Jak syn zmienił ojca. Arnor i Eidur Gudjohnsenowie to jedyny taki duet w historii reprezentacji

Zobacz też: "Na pewno byłby dumny". Taki był tata Roberta Lewandowskiego

Pierwsze skojarzenie z islandzką piłką sprzed lat? To musi być Eidur Gudjohnsen. Napastnik w trakcie trwającej dwie dekady kariery występował między innymi w Chelsea i Barcelonie, popularyzując niezbyt mocną wtedy reprezentację. Kadra dzielnych Wikingów sukcesy zaczęła odnosić u schyłku kariery snajpera. Gdy po raz pierwszy przywdziewał on narodowe barwy, Islandczycy niemal zupełnie się nie liczyli, zwykle w eliminacjach plasując się w końcu stawki.

W latach 80-tych i 90-tych największą gwiazdą reprezentacji był Arnor Gudjohnsen, którego wyczyny w belgisjkim Lokeren czy Anderlechcie Bruksela z wielką uwagą śledzone były przez islandzką prasę. Najlepszym klubem, w którym występował tata Eidura było Girondins Bordeaux. Gudjohnsen senior wyjechał do ligi belgijskiej w wieku 17 lat. Jego sympatia była wówczas w ciąży. 15 września 1978 roku narodził się Eidur, który od małego chciał pójść w ślady taty. – Chciałem być taki jak tata, kopiowałem wszystko co robił. To musiało być w genach. Nie podobały mi się żadne inne zabawki. Od kiedy dostałem piłkę, wiedziałem, co chcę w życiu robić – przyznał w rozmowie z FIFA TV przed mistrzostwami Europy w 2016 roku.

On April 24, 1996, Eidur Gudjohnsen came on as a substitute replacing his father, Arnor Gudjohnsen, in a friendly match btw Iceland & Estonia. It was the only time a father & his son would play for a national football team during the same game.

Credits: @HistoryVille pic.twitter.com/l7JpiYozc8

— B L A C S O N™ (@dblacson) January 15, 2020

Gdy tata strzelał gole w Belgii, w której zdobył trzy mistrzostwa kraju, mały Eidur stawiał pierwsze piłkarskie kroki w Valurze Reykjavik. Talent miał nieprzeciętny i już w wieku 15 lat występował w lokalnej ekstraklasie – zupełnie tak, jak wcześniej jego tata. Karierę zagraniczną Gudjohnsen zaczął jeszcze wcześniej niż Arnor – gdy miał 16 lat, zgłosiło się po niego PSV Eindhoven, a napastnik momentalnie zaczął być brany pod uwagę przez selekcjonerów reprezentacji. Najpierw juniorskich, potem seniorskiej. Mała różnica wieku między synem a ojcem sprawiła, że ten drugi zaczął mieć nieszablonowe marzenie. Zagrać razem z Eidurem w kadrze A. Miało się to stać w meczu eliminacji mistrzostw świata z Macedonią na stadionie w Reykjaviku. Wcześniej jednak Islandia rozgrywała towarzyskie spotkanie z Estonią. Był 24 kwietnia 1996 roku.

Po trzydziestu minutach gry Islandia za sprawą hat-tricka Bjarkiego Gunnlaugssona prowadziła 3:0. W nagrodę... strzelec opuścił boisko jako pierwszy. Na placu gry od początku przebywał Arnor Gudjohnsen. Z ławki jego wyczynom przypatrywał się Eidur. Serce młodzika zabiło mocniej w 62. minucie. Wtedy do gry desygnował go trener, Logi Olafsson. Jako że na stadionie Levadii w Tallinie arbiter techniczny nie miał tablicy świetlnej, w górę powędrowały numerki rodem z siatkarskich zmian. Trzynastka zastąpiła dziewiątkę. Był nią... Arnor Gudjohnsen. Ojciec wyściskał syna, życzył mu powodzenia i zaczął obserwować poczynania z ławki. Następny mecz, u siebie, miał być okazją do wspólnego występu.

Mecz zakończył się wynikiem 3:0 dla Islandii, lecz zamiast o niespodziewanym dość zwycięstwie, mówiło się o rodzinie Gudjohnsenów. Był to pierwszy w historii raz, gdy w meczu kadry zagrali ojciec i syn. Jeszcze nie razem, ale to przecież miało nastąpić. Miało. Cztery dni później, w starciu PSV Eindhoven ze Spartą Rotterdam młody Islandczyk złamał nogę w kostce. Jego kariera wisiała na włosku. Przez ponad rok Gudjohnsen nie grał w piłkę. Jego umowa z holenderskim klubem wygasła, a on sam wrócił na Islandię, by zacząć wszystko od zera. Szansę dał mu Reykjavikur.

Szans w kadrze przez lata nie otrzymywał. Do reprezentacji młody Islandczyk wrócił w 1999 roku, już jako zawodnik Boltonu. Kariera jego ojca jeszcze trwała, lecz niestety nie na poziomie reprezentacyjnym. Arnor Gudjohnsen po raz ostatni narodowe barwy przywdział w 1997 roku, gdy syn przechodził żmudną rehabilitację. Marzenie nie zostało spełnione. Do dziś jednak Gudjohnsenowie – jako nieliczni na Islandii używający nazwiska rodowego, a nie patronimicznego – są jedynym duetem ojciec-syn, który wystąpił w jednym meczu kadry.

– To wspomnienie dalej jest świeże. Takich rzeczy się nie zapomina. To wyjątkowa okazja, zagrać w tym samym meczu reprezentacji razem z ojcem. Gdy to wspominamy, wiemy, że był to niesamowity moment w historii piłki nożnej – po latach przyznaje legenda islandzkiej piłki, obecnie będąca asystentem trenera kadry do lat 21. Blisko powtórzenia momentu było w przypadku... dzieci Eidura. Sveinn Aron Gudjohnsen gra we włoskiej Spezii i na razie występuje w kadrze do lat 21, zaś Andri Gudjohnsen to jedna z perełek... akademii Realu Madryt. Za kilka lat rodzeństwo ma stanowić o sile kadry. Presja będzie jednak podwójna. Pamięć o wcześniejszych Gudjohnsenach wciąż jest jeszcze świeża.