{{title}}
{{#author}} {{author.name}} / {{/author}} {{#image}}{{{lead}}}
{{#text_paragraph_standard}} {{#link}}Czytaj też:
{{link.title}}
{{{text}}}
{{#citation}}{{{citation.text}}}
Śląsku, trzymaj się
Sara Kalisz /
Będzie między innymi o zjedzeniu nietoperza z modrą kapustą, w towarzystwie goli Lubańskiego.
Nie jestem Ślązaczką. Moje dzieciństwo nie było zamknięte w murach familoka, letnimi wieczorami nie przesiadywałam na klopsztandze, gapiąc się na coraz spokojniej latające szmaterloki. Zamiast wodzionki sięgam po polską pomidorową i uważam, że pierogi są lepsze niż rolada, kluski i modro kapusta.
Na Śląsk przyjechałam osiem lat temu. Pierwsze pytanie, które usłyszałam przy kiosku, kupując bilet na banę, to to, czy mam "zgodne". Nie wiedziałam, czym są te tajemnicze "zgodne". Gdy ktoś zaoferował mi kreple, zastanawiałam się, czy właśnie zaprasza mnie na kręgle. Kiedy okazywało się, że nie chce mnie wyciągnąć na randkę, a tylko dać pączka, i tak czułam się wygrana.
To Śląsk dał mi pierwszy mecz piłki ręcznej, który widziałam na żywo. To właśnie tam podziwiałam najlepszych siatkarzy, których w swoich szeregach ma Jastrzębski Węgiel W Spodku oglądałam spotkania hokeja i przeżywałam najpiękniejsze wydarzenia w siatkarskiej historii Polski. Na Gůrnym Ślůnsku w 2014 roku poznałam szalonego belgijskiego trenera, który od tego czasu jest nieodzownym elementem mojej sportowej pracy (Vitalu Heynenie, pozdrawiam).
I choć nie jestem Ślązaczką, to po ośmiu latach ścisłej współpracy dostrzegam trochę więcej z tej perspektywy niż wcześniej. Widzę, że dla wielu Śląsk jest dobry, tylko wtedy, kiedy daje. Gdy sam potrzebuje pomocy, stawia się nad nim znak zapytania. "Epidemia? Gdyby nie ten Śląsk, byłoby super", "A nie prościej byłoby ten Śląsk zbombardować?", "Pewnie zjedli nietoperza z modrą kapustą", "Po co on nam? Lepiej oddać Niemcom", "Śląskość to nienormalność" – to tylko część opinii, które w ostatnim czasie można było przeczytać w mediach społecznościowych.
Śląsku z kopalni, Śląsku hałd, parków, szpajzy, Wojciecha Korfantego, miast bez granic, Włodzimierza Lubańskiego i Otylii Jędrzejczak trzymaj się! Bo czasami najlepsze, co można zrobić, to wyrzucić pewne słowa do hasioka.