Piłka w mrowisku. Gadocha [FELIETON]

Czytaj też: Lewandowski strzelił więcej goli niż... kilka czołowych klubów

– Urodził mi się syn, chłopak – tak było w filmie Barei. A w życiu? Miało urodzić się dziecko i rodzice mieli przygotowane imiona: – Jak będzie syn, to damy mu na imię Robert, a jeśli córka, to Gadocha! Historia zmyślona? Być może. Tak czy inaczej pochodzi z lat 70. ubiegłego wieku, gdy na naszych podwórkach co drugi chłopak udawał Roberta Gadochę.

Ten szybki skrzydłowy był także moim idolem. Wiadomo – kadra Kazimierza Górskiego. Na pierwszy mecz reprezentacji pojechałem do Warszawy jako piętnastolatek. I On w nim zagrał! Eliminacje mistrzostw Europy, rywalem nie żadne tam Niemcy, tylko drużyna naszych dalszych sąsiadów, czyli NRF. Tak było na bilecie. Mam go do dziś! 10 października 1971, a pierwszego gola strzelił Robert Gadocha! Niestety potem były trzy dla rywali.

Jak to się stało, nie wiem do dziś, ale nigdy nie zrobiłem z nim wywiadu. A byłoby o co zapytać, i wtedy, i teraz. Gadocha to jedyny "orzeł" z tamtej drużyny, który od dawna nie korzysta z zaproszeń. Posądzony po latach o zagarnięcie dużej kwoty przeznaczonej do podziału w drużynie, korzysta z immunitetu czasu. Tak, to jest wyzwanie dziennikarskie. Odnaleźć Roberta Gadochę i namówić na szczerą rozmowę.

A na koniec tego okolicznościowego felietonu będzie wątek bieżący. 24 lipca w Lublinie ma zostać rozegrany finał Pucharu Polski. Na Twitterze zaroiło się od razu od łatwych dowcipów. Niewykluczone, że zagra w nim miejscowy Motor! Co z tego, że odpadł. Pogada Zbyszek ze Zbyszkiem i "sie zobaczy, co da sie zrobić". A można było przecież śmiało ustalić, że robimy ten wyjątkowy mecz dwa dni wcześniej w Chełmie i uniknąć złych skojarzeń. Nawet odpalając race i strzelając na wiwat.