi. W ciągu tygodnia mam dwa 3-4 godzinne treningi.

– Masz też treningi mentalne?
– Od niedawna zaczęłam współpracować z panią psycholog Justyną Macur. Wcześniej sama przygotowywałam się do zawodów. Jestem na razie po pierwszej rozmowie i znajdujemy się na etapie tworzenia wspólnej drogi. Skupienie i koncentracja są kluczowe podczas zawodów. Ja podczas startów używam telefonu jedynie do sprawdzania czasu albo słuchania muzyki. Nie komunikuję się ze znajomymi i nie przeglądam Facebooka czy Instagrama, bo to może rozkojarzyć.

– Strzelectwo na poziomie wyczynowym nie jest zbyt popularne w Polsce. Skąd u ciebie ta pasja?
– Niestety strzelectwo nie jest popularne, a szkoda, bo można tu spotkać masę fajnych ludzi i przyjaźnie zostają na całe życie. Wszystko zaczęło się od taty, który jest myśliwym i instruktorem na strzelnicy myśliwskiej we Wrocławiu. Gdy byłam mała zabrał mnie tam, żebym zobaczyła, jak radzą sobie z bronią inni myśliwi. Tuż obok na strzelnicy sportowej zobaczyłam, że w powietrzu lata coś pomarańczowego.

– Jako dziecko zaczęłaś strzelać
– Miałam osiem albo dziewięć lat, kiedy zobaczyłam pierwsze treningi. Od trenera Piotra Sztala dostałam rzutka i bardzo mi się spodobał. Nie tylko ze względu na kolor, ale też na dym, który zostawał na niebie po trafieniu. Byłam wtedy za mała na trening strzelecki, który można zacząć dopiero od 14 roku życia. Broń jest ciężka i ma swój odrzut, a to może zaburzyć rozrost kości dziecka. Tuż po czternastych urodzinach zaczęłam treningi. Bywało, że był tylko jeden w tygodniu.

– Dlaczego tak mało?
– Chodziłam wtedy jeszcze do gimnazjum we wsi, w której mieszkam, i nie miałam jak dojeżdżać, zwłaszcza gdy lekcje trwały do późna. W międzyczasie trenowałam taekwondo i trudno było pogodzić dwa sporty. Byłam w kadrze narodowej, ale po kilku kontuzjach skupiłam się już tylko na strzelaniu. W taekwondo miałam kilka złotych i srebrnych medali z zawodów międzynarodowych. Byłam też medalistką mistrzostw Polski. Trochę się tego zebrało.

– Uprawianie strzelectwa pochłania sporo pieniędzy?
– Myślę, że strzelectwo jest jednym z najdroższych sportów zaraz po jeździectwie, sportach motorowych i golfie. Amunicja i broń kosztują dużo. Do tego dochodzą koszta treningów i rzutków. Dzieci mają łatwiej, bo kluby porywają wydatki. W moim przypadku też tak jest.

– Wspomniałaś o myślistwie. Skąd wzięła się u ciebie ta pasja?
– Myślistwo było w mojej rodzinie od zawsze. Zarówno tata, jak i dziadek się tym zajmowali i po nich odziedziczyłam tę pasję. Jest to coś pięknego. Spędzanie czasu w lesie, obserwowanie przyrody i poznawanie obyczajów zwierząt sprawia mi ogromną frajdę.

– Czym dokładnie zajmują się myśliwi?
– W zimie dokarmiamy zwierzęta leśne, wozimy też kukurydzę, słomę i siano do lasu. Uzupełniamy paśniki i lizawki dla jeleni i saren. Musimy pomagać zwierzętom w czasie mrozów. Myślistwo to nie tylko polowania i pozyskiwanie zwierzyny, ale też dbanie o nią. Pilnujemy, żeby ludzie nie śmiecili. Czasem trzeba jednak sprzątać, by był porządek. Ponadto sadzimy drzewa. Nie dostajemy pieniędzy, robimy to z własnej inicjatywy. Po prostu kochamy to zajęcie.

– Niektórzy są przekonani, że w myślistwie chodzi wyłącznie o zabijanie zwierząt.
– Niestety kilkukrotnie spotkałam się z krytycznymi opiniami. Osoby, które wypowiadają się na ten temat, często nie znają tradycji myślistwa i łowiectwa. Wiedzą to, co przeczytają w internecie albo usłyszą w mediach. Tam wiele rzeczy jest podkoloryzowanych. Nawet jeśli jedna osoba popełni błąd, nie można utożsamiać tego z całym społeczeństwem myśliwskim. Każdy jest człowiekiem i może się pomylić, ale to nie powód, by wpychać wszystkich do jednego worka.

– Pojawiały się komentarze, że to nie jest zajęcie dla ciebie?
– Wiele osób zastanawiało się nad tym. Słyszałam opinie, że kobieta nie powinna strzelać i zajmować się łowiectwem. Szczerze mówiąc nie zwracam na to uwagi, bo często ludzie zmieniają zdanie, kiedy widzą jak strzelam. Myślistwo jest dla każdego, niezależnie od płci. Oczywiście kobiety czasami potrzebują pomocy, kiedy trzeba coś ciężkiego podnieść albo zbudować ambonę lub paśnik. Nie ma jednak niczego, co wykluczałoby kobiety z tego zajęcia. Zresztą mężczyźni też czasami potrzebują drugiej pary rąk.

– Do twoich codziennych zajęć dochodzą jeszcze studia.
– Mam bardzo wyrozumiałą uczelnię i dziekana. Wykładowcy też są po mojej stronie i pomagają realizować materiał. Połączenie sportu z nauką wymaga jednak ogromnych wyrzeczeń. Mi to jednak odpowiada, bo nie jestem typem osoby, która imprezuje. Mam pracę, naukę i sport, więc się nie nudzę. Cieszę się, że mam taki tryb życia, a nie zalegam przed komputerem.

– Po wygranym PŚ czeka cię skok w światowej hierarchii. Igrzyska są bliżej?
– Na pewno jest skok w rankingu, ale trudno powiedzieć czy uda się wywalczyć kwalifikację olimpijską w ten sposób. Są jeszcze jedne zawody, na których uzyskać awans. Jedno miejsce będzie do zdobycia podczas mistrzostw Europy we Francji. Wszystko jest pod znakiem zapytania. Będę walczyć o igrzyska, o ile epidemia koronawirusa nie pokrzyżuje tych planów.

– Występ w igrzyskach to pewnie jedno z marzeń.
– Zdecydowanie chciałabym pojechać. Przede wszystkim marzę jednak o tym, by wrócić z nich ze złotym medalem. To plan niekoniecznie na Tokio, bo nie wiem czy zdołam się tam zakwalifikować. Ale kolejne lata to już bliższa wizja.

– Szans pewnie będzie kilka, bo strzelectwo można uprawiać bardzo długo.
– Jeśli nic gwałtownego nie wydarzy się z moim życiu, to nie mam w planach szybkiego zakończenia kariery. Kocham sport i cieszę się, że wstaję z łóżka i idę na trening.

Zobacz zwycięstwo Sandry Bernal w zawodach PŚ w Nikozji.