Kuusamo 2006. Największa loteria w PŚ. Hofer był w "złym miejscu"

Skoki narciarskie zawsze były narażone na kaprysy natury. Po wielu konkursach zawodnicy i kibice mogą narzekać na nierówne warunki. Które można uznać za najbardziej loteryjne?

Odpowiedź na to pytanie może dać ciekawa statystyka zamieszczona na Twitterze przez użytkownika Piotra Z. Pod uwagę wziął czołowe dziesiątki konkursów i porównał pozycję każdego skoczka z tą, którą zajął on w klasyfikacji generalnej cyklu. Taki klucz pozwolił ustalić, że największa loteria miała miejsce w Ruce, 24 listopada 2006 roku.

Oto czołowa dziesiątka tamtego konkursu z miejscami na koniec sezonu w nawiasach.
1. Arttu Lappi (Finlandia) (14. w "generalce")
2. Simon Ammann (Szwajcaria) (3.)
3. Anders Jacobsen (Norwegia) (2.)
4. Veli-Matti Lindstroem (Finlandia) (34.)
5. Michael Neumayer (Niemcy) (50.)
6. Guido Landert (Szwajcaria) (51.)
7. Wolfgang Loitzl (Austria) (13.)
8. Christian Ulmer (Niemcy) (47.)
9. Kalle Keituri (Finlandia) (58.)
10. Lauri Hakola (Finlandia) (54.)

Najbardziej szalone konkursy w XXIw. Ilościowo dominuje Sapporo przez słabą obsadę, ale lider mógł być tylko jeden. Niezapomnianego wieczoru w Kuusamo średnia(!) różnica między zajętą pozycją a pozycją na koniec sezonu przekroczyła 27(!) miejsc #skijumpingfamily #SJstats #SJrcf pic.twitter.com/KI6JMVPL0K

— Piotr Z (@andyln94) May 28, 2020

Loteryjna Ruka. Tak tworzyła się "legenda"

Co takiego działo się 24 listopada 2006 roku na Rukatunturi? Największym wrogiem okazały się coraz silniejsze opady śniegu. Jadący na końcu stawki zawodnicy nie mieli szans na uczciwą rywalizację. Adam Małysz, który zakończył sezon 2006/07 z Kryształową Kulą, uzyskał 34. notę, a i tak był zdecydowanie lepszy od groźnych konkurentów. Jakub Janda był 52., Janne Ahonen 55., a Roar Ljoekelsoey po 71-metrowym skoku 65.

Kluczem do zajęcia wysokiej pozycji był niski numer startowy. Zwycięzca – Lappi – miał na plastronie "5". W czołowej dziesiątce znalazło się aż czterech spośród pierwszych ośmiu zawodników konkursu! Fiński triumfator mógł mówić o podwójnym szczęściu. W kwalifikacjach uzyskał bowiem... 60,5 metra. Rezultaty zostały jednak anulowane, a on mógł wystąpić w zawodach, do których dopuszczono wszystkich 67 uczestników.

Po zawodach jedni się cieszyli, drudzy kruszyli kopie. Jak zwykle w takich sytuacjach do tablicy wywołano Waltera Hofera. – Przez głośne urządzenia nie słyszałem, że coś zaczyna się dziać, myślałem, że wszystko jest ok. Dopiero po zakończeniu pierwszej serii dotarło do mnie, że ostatnia piętnastka miała pecha z wiatrem. Jury jednak nie widziało potrzeby, aby przerywać konkurs. Przyznaję z ręką na sercu, że znalazłem się w złym czasie, w złym miejscu – powiedział ze szczerością dyrektor Pucharu Świata.

Zła sława Kuusamo

W ten sposób wzrastała zła sława Pucharu Świata w Kuusamo, którą zapoczątkowały konkursy z 2003 roku z fatalnym upadkiem Thomasa Morgensterna. – Myślę, że powinno się zastanowić nad tym wszystkim, na przykład przełożyć początek sezonu na grudzień. Z tym trzeba coś zrobić – apelował Małysz.

Zmagania w Ruce niezmiennie goszczą jednak w kalendarzu, a determinacja organizatorów sprawiła, że – choć niemal co roku zmagają się z wiatrem – odwołali jedynie pięć z 38 planowanych konkursów. Po kompromitującym roku 2015, gdy nie wykorzystano czterogodzinnego "okna pogodowego" ze względu na awarię torów najazdowych, Finowie wprowadzili kilka innowacji. Siatki ochronne, nowoczesny najazd poprawiły sytuację. Już jednak siedem miesięcy temu pogoda i tak była nie do okiełznania, a wiatr zakończył marzenia o skakaniu jeszcze przed planowym początkiem 1. serii.