Treningi w salonie, zajęcia na dachu. Emilia Zdunek "uwięziona" w Sewilli

Dawid Brilowski, TVPSPORT.PL – W jaki sposób zakomunikowano wam, że to koniec sezonu ligowego?
Emilia Zdunek – Nieoficjalnie widziałyśmy już wcześniej. Dużo pisano o tym w hiszpańskiej prasie. Oficjalną informację dostałyśmy w piątek od naszej dyrektor sportowej. Zwołała zebranie online dla pierwszej drużyny i sztabu i tam przekazała tę informację.

– Jesteś w Hiszpanii, widzisz co się dzieje. Z twojej perspektywy to jedyna słuszna decyzja?
– Większość klubów kobiet w najwyższej klasie rozgrywkowej to sekcje drużyn męskich. Z tego względu mało prawdopodobne było, żebyśmy mogły wrócić do treningów. Współdzielimy ośrodek, boiska i inne pomieszczenia gospodarcze. To wszystko zajmuje aktualnie męska drużyna, przygotowująca się do powrotu do gry. Byłoby trudno logistycznie to zorganizować, żebyśmy mogły w tych warunkach zmieścić się tam razem z nimi.

Z tej perspektywy to jedyny właściwy ruch. Biorąc pod uwagę kwestie zdrowotne – myślę, że też. Jeśli chodzi natomiast o aspekt sportowy – nie, bo każda z nas chciała wrócić na murawę i dograć ten sezon do końca. Ale nie mamy na to wpływu i musimy uszanować decyzje, które zapadły.

– Mężczyźni wrócili do treningów. Wy nie miałyście żadnego?
– Nie. Spędziłyśmy ponad 50 dni bez jakiegokolwiek wyjścia z domu. Jedyną moją aktywnością były treningi w salonie i zajęcia na dachu. Po takim czymś trudno tak po prostu wyjść i od razu zacząć grać w piłkę. Widzimy to zresztą po tym, co dzieje się w piłce męskiej, gdzie już mamy kontuzje w Realu czy Barcelonie. A przecież dopiero zaczęli – niedawno przeszli testy i odbyli bodaj dwie jednostki treningowe. Mam nadzieję, że my będziemy mogły się przygotować i zacząć kolejny sezon w normalnych okolicznościach.

– Wy miałyście jakieś testy na koronawirusa?
– Nie miałyśmy żadnych testów, ale cały czas jesteśmy w domach.

– Jak to znosisz? Gdy rozmawialiśmy ostatnio, była nadzieja, że liga ruszy. Okazało się, że czekało was wyłącznie siedzenie w domach. Zmarnowane półtora miesiąca?
– Nie myślę w ten sposób. To od nas samych zależało, jak wykorzystamy ten czas i czy go zmarnujemy. Zaraz miną dwa miesiące odkąd jestem w mieszkaniu, od tygodnia mogę dopiero wychodzić na spacer, czy pobiegać. Więc jeśli chodzi o rzeczy stricte piłkarskie – można powiedzieć, że ten czas rzeczywiście uciekł. Ale nie mogłam nic z tym zrobić. Robiłam wiele innych przydatnych rzeczy i starałam się spędzać każdy dzień tak, żeby być z siebie zadowoloną.

Mam nadzieję, że to już końcówka funkcjonowania w taki sposób. Będę próbowała wrócić do Polski i odetchnąć – przede wszystkim psychicznie. Nie mamy w najbliższej perspektywie powrotu na boisko, więc pozostanie tu oznaczałoby skazanie się na kolejne tygodnie siedzenia w mieszkaniu. To bywa przytłaczające.

– Studiowałaś psychologię. To pomaga w znoszeniu tego?
– Nie powiedziałabym, że studia mi jakoś specjalnie pomogły. To nie tak. Przecież jak ktoś studiował wychowanie fizyczne nie oznacza, że w tym czasie był jakoś bardziej aktywny czy szczególnie zaangażowany. Zainteresowanie psychologią pozwoliło mi jednak zdiagnozować emocje, które towarzyszyły mi w tym czasie, a te były bardzo różnorodne. Fajne jest to, że mogłam zobaczyć od strony psychologicznej, co się ze mną działo przez te dwa miesiące. To kolejne doświadczenie, o które jestem bogatsza.

– Najczęściej jakie to były emocje?
– Każdy etap niósł za sobą inne. Był bunt, była radość, w pewnym momencie totalne zwariowanie, przy którym wszystko obracałam w śmiech. Koniec końców rzeczywistość okazywała się nieprzewidywalna – raz było lepiej, raz gorzej. Ale wiedziałam, że to jak myślimy i jak nastawiamy się do danej sytuacji, będzie wpływało na to, jak ją zniesiemy. Mimo tego, że byłam zła – denerwowałam się, buntowałam – następnego dnia znowu wstawałam i próbowałam zmieniać nastawienie. Bo złość nie pomaga – trzeba walczyć samemu ze sobą, także chociażby z pokusą lenistwa. To pomaga w miarę satysfakcjonująco pokonywać ten czas.

– Gdy pojawiały się coraz częstsze plotki, że liga będzie odwołana, czułaś ulgę, że to już koniec, czy właśnie wtedy pojawiała się złość?
– Myślę, że u wszystkich ludzi, którzy są w takiej sytuacji, największym problemem jest niepokój, wynikający z tego, że nie wiemy, co dalej. Gdy pojawiła się decyzja o zakończeniu rozgrywek, uczucia były mieszane. Bo naprawdę chciałabym jak najszybciej wrócić na boisko. Ale z drugiej strony – z perspektywy bycia przez 50 dni uwięzioną w czterech ścianach – jeszcze przed grą w piłkę, chcę najpierw wrócić do normalności.

– Jak wyglądało te 50 dni w domu? Każdy dzień był taki sam czy wręcz przeciwnie?
– Bez planu dnia, wyznaczania sobie kolejnych celów, trudno byłoby przetrwać. Miałam narzucone treningi z klubu, czy lekcje hiszpańskiego. Nie chciałam zastanawiać się rano, co będę robić. Budząc się, już to wiedziałam. Dni były podobne, ale nie wyglądały tak samo.

– Wielkanoc była mimo wszystko wyjątkowa?
– Na pewno. Dla mnie była to pierwsza Wielkanoc poza domem. Liczyłam się z tym, że tak będzie, bo w tym terminie miałyśmy zaplanowane mecze reprezentacji Polski. Nie spodziewałam się jednak, że spędzę święta w Sewilli – z moimi koleżankami z Ameryki i Nigerii. Myślę, że to ciekawe doświadczenie, które przeżyłam po raz pierwszy i pewnie ostatni w życiu. Każda z nas opowiedziała coś o swoim kraju, ugotowała coś smacznego – było ciekawie.

– Ile was jest w mieszkaniu?
– Mieszkam z dwoma koleżankami z klubu i jedną dziewczyną, która na co dzień gra w Valencii – to siostra "naszej" Amerykanki. Przyjechała tu do niej na czas kwarantanny. Dzięki temu jest nam raźniej. W niektórych dniach było to dużym plusem – choć kij ma dwa końce i są też momenty, w których chciałoby się zamknąć samemu. Ale nie pobiłyśmy się i całkiem nieźle znosimy tę sytuacje.

– Liczysz mimo wszystko na to, że nie będziesz tam już długo. Masz plan na powrót do Polski?
– Pomysł jest, natomiast to, czy się uda i czy będę mogła opuścić Sewillę jest w trakcie dyskusji. Wszystko zależy od klubu i ode mnie. Wiadomo – do Polski nie można teraz w żaden sposób wlecieć i czekałaby mnie podróż przez Niemcy. Rozpatrujemy różne rozwiązania i mam nadzieję, że znajdziemy rozwiązanie.

– Co by nie mówić, odgórna decyzja zakończyła twój pierwszy sezon w La Liga Iberdrola. Był w nim jakiś moment, który był dla ciebie szczególny?
– Było wiele takich momentów – przyjazd do Sewilli, moje pierwsze mecze u siebie, na wyjeździe, cała otoczka tej ligi, pierwszy gol. To chwile, które zapamiętam do końca życia. Jeżeli miałabym coś wyróżnić, to zdecydowanie będzie to przygoda z Pucharem Królowej. Dobra wiadomość jest taka, że nie został on anulowany, a przełożony na kolejny sezon, więc wciąż jesteśmy w grze (Sevilla zagra w półfinale z Barceloną – przyp. red.). To bardzo cieszy.