Mariusz Siudek: na treningach dla syna jesteśmy "panem Mariuszem" i "panią Dorotą" [WYWIAD]

Polka rozmawia z MKOl o nowym terminie igrzysk

Czytaj też

Polka rozmawia z MKOl o nowym terminie igrzysk

Mateusz Górecki, TVPSPORT.PL: – Zacznijmy od początku. Skąd w panu narodziła się miłość do łyżwiarstwa figurowego?
Mariusz Siudek: – Wszystko bardzo często zaczyna się od rodziny. To mama lub tata muszą przyprowadzić dziecko na zajęcia, bo to sport wczesnej specjalizacji. Zaczyna się w wieku 4-5 lat, więc trudno mówić o świadomej decyzji zawodnika. Tak było w moim przypadku. Siostra jeździła na łyżwach i oglądałem ją na zawodach. W końcu trenerka zachęciła mnie, żeby też spróbował. Przyszedłem na lodowisko i tak przepadłem. Żonę miłością do łyżwiarstwa zaraził z kolei jej tata, który przez pewien okres był nawet sędzią. Zdaje się, że kuzynka też uprawiała ten sport.

– W sercu jest też hokej.
– To pasja od małego dziecka. Wychowałem się w Oświęcimiu, gdzie hokej jest bardzo popularny. Sam byłem kibicem tamtejszej drużyny. Teraz, z racji miejsca zamieszkania, jestem fanem klubu z Torunia. Od trzech lat bawię się też w to amatorsko, gram w jednym z zespołów. Ponadto jestem w reprezentacji artystów polskich.

– Pamięta pan pierwszy trening z przyszłą żoną? To była miłość od pierwszego wejrzenia?
– Znaliśmy się dużo wcześniej. Oboje startowaliśmy w konkurencji par sportowych, ale mieliśmy początkowo innych partnerów. Kiedyś nasze duety wystartowały w zawodach we Francji. Jedna z sędziów z Warszawy zasugerowała, że powinniśmy spróbować wspólnej jazdy. Był to rok przed zimową Uniwersjadą. Oboje byliśmy studentami, więc mielibyśmy możliwość na nią pojechać. W Hiszpanii zdobyliśmy srebro i postanowiliśmy kontynuować treningi. Bardzo szybko pojawiła się też miłość, właściwie po dwóch tygodniach byliśmy parą.

– Trochę to trwało, zanim się znaleźliście.
– Wszystkie zmiany budzą niepokój, ale Dorota była już moją piątą partnerką. Miałem świadomość, że aby osiągnąć sukces w tej dyscyplinie, trzeba próbować różnych rzeczy i szukać optymalnego zestawienia. Rzadko zdarza się tak, że trafia się za pierwszym razem.

– Bycie parą na lodzie i poza nim to duże wyzwanie?
– Na szczęście nauczyliśmy się odróżniać sprawy związane ze sportem i to, co działo się w naszym życiu prywatnym. Nie przenosiliśmy stresów związanych z łyżwiarstwem do domu i na odwrót. Po powrocie do mieszkania dużo rozmawialiśmy jednak na tematy "zawodowe", analizowaliśmy starty i treningi. Pracując w duecie pojawiają się oczywiście różnice zdań i bywały sytuacje, kiedy się pokłóciliśmy. Wszystkie spory staraliśmy się jednak zostawiać na lodzie. Z takim podejściem do sprawy bycie parą w życiu prywatnym bardzo nam pomogło. Gdybym miał dziewczynę lub żonę w Polsce, która nie byłaby łyżwiarką, nie wiem czy zdecydowałbym się na wyjazd do Kanady, gdzie bardzo długo trenowaliśmy.

– Chciałbym cofnąć się do wyjątkowego momentu, czyli państwa zaręczyn.
– Wszystko wydarzyło się na bankiecie, po mistrzostwach świata w Nicei. To miała być kameralna, skromna uroczystość, ale ktoś się wygadał. Zrobiło się głośno, ale to i tak było nasze święto.

– Ponad dwie dekady minęły już od pierwszych sukcesów, które odnieśliście na arenie międzynarodowej. Które trofea są najcenniejsze?
– Trudno powiedzieć. Każdy kolejny medal i sukces uważa się za najważniejszy. Nie jestem w stanie powiedzieć, czy najbardziej cieszył mnie pierwszy krążek mistrzostw Europy czy podium mistrzostw świata. Wszystkie sprawiły ogromną radość. Na pewno mistrzostwa świata i ME w Warszawie dostarczyły najwięcej emocji. Występ przed własną publicznością był niezwykłym przeżyciem. Tym bardziej, że zdobyliśmy medal i był to praktycznie ostatni start w naszej karierze.

Polka rozmawia z MKOl o nowym terminie igrzysk

Czytaj też

Polka rozmawia z MKOl o nowym terminie igrzysk

– Mistrzostwa Europy w Warszawie odbyły się trzynaście lat temu. Od tego czasu czekamy na podobne zawody. Skoro inni mogą, to dlaczego my nie?
– To raczej pytanie do działaczy. Z punktu widzenia zawodnika możliwość startu we własnym kraju jest niesamowitym doświadczeniem. Kiedy zaczęliśmy z Dorotą odnosić sukcesy, marzyliśmy o imprezie rangi mistrzowskiej w Polsce. Gdy pojawiła się informacja, że ME zostaną rozegrane w Warszawie, byliśmy już na etapie rezygnowania ze sportu. Postanowiliśmy jednak odłożyć zakończenie kariery, by móc pojechać w Warszawie.

– Ważnymi momentami w państwa karierze były też olimpijskie starty.
– Każde igrzyska to wiele wspomnień i emocji, ale też ogromny stres przed zawodami. Zawsze jest w głowie myśl, że poprawić będzie można się dopiero za cztery lata. Tak naprawdę z żadnego startu nie jesteśmy w stu procentach zadowoleni. Miejsca były niezłe, ale przytrafiały się nam błędy i nie były to najbardziej udane występy. Zawsze pozostawał niedosyt. W pewnym momencie przychodzi ta świadomość, że jedzie się na ostatnie igrzyska w życiu. Wtedy presja jest dużo większa.

Duży sens ma stwierdzenie, że w igrzyskach liczy się udział. Przebywanie w jednym miejscu i czasie z największymi osobistościami światowego sportu jest czymś niezwykłym. Wszyscy są tam równi, nie ma podziału na lepszych i gorszych. Podczas igrzysk w Nagano, gdzie debiutowałem, w trakcie kolacji dosiedli się do nas Wayne Gretzky i Mario Lemieux. Było to dla mnie coś wielkiego, jako dla kibica hokeja. To powtarzało się podczas każdych kolejnych igrzysk. Nagle na stołówce czy w autokarze spotykaliśmy ludzi, których wcześniej znaliśmy tylko z telewizji.

– Kibice za każdym razem bardzo liczyli na medal.
– Na pewno chcielibyśmy go mieć. Jadąc do Turynu, na nasze ostatnie igrzyska, myśleliśmy o tym, że jest szansa znaleźć się na podium. Ostatecznie się nie udało, ale mimo to czujemy się spełnieni. Trzykrotnie wystartowaliśmy w imprezie tej rangi i za każdym razem byliśmy w najlepszej dziesiątce. Każdemu sportowcowi życzę, żeby mógł tego doświadczyć.

– W Salt Lake City był pan z kolei chorążym reprezentacji.
– Było to podwójnie ważne. Pary sportowe startują zazwyczaj w pierwszych dwóch dniach igrzysk, czyli zaraz po ceremonii otwarcia. Cztery lata wcześniej nawet na nią nie poszliśmy i oglądaliśmy ją w wiosce olimpijskiej na telewizorze. Dużo mówiło się o klątwie i o tym, że chorąży nie zdobywają medalu. Dla mnie nie miało to znaczenia. Czułem zaszczyt, że mogłem nieść polską flagę.

– W światowej stawce mówiło się, że Dorota i Mariusz to mistrzowie podnoszeń.
– Od zawsze, bez względu z którą partnerką jeździłem, bardzo lubiłem podnoszenia. Wymyślaliśmy nawet własne, by nie powielać schematów. Tak zostało do dziś. Prowadzimy duże międzynarodowe seminarium dla par sportowych, gdzie właśnie zajmujemy się podnoszeniami.

– Były niebezpieczne momenty?
– Mieliśmy w zasadzie dwa groźne wypadki. Jeden podczas zawodów – wyglądał bardzo drastycznie, ale nic złego się nie stało. Do drugiego doszło w trakcie treningów w Warszawie. Szykowaliśmy się do wyjazdu na zawody mistrzowskie i podczas wykonywania programu upadłem. Dorota spadła ze znacznej wysokości na głowę. Została zabrana do szpitala, gdzie założono jej 30 szwów na łuku brwiowym i szesnaście na kolanie. Kiedy tylko wyszła, poszliśmy na lód i wykonaliśmy to podnoszenie, które nie wyszło. Te elementy powtarza się tak wiele razy, że wypadki są nieuniknione. Łyżwiarstwo figurowe to sport w którym się upada. To, co widzi kibic, jest produktem finalnym i tam potknięcia zdarzają się naprawdę rzadko.

– Mimo upływu lat to wciąż pana nazwisko jest synonimem łyżwiarstwa figurowego w Polsce. Czują państwo popularność?
– Praktycznie całe życie trenowaliśmy w Oświęcimiu, a później przez jakiś czas także w Kanadzie. Po zakończeniu kariery zdecydowaliśmy się przenieść do Torunia. Liczba osób, która nas tutaj rozpoznawała, była dla mnie szokująca. Nigdy nie byliśmy związani z tym miastem, ale okazało się, że ludzie tutaj interesują się sportem. Od zawsze najpopularniejszy był żużel, ostatnio pojawiły się też koszykówka, siatkówka czy hokej. Wciąż często ktoś nas zaczepia, pyta o zdjęcia i autografy. Dotyczy to głównie nieco starszego pokolenia, bo z młodzieżą jest już trochę gorzej. W Oświęcimiu, gdzie jest około 40 tysięcy mieszkańców, nasza rozpoznawalność jest bardzo duża. Tam pamiętają nas nawet młodzi ludzie.

– Część naszych najlepszych łyżwiarzy, jak Anna Rechnio lub Grzegorz Filipowski, pracują za granicą. Od zawsze wiedzieliście, że zostaniecie w kraju?
– To zawsze było nasze marzenie, by wrócić do Polski i pracować z naszą młodzieżą. Na pewno na zachodzie, w Stanach Zjednoczonych czy Kanadzie pieniądze są lepsze i nawet nie da się tego porównać. Tam trenerów łyżwiarstwa są jednak setki. U nas ich brakuje, mamy też niewystarczającą liczbę lodowisk. Kiedy dostaliśmy propozycję od Marka Kaliszka, by pracować w klubie MKS Axel w Toruniu, warunki dogadaliśmy błyskawicznie i po powrocie z Kanady zaczęliśmy przygodę, która trwa już trzynaście lat.

– W Toruniu trenuje m.in. państwa syn, Rysio.
– Nawet nie pamiętam tego momentu, kiedy po raz pierwszy wszedł na lód. Miał roczek, może półtora. W zasadzie kiedy tylko zaczął chodzić, dostał swoje pierwsze łyżwy. Nigdy nie było, nie ma i nie będzie takiej sytuacji, że będziemy naciskać go na treningi łyżwiarskie. Chcieliśmy jedynie, by był aktywny fizycznie. Rysio poza wizytami na lodowisku pływa, biega i jeździ na rowerze, więc sport jest dużą częścią jego życia. Bardzo chce być łyżwiarzem i ma ogromne ambicje. Próbujemy je nieco tonować i to chyba najtrudniejsze w trenowaniu własnego dziecka. Gdyby w Toruniu był inny trener, któremu moglibyśmy powierzyć jego szkolenie, byłoby na pewno łatwiej.

– Wyzwaniem jest zwracanie uwagi synowi?
– To nie jest tak trudne, jak właśnie hamowanie ambicji. Rysio zawsze chce zrobić dużo więcej, niż może i potrafi. Trzeba go uspokajać, żeby cykl treningowy został zachowany i iść odpowiednią drogą. Syn najbardziej lubi skakać, nie boi się upadków. Patrząc na to, jak kręci piruety, wydaje mi się, że jest dużo lepszy niż rówieśnicy.

– Słyszałem, że podczas treningów zwraca się do państwa w nietypowy sposób.
– To dość zabawna historia. Kiedy po raz pierwszy pojawił się w szkółce łyżwiarskiej i nie potrafił wstać po upadku, wołał: "mamusiu, tatusiu". W tamtej sytuacji akurat go nie słyszeliśmy, bo trenowaliśmy z naszą grupą. Dopiero kiedy krzyknął "pani Doroto!", żona usłyszała i podniosła go. Od tego momentu, kiedy pracujemy z nim na lodowisku, jesteśmy "panią Dorotą" i "panem Mariuszem". Zawodnicy, którzy przyjeżdżają z zagranicy i nie znają nas, są mocno zdziwieni, kiedy dowiadują się, że Rysio jest naszym synem.

– W domu zdarzają mu się pomyłki?
– Nie, choć łyżwiarstwo wzbudza w nim taką reakcję. Bywa, że dzwoniąc do mnie, gdy jestem na wyjeździe, mówi: "tatusiu, na treningu pani Dorota powiedziała, że bardzo ładnie". Myślę, że to zdrowe podejście.

– Nie boi się pan, że wchodzi do łyżwiarstwa ze stygmatem w postaci nazwiska?
– Nie mamy wielkiego ciśnienia i jego wyniki nie są najważniejsze. Chcemy, żeby sport nie był mu obcy i żeby robił to, co lubi. Łyżwiarstwo mu się podoba, więc będziemy pomagać mu w rozwijaniu tej pasji. Nie zamierzamy jednak wywierać na nim presji, że musi osiągnąć sukces. Na tym poziomie i w tym wieku zainteresowanie mediów jego osobą jest bardzo miłe.

– Wciąż czekamy w Polsce na takie sukcesy, które stały się udziałem pana i pani Doroty.
– Dostępność do lodu to duży problem. Każde podstawowe ćwiczenie podczas seminariów wykonujemy przez 15-20 minut. Jeśli w ciągu dnia możemy skorzystać z lodu przez 45 minut, czy nawet dwukrotnie dłużej, to nie mamy czasu na takie ćwiczenia. Potrzeba jest dużo większa liczba godzin spędzonych na lodzie. W Toruniu sytuacja i tak jest dobra, bo zawodnicy mogą korzystać z dwóch tafli. Trzeba się dzielić obiektem w hokeistami, zawodnikami short tracku, łyżwiarzami synchronicznymi. Lodowisko jest zajęte praktycznie od 6 rano, nawet do północy. W pozostałych ośrodkach w Polsce sytuacja jest jeszcze trudniejsza.

– Kibice, którzy na co dzień nie śledzą łyżwiarstwa figurowego mogą zastanawiać się, dlaczego na mistrzostwa Europy wysyłamy kadrę, w której większość zawodników nie urodziła się w Polce.
– Jest to rozwiązanie, którego teraz próbujemy. Mamy m.in. Katię Kurakową, która jest absolutnie fantastyczną solistką. Liczę na to, że jej występy sprawią, że kolejni zawodnicy będą wchodzić na wysoki poziom. W mistrzostwach Europy zajęła dziesiąte miejsce, dzięki czemu za rok będziemy mogli wystawić dwie zawodniczki. Z kolei w mistrzostwach świata juniorek była siódma i to daje nam po dwie zawodniczki w każdych zawodach cyklu Junior Grand Prix, czyli będzie szesnaście miejsc startowych. Wcześniej mieliśmy tylko trzy miejsca, o ile nie było zawodów cyklu w Polsce. Dzięki temu młodzi zawodnicy będą mieli szansę rywalizować w zawodach na światowym poziomie. Jeśli uda się to wykorzystać, będzie to krok w dobrą stronę.

– W zasadzie na palcach jednej ręki możemy policzyć kraje, które nie stosują takiego rozwiązania.
– Zgadza się. Z kolei zawodnicy chociażby z Rosji, którzy nie łapią się do reprezentacji swojego kraju, szukają krajów, w barwach których mogliby występować. Robienie tego rozsądnie, na pewno powinno pomóc. Mówię tu o solistach, bo w parach sytuacja jest zupełnie inna. W krajach mniej rozwiniętych łyżwiarsko trudno jest złożyć parę sportową czy taneczną.

– Od dłuższego czasu głośno jest o młodych zawodniczkach, które bardzo szybko kończą kariery.
– Zdecydowanie jestem za podniesieniem wieku w kategoriach seniora. Jestem za tym, żeby startować mogli osiemnastolatkowie, czyli po prostu dorośli ludzie. W tej chwili mamy sytuację, w której 15-latki startują wśród seniorek i znikają po dwóch-trzech latach, często kończą kariery. Poziom trudności elementów i obciążenie psychiczne są tak duże, że młodzi zawodnicy nie wytrzymują. Władze międzynarodowe powinny się nad tym zastanowić.

– Zapytam jeszcze o pana koronną konkurencję. Od kilku lat zmagania par sportowych nie są nawet rozgrywane podczas mistrzostw Polski.
– Mamy zawodnika, Piotra Wiśniewskiego, który startował jako solista, ale zawsze marzył o występowaniu w parach sportowych. Próbował z różnymi dziewczynami, ale albo zbyt szybko urosły, albo zdecydowały się na zakończenie kariery. Przez Katię udało nam się skontaktować z Rosjanką Anfisą Sewastianową. Przyjechała do nas z Moskwy i po pierwszych treningach spodobało jej się, choć wcześniej nie miała styczności z tą konkurencją. Mamy za sobą już pierwsze starty, ale to bardzo niebezpieczna konkurencja. Piotr i Anfisa jeżdżą ze sobą tylko kilka miesięcy, a leczyli już złamanie palca, wyrwanie kciuka i inne urazy. To nauka cierpliwości. W parach sportowych trzeba przeczekać trudne momenty, naukę nowych elementów. W kolejnym sezonie chcielibyśmy, żeby ta para startowała w cyklu JGP i powalczyła o mistrzostwa świata juniorów.