Puyol, Baresi, Mascherano. Wielcy stoperzy, którym rosnąć nie kazano

Libor Pala, niegdyś trener Wisły Płock, po którym zostało wiele anegdot i... słabe wyniki, zwykł dobierać zawodników do kadry pod kątem wzrostu. Ani Puyol, ani Ayala nie mieliby szans wykazać się u Czecha. Ten preferował bowiem graczy powyżej 180 centymetrów wzrostu. Wydaje się jednak, że i Hiszpan, i Argentyńczyk poddali w wątpliwość tezę sympatycznego szkoleniowca rodem z przygranicznej Karwiny. Ba, gdyby na futbol patrzeć przez pryzmat warunków fizycznych, wielu klasowych stoperów nigdy nie miałoby okazji się zaprezentować.

Wśród środkowych obrońców, którzy nie wznieśli się ponad 180 centymetrów, przynajmniej bez wyskoku, znajduje się... aż pięciu mistrzów świata, są dwaj zdobywcy Złotej Piłki. Łącznie dziesięciu najniższych klasowych stoperów wywalczyło kilkadziesiąt trofeów. Warto więc przypomnieć sobie, którzy gracze na pozycji stopera wzrost mieli za nic, zaś niedobory nadrabiali doskonałym ustawianiem się.

Miejsce 10: Bobby Moore – 178 centymetrów
Legenda West Hamu i brytyjskiej piłki, pierwszy angielski zawodnik, który wzniósł w górę Puchar Rimeta. 108-krotny reprezentant Synów Albionu i aż 90-krotny kapitan kadry, co do dziś jest rekordem wszech czasów. Mało brakowało, by grał na innej pozycji przez zbyt niski wzrost. Trenerzy w wieku juniorskim chcieli przesunąć go wyżej, doceniając jego klasę w rozegraniu, on uparł się – i dobrze na tym wyszedł. Mimo słabego wyskoku, Moore potrafił zatrzymać prawie każdego – kluczem do tego było przewidywanie zagrań przeciwnika. Nie udało mu się to między innymi z Włodzimierzem Lubańskim.

Miejsce 9: Roberto Ayala – 178 centymetrów
Myślisz środkowy obrońca w kadrze Argentyny – mówisz Roberto Ayala. 116-krotny reprezentant kraju, uczestnik trzech mistrzostw świata, złoty medalista olimpijski o wdzięcznym pseudonimie "Mysz". Przez lata rządził i dzielił na tyłach Valencii, z którą zdobył dwa mistrzostwa Hiszpanii i Puchar UEFA. Mistrzostwo Włoch zdobył z Milanem, w którym przez wzrost nazywali go drugim Baresim. Ayala był tak uciążliwym obrońcą, że kilku rywali nie wytrzymało z nim starć i zakończyło spotkania z czerwonymi kartkami. A to wszystko przez mikrusa, który nie był ani wysoki, ani mocno zbudowany.

Miejsce 8: Carles Puyol – 178 centymetrów
Legenda Barcelony i hiszpańskiej piłki. Kapitan, który potrafił trzymać w ryzach zespół złożony z samych gwiazd. Gdy te za bardzo popisywały się na boisku, jednym gestem doprowadzał je do porządku. Gdy asekurował bramkarza, to ze stuprocentowym skutkiem. Gdy wyskakiwał w powietrze było pewne, że burzą loków trafi piłkę. W końcu – gdy jeden z piłkarzy Mallorki uderzył go w twarz, sam powstrzymał kolegów z zespołu przed wymierzeniem sprawiedliwości. Wielka postać piłki nożnej. 100-krotny reprezentant Hiszpanii w Barcelonie w 593 meczach zdobył 16 goli. Uchronił przed setkami.

Miejsce 7: Murtaz Churchilawa – 176 centymetrów
Postać znana polskim kibicom nie tylko z boiska. Tym młodszym zwłaszcza nie z boiska, lecz z filmu "Vinci" Juliusza Machulskiego, w którym nazwisko obrońcy było hasłem. "Churchilawa? – Beckenbauer!" – któż nie pamięta tej kwestii? Franz Beckenbauer też nie należał do najwyższych obrońców, lecz od Gruzina reprezentującego ZSRR, Churchilawy był wyższy o pięć centymetrów. Legenda Dinama Tbilisi w 2003 roku została wybrana najlepszym piłkarzem Gruzji w historii. Wicemistrz Europy z 1972 roku i brązowy medalista olimpijski z Montrealu dla Związku Radzieckiego zagrał 69 meczów i strzelił sześć goli. Większość głową.

Miejsce 6: Danny Blind – 176 centymetrów
Ojciec Daleya Blinda, również niewysokiego, bo mierzącego 180 centymetrów obrońcy, był kluczową postacią Ajaksu Amsterdam w drodze po Ligę Mistrzów w 1995 roku. Weteran wśród wspaniałej amsterdamskiej młodzieży rządził i dzielił na środku obrony, czasem zaś pełnił nawet rolę libero – zapomnianego już w nowych formułach taktycznych ostatniego obrońcy. Pięciokrotny zwycięzca ligi holenderskiej później przejął rolę selekcjonera Holandii, ale lepiej szło mu na boisku. Na nim rywalom nie było łatwo. A Blind brylował nie tylko w tyłach, ale i z przodu potrafił zdobywać piękne i kluczowe bramki.



Miejsce 5: Franco Baresi – 176 centymetrów
Nie bez powodu Roberto Ayala w Milanie nazywany był drugim Baresim. Jak można się domyślać, chodziło o wzrost. Jedno jest jednak pewne – legendarny Włoch karierę w barwach Rossoneri miał dużo dłuższą i dużo lepszą niż Argentyńczyk. Trzykrotny medalista mistrzostw świata, który na mundialach zdobył krążek każdego koloru w Milanie wystąpił w 532 meczach. Najbardziej elegancko grający defensor świata – jak nazywały go media – w Rossonerich występował przez dwie dekady. Wiele się zmieniało, ale nie jego wielka klasa i niesamowita skuteczność w defensywie. I tylko ten nietrafiony karny w finale mundialu z Brazylią jest małą rysą na wielkiej karierze.

Miejsce 4: Fabio Cannavaro – 176 centymetrów
Klub stoperów o wzroście 176 centymetrów zamyka Fabio Cannavaro. Kolejny włoski mistrz świata, kapitan reprezentacji na mundialu w Niemczech w 2006 roku i – czym różni się od Baresiego – zdobywca Złotej Piłki. O jego klasie najlepiej świadczy fakt, że trykot Squadra Azzurra przywdział aż 136 razy. Lepszy od niego jest tylko Gianluigi Buffon. Nieustępliwy, waleczny i nie do zdarcia – o tym najdobitniej przekonali się Niemcy w półfinale mistrzostw świata. Ten występ powinien być pokazywany wszystkim młodym środkowym obrońcom.

Miejsce 3: Javier Mascherano – 174 centymetry
Przez lata środkowy pomocnik, odpowiedzialny za defensywę, ale i rozegranie. Gdy w Barcelonie zapanował szpital, z przymusu został środkowym obrońcą. I zadziałało. Jako stoper Argentyńczyk zagrał w karierze 275 meczów, przegrał tylko 33. Skała, ale i zawodnik, który szybkością naprawiał błędy partnera z formacji. W duecie z Gerardem Pique nie do zdarcia.


Miejsce 2: Lothar Matthaeus – 174 centymetry
Kolejny stoper, który potrafił zagrać i jako ofensywny pomocnik. Wachlarz możliwości Lothar Matthaeus miał olbrzymi, co udowadnia 201 goli w 761 spotkaniach w karierze, mistrzostwo świata, mistrzostwo Europy i Złota Piłka dla najlepszego piłkarza 1990 roku. Do dziś Matthaeus jest rekordzistą pod względem liczby występów w reprezentacji naszych zachodnich sąsiadów – łącznie uzbierał ich aż 150. Karierę w kadrze zakończył w wieku 39 lat. Gdy był rok młodszy, do kolekcji trofeów mógł dorzucić kolejny puchar Ligi Mistrzów. Dopóki przebywał na boisku, Manchester United nie istniał w starciu z Bayernem. Gdy Ottmar Hitzfeld ściągnął go z boiska, zespół Aleksa Fergusona w moment odwrócił losy rywalizacji. Załamany Matthaeus na ławce – to był jeden z najbardziej dających się zapamiętać obrazków tego spotkania. Sama zmiana do dziś uznawana jest za jedną z najgorszych w historii piłki nożnej.

Miejsce 1: Ivan Cordoba – 173 centymetry
Niewielki Kolumbijczyk, który stał się legendą Interu Mediolan. Choć trafił do Włoch dopiero w wieku 24 lat przez ponad dekadę cieszył swą grą wymagających fanów Nerazzurrich. Po jego transferze do Interu w zachwyt nad umiejętnościami stopera wpadł Ivan Zamorano. – To najszybszy obrońca w historii futbolu. Na dodatek świetnie gra w powietrzu. Do tego dochodzi jego silny charakter, prawdziwa południowoamerykańska mentalność. I to wszystko zamknięte w 173-centymetrowym ciele. Nieco niedoceniany, acz uwielbiany zawodnik z Interem wywalczył pięć mistrzostw Italii, cztery krajowe puchary, superpuchar, Ligę Mistrzów i klubowe mistrzostwo świata. Kadrę Kolumbii doprowadził do triumfu w Copa America. Do dziś jest najniższym środkowym obrońcą, który ma na koncie tyle trofeów. I zapewne przez lata tak zostanie.

Dziesięciu piłkarzy, dziesiątki trofeów i tysiące występów w reprezentacji. A to wszystko w roli środkowego obrońcy, mimo wzrostu predestynującego do gry na innej, mniej newralgicznej pozycji. Wynalazkom trenerów, którzy ustalanie składu zaczynają od mierzenia graczy, należy serdecznie podziękować. A powyższa dziesiątka to tego najlepszy dowód.