02 cze 2020 | Siatkówka

„Ucieknę od wyroku, wykupię dwa zastrzyki”. Ten, który dał Polsce dwa złota. Andrzej Niemczyk

Czwarta rocznica śmierci Andrzeja Niemczyka — Andrzej Niemczyk doprowadził reprezentację Polski siatkarek do dwóch złotych medali mistrzostw Europy (2003 i 2005 rok)

Kochał kobiety, whisky, siatkówkę i mówił prawdę prosto w oczy. 2 czerwca mijają cztery lata od śmierci Andrzeja Niemczyka.

DALSZĄ CZĘŚĆ PRZECZYTASZ POD REKLAMĄ

"Decyzja Resovii mnie nie dziwi. Drzyzga? Nie mamy do siebie pretensji"

Czytaj też

Marcin Komenda odszedł z Asseco Resovii Rzeszów

"Decyzja Resovii mnie nie dziwi. Drzyzga? Nie mamy do siebie pretensji"

Z Andrzejem Niemczykiem spotkałam się raz, 10 listopada 2015 roku w Katowicach. Promował książkę "Życiowy tie-break". Przedstawiona na spotkaniu opowieść o jego życiu była bardzo barwna i pełna anegdot. Sprawiał wrażenie człowieka wesołego, który nawet najtrudniejsze życiowe sytuacje zbywał szelmowskim uśmiechem i popijał whisky. Kochał kobiety, siatkówkę uwielbiał i nigdy nie bał się mówić tego, co myśli.

Mordercze treningi i za krótkie łóżka. Lozano o realiach prowadzenia Polaków: wykłócałem się o wszystko
Trener, dzięki któremu polska reprezentacja siatkarek zdobyła dwa złote medale mistrzostw Europy, był pewny swoich słów. Niczego w życiu nie żałował, nic by nie zmienił. Symbolem ponoszenia konsekwencji podjętych decyzji były dla niego dwie laleczki-psiaki, które jego córki podarowały mu, kiedy się wyprowadzały, gdy były małe. Nie chciały, by ich ojciec został sam w domu.

– Przy moim charakterze żadne małżeństwo by się nie udało – powiedział mi szczerze. – Do końca chciałbym być na tyle sprawny, żeby nikt nie musiał się mną opiekować, i by nie obciążać sobą mojej rodziny, córek… Wiem, że jeśli znajdę się w sytuacji krótkoterminowego wyroku stania się "roślinką", znajdę w sobie na tyle siły, by wsiąść do BMW, pojechać do Szwajcarii, zapłacić 250 franków i wykupić dwa zastrzyki. Poproszę dwie córki-monachijki, żeby pojechały ze mną i potrzymały mnie za rękę, a one się na to zgodzą. Przyrzekłem najmłodszej, że to właśnie ona dostanie moje prochy i będzie mogła z nimi zrobić co chce. Nie chcę mieć grobu – dodał chwilę później.

Pod koniec spotkania w Katowicach wręczył mi swoją książkę. Poprosiłam go o wyjątkową dedykację. – Wyjątkową? – zapytał retorycznie, sięgając po zeszyt. Okazało się, że miał w nim zrobiony spis cytatów, z których korzystał przy promowaniu publikacji.

– Szczęściem nazywam dzień co się budzi, gdy otrzymuję uśmiech od ludzi, gdy pojedynek wygram z chorobą, gdy mimo wszystko jestem wciąż sobą. Mimo lat tylu duszę mam młodą. Więc gdy kolejny wieczór nastanie, to dzięki duże składam – napisał.

Andrzej Niemczyk zmarł 2 czerwca 2016 roku. Książkę mam do dziś.

Czytaj też:
Zdobył Puchar Europy i później… musiał go ukraść. "Mam nadzieję, że to będzie złota dekada dla polskiej siatkówki"
Resovia, wyrzucenie z kadry, depresja i mistrzostwo świata. Krzysztof Ignaczak: potrafię powstać z popiołów

"Decyzja Resovii mnie nie dziwi. Drzyzga? Nie mamy do siebie pretensji"