Robert Kalaber, selekcjoner reprezentacji: kadra Polski to największe wyzwanie w mojej karierze

Czytaj też: Poprzedni selekcjoner: zmiany w nowym kontrakcie były nie do zaakceptowania

– Gratuluję nominacji. Była dla pana zaskoczeniem?
– Dziękuję bardzo. Tak, muszę przyznać, że to na pewno było zaskoczenie.

– Długo trwały rozmowy z PZHL, czy udało się od razu porozumieć?
– Były bardzo szybkie. Mnie zaskoczyło i przede wszystkim ucieszyło zainteresowanie ze strony związku, więc decyzję o objęciu reprezentacji Polski podjąłem od razu.

– Może pan zdradzić szczegóły kontraktu? Z tego co wiem, związek chciał selekcjonera przebywającego na stałe w Polsce, bo bardzo mu zależało na dodatkowych obowiązkach, np. pana współpracy ze Szkołą Mistrzostwa Sportowego PZHL w Katowicach. Ma pan takie zapisy w umowie?
– Hmmm, na razie jeśli chodzi o zapisy... No ma pan dobre informacje. Chodzi o trenerów z SMS-u i wspólny plan wprowadzania zawodników z etapu szkolnego do juniorskiego. Hokeiści mają być szkoleni zgodnie z pewnym programem i pod moim nadzorem.

– Czyli można powiedzieć, że poniekąd będzie pan odpowiedzialny za system szkolenia w Polsce.
– Odpowiedzialny to mocne słowo. Mam pomóc Szkole Mistrzostwa Sportowego w szkoleniu.

– A w rozmowach ze Związkiem nie wypominano panu, że był przeciwko przyznawaniu tytułu mistrza Polski w tym, przedwcześnie zakończonym, sezonie?
– Tamto rozwiązanie mnie zaskoczyło. Nie wiadomo, jak potoczyłby się dalej sezon. Taka była decyzja związku i trzeba ją respektować.

– Rozumiem więc, że zaakceptowano, iż ma pan swoje zdanie w tej sprawie?
– Tak, nie było z tym problemu.

– W przyszłym roku w Bratysławie czeka nas turniej kwalifikacyjny do igrzysk w Pekinie. Rozumiem, że absolutnie szczególny, w końcu to pana ojczyzna, pana miasto, a koło hali im. Ondreja Nepeli się pan wychował?
– Mieszkałem koło stadionu piłkarskiego Slovana Bratislava, który leży bardzo blisko hali. Mój ojciec był jego gospodarzem. Obok jest szkoła, do której chodziłem, i lodowisko, gdzie stawiałem pierwsze kroki na tafli hokejowej. Mam w tej okolicy wielu znajomych i przyjaciół, a teraz przyjadę z kadrą innego kraju. I mam nadzieję, że sprawimy tam niejedną niespodziankę.

– Dokładnie to, by awansować na igrzyska, potrzebujemy trzech. Jak to określił mój kolega z redakcji Patryk Rokicki, w Bratysławie konieczne będzie dwa i pół cudu.
– Hahaha, dobre. Ale każdy mecz zaczyna się od 0:0. Faworytami będą inne drużyny, ale wszystko jest możliwe. Faworytami na pewno będą Słowacy i Białorusini, a my nie mamy nic do stracenia. Możemy tylko wiele zyskać dla polskiego hokeja.

– To będzie największe wyzwanie w pana karierze?
– Na pewno.

– Chyba sama praca z reprezentacją Polski już na ten moment takim jest?
– Coś niesamowitego zostać tu selekcjonerem. Polska to duży kraj. Może hokej nie jest tak popularny, jak na Słowacji, ale jest tu kilka silnych zespołów i duża liczba klasowych zawodników. Sama możliwość pracy z nimi to przyjemność i zrobię wszystko, by awansować do wyższych dywizji, niż ta, w której się obecnie kadra znajduje.

– Sześć lat temu przyjeżdżając do Polski wyobrażał pan sobie w ogóle, że obejmie naszą reprezentację?
– Nie, nawet o tym nie marzyłem. Przyjeżdżając tu niewiele wiedziałem o polskim hokeju. Ale przez te lata to się zmieniło, to była czysta przyjemność. Miałem przyjemność prowadzić kilku zawodników będących tu legendami hokeja, jak Leszek Laszkiewicz czy Maciej Urbanowicz. Polscy zawodnicy są bardzo pracowici i chcą się uczyć.

– Poznał pan naszego hokeja dogłębnie. Widzi pan w PHL zawodników, którzy nie dostali jeszcze szansy w kadrze i chce ich sprawdzić?
– Bardzo wielu młodych zawodników wprowadził Tomek Valtonen. Wykonał dobrą pracę. Powołał wielu graczy z kadry U20, którzy z powodzeniem zadomowili się w pierwszej. Ale tak, są jeszcze tacy, którzy wpadli mi w oko.

– Przez te sześć lat w JKH GKS zasłynął pan właśnie z wprowadzania młodych zawodników do pierwszej drużyny i uchodzi za specjalistę od tego.
– Co mam powiedzieć, robię swoje. Taką też filozofię prowadzenia ustaliliśmy z klubem. W Jastrzębiu świetnie zorganizowane są grupy młodzieżowe, więc chcieliśmy dawać tym chłopcom dużo szans i czasu na lodzie. A że było ich wielu, to i wiele okazji dostali. Na pewno nie będę się bał powtórzyć tego w kadrze.

– Jak ocenia pan potencjał reprezentacji. Może być lepiej?
– Musi! Już rok temu na MŚ Dywizji IB Polska była najlepszą drużyną. O tej jedynej porażce i braku awansu zadecydowała jedna niepotrzebna kara (biało-czerwoni po dogrywce ulegli Rumunii, w turnieju mieli zdecydowanien najlepszy bilans bramkowy – przyp. red.). Także na pewno musimy być w tej hierarchii jedną półkę wyżej, a później zobaczymy. Za czasów trenera Jacka Płachty Elita dwa razy była naprawdę bardzo blisko.

Będziemy też chcieli sprawiać niespodzianki. Cały polski hokej bardzo potrzebuje awansu do Elity. Wielu ludzi się nim interesuje, a wciąż jest liczna grupa, która pamięta, że jeszcze niedawno miejsce w Elicie było dla nas normą. Ale też wielu przestało się interesować z braku sukcesów.

– Rozmawiałem z Valtonenem tuż po jego rozstaniu z kadrą i wg niego póki co nasze miejsce jest w IA, a Elita to trochę za wysokie progi.
– Powiem tak – nie chcę nic deklarować, ale myślę, że ta grupa zespołów z dolnych rejonów Elity oraz z Dywizji IA jest bardzo wyrównana. Spójrzmy na ten sensacyjny awans Brytyjczyków. Nikt na nich nie stawiał, a weszli do Elity i się w niej rok później utrzymali.

Przez te dwa lata i Polska Hokej Liga poszła do przodu, zdecydowanie wzrosła jej jakość. Wystarczy spojrzeć na to, do jakich klubów zaczęli odchodzić z niej zawodnicy. A trenerowi kadry łatwiej pracować, gdy ma hokeistów grających więcej meczów na wysokim poziomie.

– Docenia pan pracę Valtonena. Jaka jest teraz pana wizja, będzie pan podążał tym kursem czy wprowadzi swoje zmiany?
– Oczywiście, że każdy trener ma swoją wizję. Tomek świetnie prowadził tę drużynę, a na początku miał przecież dużo problemów, choćby z zawodnikami, którzy nie chcieli grać w reprezentacji.

Ale mam swoje pomysły, które będę chciał wprowadzić. Nie będę jednak przecież zmieniał na siłę tego, co było dobre. Sprawdzę na pewno różnych zawodników i będę budował kadrę do lutego. Pewnie więcej szans dostaną młodzi zawodnicy, nie ma co powoływać i ciągnąć na każde zgrupowanie tych, którzy na pewno w kadrze będą ważnymi postaciami. Na koniec zrobimy obóz, który nas przygotuje do MŚ Dywizji IB.

– Ze wspomnianym Leszkiem Laszkiewiczem w sztabie? Po zakończeniu kariery został dyrektorem sportowym w Jastrzębiu i stworzyliście tandem. Czy będziecie współpracować i w reprezentacji?
– Na razie nic nie jest dogadane. Z mojej strony mogę powiedzieć, że bardzo bym chciał. Będziemy rozmawiać z prezesem Minkiną.

***
Robert Kalaber (ur. 1969 w Bratysławie) – karierę trenerską rozpoczął w ojczyźnie. W latach 2006-08 prowadził HK Dukla Senica, w 2011-14 HK Dukla Trenczyn. Od sześciu lat prowadzi JKH GKS Jastrzębie (wicemistrzostwo Polski, 3. miejsce w PHL, dwa Puchary Polski i Puchar Wyszehradzki). Przez ostatnie trzy lata łączył tę pracę z funkcją selekcjonera reprezentacji Bułgarii (awans z Dywizji III do IIB), teraz będzie ją łączył z funkcją selekcjonera reprezentacji Polski.