Małysz czy Stoch? Który z nich królem polowania na rekordy skoczni?

Małysz czy Stoch, Stoch czy Małysz? Nawet bokserzy zabrali głos w tej sprawie. Ale to debata prawdopodobnie bez odpowiedzi. Jeden odcisnął piętno na Pucharze Świata, był najwybitniejszy w mistrzostwach świata, drugi trzykrotnie wygrywał igrzyska olimpijskie, a w Turnieju Czterech Skoczni triumfował z kompletem czterech zwycięstw. Ale medale to nie wszystko, co zapada w pamięci. Chwile radości dawały nie tylko dalekie loty na mistrzostwach i igrzyskach, ale też te, które przesuwały granicę możliwości.

Takich skoków mieli wiele. Małysz? Na myśl od razu przychodzi trio Garmisch-Partenkirchen, Willingen i Trondheim, czyli trzy popisowe próby z wybitnego sezonu 2000/2001. Ale to nie wszystko. Orzeł z Wisły bił wtedy rekordy na trzech obiektach goszczących uczestników Turnieju Czterech Skoczni. Rekord w Oberstdorfie odebrał mu po kilku minutach Martin Schmitt, ale te na Grosse Olympiaschanze i Bergisel przetrwały aż do zburzenia skoczni.

Trondheim i Willingen to też klasyka. Ten pierwszy rezultat – niezapomniane 138,5 metra, po których Apoloniusz Tajner łapał się za głowę – również nie został poprawiony. Dalej zawodnicy latali dopiero po przebudowie. W Willingen z kolei rekord pobił po czterech latach Janne Ahonen.

Być może mało kto pamięta, ale w sezonie 2001/20002 Małysz skoczył 98,5 metra w Villach. To do dziś oficjalny rekord. Oczywiście, wielu szans na na dłuższe próby nie było, bo Puchar Świata na Alpen Arenie rozegrano jeszcze tylko zimą 2007 roku. Podobnie rzecz ma się z rekordem na Miyanomori. Czwarty tytuł mistrza świata Polak okrasił 102-metrowym lotem w pierwszej serii. To dwa z czterech rekordów, których nikt Małyszowi nie odebrał.

Dwa pozostałe? Oczywiście Predazzo. Oba z mistrzostw świata w 2003 roku, oba dające złote medale. W drugich seriach Orzeł z Wisły szybował najpierw na 136 metrów, a kilka dni później na odległość 107,5 metra.

Inne pamiętne rekordy Małysza? Na pewno 145 metrów w Titisee-Neustadt. Wyrównał wtedy rezultat Svena Hannawalda. Współrekordzistami byli przez dziewięć lat, aż fantazja poniosła jeszcze dalej Domena Prevca. Przez moment Polak mógł się szczycić najdłuższym lotem w historii. W 2003 roku w Planicy osiągnął na treningu 225 metrów, wyrównując w ten sposób wynik Andreasa Goldbergera.

Czas na Kamila Stocha. Czternaście lat później to on był rekordzistą Letalnicy, ale nie świata. Stefan Kraft pofrunął na 251 metrów i Polak ruszał z obniżonej belki startowej. Choć wydawało się, że polecieć jeszcze dalej będzie trudno, on to zrobił. 251,5 metra – jeden z najdłuższych lotów w historii. Dwa lata później o pół metra wynik ten poprawił Ryoyu Kobayashi.

Ale dwa rekordy Stocha wydają się być w tej chwili nie do pobicia. Po pierwsze, 148,5 metra w Sapporo w 2019 roku. Po tej próbie sam trzykrotny mistrz olimpijski odetchnął z ulgą. To był lot nie z tej ziemi. Sezon wcześniej w Trondheim omal nie brakło belek startowych. Polak startował z pierwszej, a mimo tego wylądował aż na 146. metrze! Niebywały wyczyn.

Stoch ma jeszcze jeden rekord. Choć to skok, który niekoniecznie kojarzy się dobrze. Mowa o 103,5-metrowym rezultacie w kwalifikacjach do konkursu mistrzostw świata w Lahti. Po tej próbie nasz reprezentant chwycił się za kolano, a wszystkim zadrżały serca. Medalu indywidualnego nie zdobył, choć oczywiście pomógł reprezentacji sięgnąć po historyczne drużynowe złoto.

Kto wygrywa w bitwie na rekordy? To chyba jednak domena Adama Małysza, choć lot Stocha z Sapporo może spokojnie konkurować z Trondheim. Willingen, a przede wszystkim Garmisch-Partenkirchen chyba nie do pobicia. To były historyczne skoki.

Aktualne oficjalne rekordy:

Adam Małysz:
Villach HS98 – 99,5 metra
Predazzo HS135 – 136 metrów
Predazzo HS104 – 107,5 metra
Sapporo HS100 – 102 metry

Kamil Stoch:
Lahti HS100 – 103,5 metra
Trondheim HS140 – 146 metrów
Sapporo HS137 – 148,5 metra