Po każdej burzy nastaje słońce. Koniec 30-letniej martyrologii Liverpoolu

TOP 10 meczów Liverpoolu Juergena Kloppa

"Kiedy idziesz przez burzę
trzymaj głowę wysoko
i nie bój się ciemności
Na końcu tej burzy
jest złote niebo
i słodka, srebrna pieśń skowronka"*
Wielu kibiców Liverpoolu nie pamięta czasów, gdy ich drużyna po raz ostatni została mistrzem kraju. Stało się to w sezonie 1989/90. Kapitanem, któremu dane było podnieść trofeum był Alan Hansen. Ekipę prowadził Sir Kenny Dalglish, będący wówczas grającym trenerem. Realnie oceniał możliwości swoje i kolegów. Na plac boju posłał się raz – na kilkanaście minut spotkania z Derby County w przedostatniej kolejce.

Minęło 30 lat. W tym czasie The Reds pięciokrotnie byli wicemistrzami. Choć de facto najmniej do lidera brakowało im w ubiegłym sezonie, najbardziej bolesna wpadka przydarzyła się w 2014 roku. Czy sięgnęliby wówczas po tytuł, gdyby Steven Gerrard nie poślizgnął się w meczu z Chelsea? Zapewne nie. Ten błąd stał się jednak symbolem, który ciągnął się za legendarnym kapitanem aż do końca kariery.

Porażka z The Blues na własnym stadionie sprawiła, że Liverpool stracił pozycję lidera, a remis (3:3) z Crystal Palace w następnej kolejce okazał się gwoździem do trumny. Po raz kolejny, mimo ogromnych nadziei, marzenia kibiców się nie spełniły.

"Więc idź poprzez wiatr,
więc idź poprzez deszcz
Nawet gdy twoje marzenia
zostaną zniszczone i rozwiane"*

Drugie miejsce w lidze sprawiło jednak, że klub po pięciu latach wrócił do Ligi Mistrzów. Ponownie nadzieje były ogromne. Grupa z Łudogorcem Razgrad i FC Basel pozwalała realnie zakładać awans. Tymczasem ze Szwajcarami Liverpool wywalczył zaledwie punkt, a z Bułgarami – cztery.

Na "deser" swoje dołożył Real Madryt. Przy akompaniamencie "You’ll Never Walk Alone" pokazał wyraźnie, że angielska drużyna nie dorasta jeszcze do największych. Skończyło się trzecim miejscem w grupie, a następnie natychmiastowym odpadnięciu z Ligi Europy po dwumeczu z Besiktasem. Tym razem karne w Stambule okazały się zabójcze.

Co więcej – sezon ligowy ponownie ułożył się bardzo przeciętnie. Ekipa Brendana Rodgersa zakończyła go na szóstej pozycji. Wróciła monotonia poprzednich lat, gdy Liverpool kończył rozgrywki Premier League (kolejno od 2011 roku) na miejscu szóstym, ósmym i siódmym.

W sezonie 2015/16 nowym menedżerem został Klopp. Już w pierwszym roku pracy drużyna pod jego wodzą grała nieźle zarówno w Lidze Europy, jak i Pucharze Ligi. W obu rozgrywkach dotarła do finału, gdzie – zwyczajem praktykowanym od lat – zaprzepaściła wszystko. Na własnym podwórku przegrała z Manchesterem City, a w Europie – z Sevillą.

Kibiców szczególnie bolała ta druga porażka. Nie dość, że Liverpool wypuścił z rąk prowadzenie, dodatkowo stracił szansę na Champions League w kolejnym sezonie. Na boiskach ligowych nie pokazywał bowiem nic wielkiego. Utrzymywał formę z poprzednich sezonów – rozgrywki zakończył na ósmej pozycji.

Od 1990 roku sympatycy Liverpoolu mieli momenty radości, które mieszały się z latami rozczarowań. Poza nakreślonymi wyżej sytuacjami boiskowymi boleć mogły także utrata Luisa Suareza czy Philippe Coutinho, którzy mieli być silnikiem dla odradzającej się potęgi.

"Idź dalej, idź dalej
z nadzieją w sercu.
Nigdy nie będziesz szedł sam
Nigdy nie będziesz szedł sam"*

Liverpool przez dekady grał w kratkę – raz zawodził od początku do końca sezonu, by innym razem na początku błyszczeć i rozczarować dopiero w końcówce. Wszystkie niepowodzenia kibicom wynagrodziły jednak ostatnie dwa lata, w których drużyna sięgnęła po Ligę Mistrzów, a następnie zapewniła sobie mistrzostwo Anglii.

Można mówić, że jedno trofeum na krajowym podwórku to mało. Nie sposób jednak nie docenić ogromnej pracy Kloppa, który stworzył tę drużynę od początku. Gdy zaczynał – w sezonie 2015/16 – Liverpool nie należał do największych w Premier League. Grywał w Lidze Europy, walcząc jak równy z równym z Bordeaux czy Rubinem Kazań. W składzie miał takich grajków jak Simon Mignolet, Kolo Toure, Alberto Moreno czy Christian Benteke, z którym wiązano przecież wówczas wielkie nadzieje.

Klopp rok po roku odmieniał zespół. Nie sprowadzał największych światowych gwiazd, a zawodników, którzy dopiero pod jego okiem się nimi stawali (można dyskutować co do Alissona). Przywrócił ponadto nadzieję w Jordana Hendersona, który stawiał kolejne kroki w nauce bycia dobrym kapitanem. Tchnął w zespół scouserskiego ducha w postaci Trenta Alexandra-Arnolda. Stworzył drużynę z charakterem, która potrafi czynić cuda, co kilkukrotnie pod jego wodzą pokazała.

Gerrard, legenda The Reds, stwierdził w niedawnym wywiadzie dla "The Athletic", że władze klubu powinny postawić menedżerowi pomnik pod stadionem, gdy tylko przypieczętuje mistrzostwo Anglii. Sam zawodnik triumfu w Premier League nie doczekał, co jest prawdopodobnie jedyną skazą na tej historii.

30 lat pełnych rozczarowań zakończyło się 25 czerwca 2020 roku. Liverpool nigdy się nie poddał. Zgodnie z hymnem i wyznawaną filozofią – nawet wówczas, gdy marzenia były po wielokroć niszczone i rozwiewane. Szedł naprzód – by wrócić w miejsce mu należne, a kibice w momentach kryzysowych pokazali, że nigdy nie będzie szedł sam.

* cytaty pochodzą z "You'll Never Walk Alone" – hymnu Liverpool FC