17 maj 2020 | Skoki

Policjant, miłośnik Mini i "młody wilk", któremu zawsze czegoś brakowało

Andreas Kofler pracuje jako policjant — Andreas Kofler po zakończeniu kariery pracuje jako policjant (fot. Getty)

17 maja 1984 roku urodził się Andreas Kofler. Mówi się o nim, że to jeden z najbardziej znanych przedstawicieli dawnego pokolenia "młodych wilków" skoków narciarskich. Jeden z najlepszych, ale rzadko numer jeden.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

Nie tylko Małysz i Stoch. Gdyby rodacy... pożyczyli medale?

Czytaj też

Wielkie pary skoczków z jednego kraju. Adam Małysz i Kamil Stoch, Sven Hannawald i Martin Schmitt oraz Thomas Morgenstern i Gregor Schlierenzauer (Fot. Getty)

Nie tylko Małysz i Stoch. Gdyby rodacy... pożyczyli medale?

Kiedy był mały wyobrażał sobie, że jest Supermanem i obserwuje Ziemię z przestrzeni kosmicznej. Z czasem jego sympatie skierowały się w stronę Spidermana – chciał nauczyć się wspinać się po budynkach. W późniejszym wieku docenił Batmana. Marzył o tym, by znaleźć się w gronie superbohaterów. – Podobało mi się ich przesłanie – zachęta, by pomagać tym, którzy tego potrzebują – mówił wiele lat później Andreas Kofler, zwycięzca 58. Turnieju Czterech Skoczni, zdobywca dwóch złotych medali igrzysk olimpijskich w konkursie drużynowym.

Janne "Bez Maski" Ahonen. Najsłynniejszy uśmiech Fina

"Policja? Byliśmy wzywani do scysji rodzinnych czy też do bójek"

Sukcesy na skoczni nie wyparły w Austriaku chęci niesienia pomocy. W 2010 roku ukończył szkolenie dla policjantów i odbył dwumiesięczne praktyki w zawodzie. – Dla mnie to miła odmiana. Praktyki w policji są intensywne, ale jestem zmotywowany, można to wszystko połączyć. Nie ucierpię na tym pod względem treningowym, bardziej doceniam czas na skoczni. To prawdziwe życie – zdradzał w 2010 w berkutschi.com. Wybór tego fachu był także pragmatyczny. – Wiecznie skakać nie będę. Chcę mieć jakiś zawód po zakończeniu kariery. Wiem, że praca policjanta to trudne i całkiem odmienne zajęcie od tego, co robię obecnie. Jeździłem na patrole, byliśmy wzywani do scysji rodzinnych czy też do bójek. Najbardziej chciałbym pracować w policji górskiej, która między innymi zajmuje się ratowaniem ludzi przysypanych przez lawiny – mówił dziewięć lat temu "Przeglądowi Sportowemu".

Wielki, który musiał zarówno rywalizować, jak i współpracować z większymi

Zanim jednak zaczął myśleć o tym, co zrobi po rozbracie ze skokami, skupił się na tym, czego dokonać, by na lata wpisać się do kronik austriackiego sportu. Był jednym z "młodych wilków", którzy przebojem wdarli się na światowe skocznie w 2002 i 2003 roku. Razem z Thomasem Morgensternem i Florianem Lieglem określani byli jako największe nadzieje austriackich skoków narciarskich i przez kolejne lata zapewniali kontynuację sukcesów pokolenia Martina Hoellwartha, Andreasa Widhoelzla czy Wolfganga Loitzla.

Pod okiem Alexandra Pointnera szybko stali się niepokonani. Zdobyli drużynowe złoto igrzysk w Turynie (2006) i Vancouver (2010), zwyciężali w mistrzostwach świata w Sapporo (2007) i Oslo (2011), stawali na najwyższym stopniu podium mistrzostw świata w lotach w Oberstdorfie (2008) i Vikersund (2012). Najgłośniej mówiono jednak nie o Koflerze, a o dwóch wielkich, z którymi przyszło mu zarówno współpracować, jak i rywalizować – o wspomnianym Morgensternie i Gregorze Schlierenzauerze, który nieco później dołączył do grupy.

Nie tylko Małysz i Stoch. Gdyby rodacy... pożyczyli medale?

Czytaj też

Nie tylko Małysz i Stoch. Gdyby rodacy... pożyczyli medale?

Andreas Kofler pracuje obecnie w policji (fot. Getty)

Chwilą indywidualnego triumfu Andreasa był sezon 2009/2010, kiedy sięgnął po pierwsze miejsce w Turnieju Czterech Skoczni, wygrywając z Janne Ahonenem i Wolfgangiem Loitzlem. Ostatecznie w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata zajął czwarte miejsce (tylko w 2011/2012 osiągnął w niej lepszy wynik – był trzeci). Co prawda zdobył też indywidualne medale igrzysk i mistrzostw świata, ale był drugi. Szczególnie bolesna musiała dla niego być porażka w Turynie. Z "Morgim" przegrał złoty medal o 0,1 punktu. Zawsze czegoś brakowało. – Tu nie chodzi o bycie numerem jeden w zespole. Chcę być najlepszy na świecie. Nie umiem jednak walczyć o wszystko rozpychając się łokciami. Mimo to nauczyłem się być trochę bardziej samolubny. Podążam swoją ścieżką – mówił lata temu na łamach "Krone".

Gapa, miłośnik Mini Cooperów i ojciec, który wie, co to walka z własnym ciałem

Choć niewielu fanów skoków zapytanych o najpopularniejszego zawodnika z Austrii odpowie "Andreas Kofler", to przez lata kariery zyskał sobie sporą sympatię, także w Polsce.

Bywał zapominalski. – Kiedy byłem młodszy, zapominałem zabrać ze sobą na skocznię kombinezonu, nart lub butów. Zdarza mi się to zresztą do dzisiaj – zwłaszcza, gdy jestem w Zakopanem i zostaje przez fanki obrzucany miśkami i innymi pluszowymi zwierzakami (śmiech). Wtedy często zapominam dopilnować sprzętu – mówił w 2005 roku w wywiadzie dla skokinarciarskie.pl. Jest też gadżeciarzem. Posiada stary kabriolet Mini Cooper.

W 2017 roku coraz gorzej spisujący się na skoczniach Kofler przyznał, że mierzy się z chorobą autoimmunologiczną. W wywiadzie dla "Tiroler Tageszeitung" zdradził, że nie miał siły, by trenować i wypadały mu włosy. – Byłem coraz słabszy. Okazało się, że moje ciało walczy z własnymi komórkami. Na samym początku nie chciałem się z tym pogodzić, ale w końcu nie miałem innego wyjścia – zaznaczył, dodając, że jego choroba nie ma podłoża psychicznego.

Pocieszeniem po bardzo trudnym czasie zmagań z własnym ciałem okazał się dla niego nie tylko powrót do czynnego uprawiania sportu, ale także żona Mirjam Ullrich (z zawodu przedszkolanka) oraz narodziny córki. Luise przyszła na świat 1 czerwca 2018 roku.

Noriaki Kasai poza kadrą Japonii w skokach narciarskich w sezonie 2020/2021 – Sport to ciągłe wzloty i upadki. To nieodłączna część tej gry. Będę skakał do momentu, kiedy ciągle będę czerpał radość – przyznał. Karierę zakończył w 2019 roku, kombinezon zamieniając na policyjny mundur.

Małysz i oscypki. Kofler odpowiada na Wasze pytania