Architekci mistrzostwa Legii. Kto poprowadził Wojskowych do tytułu?

BORUC W LEGII? SPRAWA JEST JASNA

Poprzedni sezon był dla Legii Warszawa gorzką pigułką. Odpadnięcie z krajowego pucharu, strata mistrzostwa Polski na ostatniej prostej. Ostatecznie misję dalszej walki o sukcesy otrzymał Aleksandar Vuković, który początkowo był tymczasowym szkoleniowcem po zwolnieniu Ricardo Sa Pinto. Legia rozkręcała się powoli, potrzebowała czasu po przebudowanie składu, ale ostatecznie zaczęła odskakiwać rywalom i pewnie sięgnęła po tytuł.

Porównanie obecnej Legii do tej sprzed roku nie ma żadnego sensu. Drużyna została przemeblowana. Postawiono choćby na młodzieżowców w postaci Radosława Majeckiego i Michała Karbownika, którzy nie tylko nie zawiedli, ale przede wszystkim wypromowali się w PKO Ekstraklasie. Pierwszy już został sprzedany za siedem milionów euro do AS Monaco. Drugi ma tę kwotę tylko przebić. Nazwy klubów, które interesują się młodzianem występującym na lewej obronie robią wrażenie. Od Realu Madryt i FC Barcelony, po Tottenham czy Napoli.

Vuković zbudował sprawnie działający mechanizm, w którym doświadczenie mieszało się z młodością. Letnie transfery okazały się wzmocnieniem. Walerian Gwilia broni się samymi liczbami, a Igor Lewczuk pełni ważną rolę w defensywie. Rola Jose Kante została zdefiniowana na nowo, co okazało się strzałem w dziesiątkę. Domagoj Antolić okazał się idealnym tempomatem. Doskonałą formę potrafił osiągnąć Marko Vesović. Nawet straty w postaci zimowej sprzedaży Jarosława Niezgody okazały się do powetowania. Do klubu trafił Tomas Pekhart, który zrobił swoje strzelając gole Lechowi Poznań i Wiśle Kraków.

Pierwszy raz od dawna, w składzie Legii trudno było szukać słabych punktów. Nie zawsze wszystko funkcjonowało dobrze, ale Vuković wychodził z założenia jednego ze swoich mentorów, Stanisława Czerczesowa. – Zamiast problemów, szukaj rozwiązań – często powtarzał Rosjanin, a z podobnego założenia wyszedł Serb. Przez cały sezon Vuković stawiał na sprawiedliwość, uczył się na błędach, a przy tym potrafił poradzić sobie z kryzysem z pierwszych tygodni sezonu. Szkoleniowiec obronił się, a teraz może cieszyć się z pierwszego sukcesu w samodzielnej karierze.

Vuković poprowadził drużynę do sukcesu, był jednym z architektów mistrzostwa Polski, ale…nie był jedyny. Komu należy się także znalezienie się w tym samym gronie?

Aleksandar Vuković

Wiele powiedziano już i napisano o Serbie, ale bez niego, trudno byłoby o końcowy efekt, jakim jest pewne mistrzostwo Polski. Legia nie musi drżeć do ostatniej kolejki o losy tytułu, teraz wszystko załatwiono wcześniej. Vuković okazał się idealnym trenerem na aktualne czasy, w których pieniądze w Legii wcale się nie przelewają. Potrafił stawiać na swoim, chcąc ściągnięcia niektórych zawodników (choćby Novikovas czy Cholewiak), do tego był w stanie wprowadzać młodzież, kreować bohaterów (jak Macieja Rosołka). Kluczem do sukcesu projektu Vukovicia jest fakt, że najtrudniej znaleźć jedną, ale wielką gwiazdę w Legii. Stołeczny klub nie ma nikogo pokroju choćby Vadisa Odjidji-Ofoe, lecz stworzył się silny zespół, który dobrze współpracuje ze sobą na boisku, jak i poza nim. O ocenie Vukovicia wiele mówi też nowy, dwuletni kontrakt. Mistrzostwo Polski gwarantowało automatyczne przedłużenie umowy, lecz tylko do końca kolejnego sezonu.

Łukasz Bortnik

Wielu żartobliwie mówiło, że to najlepszy transfer Legii. Spec od przygotowania motorycznego trafił na Łazienkowską latem i trudno o jakąkolwiek dawkę szyderstw pod jego adresem. Pierwszy raz od lat, warszawianie nie musieli drżeć o wybieganie, kondycję oraz dynamikę. Bortnik poradził sobie z planowaniem przygotowań pod względem fizycznym, a także potrafił odpowiednio zaordynować pracę w trakcie kolejnych tygodni pomiędzy meczami. Znalazł też wspólny język z zawodnikami, których potrafił motywować do wytężonej pracy w trakcie długich sesji rozgrzewek. Kiedy nadszedł czas pandemii, także był w stanie tak poprowadzić kwestię przygotowania fizycznego, że tuż po wznowieniu rozgrywek, Legia była w pełni gotowa do rywalizacji na najwyższym poziomie. W kilku meczach doskonale widoczna była jej przewaga motoryczna. Zatrudnienie Bortnika była dla Legii strzałem w dziesiątkę.

Radosław Kucharski

Wiele mówiono na jego temat, choć on samo rzadko zdradza cokolwiek na temat swojej pracy. Kiedy przychodzi czas podsumować, trudno pominąć temat dyrektora sportowego. Legia za jego rządów przechodzi etap transformacji. Klub zdecydował się na sprowadzanie wyróżniających się graczy z Ekstraklasy. W teorii to pomysł łatwy, w praktyce bywa zabójczy. Kucharski poradził sobie i potrafił pozyskać tylko w ostatnim czasie Gwilię, Novikovasa czy Bartosza Slisza. Do tego zwiększyły się przychody z transferów graczy odchodzących z Legii.

Kucharski zaczynał jako trener w legijnej akademii, a teraz może być z siebie dumny, bo jest jednym z architektów mistrzowskiego składu. Na minus pamiętane mu będzie pozyskanie Ivana Obradovicia, ale w obecnej sytuacji jest to detal. Pewne jest, że dyrektor sportowy Legii potrafił dobrze dobrać graczy, a skuteczność jego ruchów w ciągu ostatniego roku będzie na bardzo wysokim poziomie.

Artur Jędrzejczyk

Kapitan i piłkarz, który przez cały sezon prezentował równą i wysoką formę. Ustalanie składu w formacji defensywnej zaczynało się od niego. Jędrzejczyk nie zawodził, regularnie imponował dyspozycją i to niezależnie od tego, na jakiej grał pozycji. Dobry duch szatni, którego trudno spotkać smutnego czy… mówiącego z pełną powagą. Na boisku zmienia się przy tym w piłkarza, z którym lepiej nie zadzierać. Ponad dziesięć zółtych kartek w lidze może mówić za siebie.

Domagoj Antolić

Przez wiele miesięcy był krytykowany, irytował kibiców, ale dla Vukovicia stał się kluczowym zawodnikiem. Antolić był ważniejszym graczem nawet od Andre Martinsa, który w poprzednim sezonie był liderem Wojskowych. Chorwat potrafi regulować tempo gry, ustalić balans, wspomóc zespół w ataku, jak i w defensywie. Nie jest liderem na pokaz, lecz na placu gry staje się jedną z najważniejszych postaci realizujących zamysł taktyczny Serba.

Marko Vesović
Szczyt formy osiągnął po przerwie związanej z pandemią, lecz od początku sezonu był ważną postacią Legii. Szybko nie dał nawet szansy Pawłowi Stolarskiemu na podjęcie rywalizacji. Vuković preferował ofensywnie usposobionych bocznych obrońców, a Czarnogórzec do tego pomysłu pasował idealnie. Jest jednym z architektów tytułu, bo był ucieleśnieniem taktycznych rozwiązań serbskiego szkoleniowca, a przy tym pewnym przełożeniem jego, coraz częściej, skrywanego wybuchowego charakteru. Vesović gwarantował walkę do upadłego, a przy tym był ważną postacią w szatni. Fakt, że błyskawicznie nauczył się języka polskiego tylko działał na jego korzyść. Pechem Legii, jak i samego piłkarza jest fakt, że będzie musiał długo pauzować. Pod koniec sezonu zerwał więzadło krzyżowe i poboczne, a teraz czeka go osiem miesięcy przerwy.

Jose Kante
To kolejny piłkarz, który był idealny dla Legii Vukovicia. Można wysnuć teorię, że Kante nie grałby tak dobrze bez Serba, a Wojskowi nie mieliby takiej przewagi w wielu meczach w ofensywie bez reprezentanta Gwinei. Obaj panowie spotkali się we właściwym miejscu i czasie. Legia budowana na pomyśle Vukovicia potrzebowała takiego atakującego: silnego, myślącego, a przy tym mającego dobre wyszkolenie techniczne. Wszystkie składniki zmieszały się właściwie i powstało z tego bardzo dobre połączenie.

Dariusz Mioduski
Właściciel i prezes Legii wreszcie ma swój moment. Długo czekał na pierwszy sukces po przejęciu stuprocentowego pakietu akcji klubu. Korzyścią (lub nie) dla człowieka z jego stanowiskiem jest to, że ostateczna ocena większości i tak zależy od wyników sportowych. Teraz rezultaty mogą zadowalać kibiców Legii. Mioduski cały projekt firmował swoją osobą, a projekt zdał egzamin i przyniósł bardzo dobre efekty. Teraz, by wejść na kolejny poziom, niezbędny będzie powrót do fazy grupowej europejskich pucharów.

A co z pucharami?
Legia i europejskie puchary to coś, co zdaniem wielu kibiców, ale też Mioduskiego, powinno funkcjonować w symbiozie. Poprzednie dwa lata nie pozwoliły na dłuższą przygodę z międzynarodowymi rozgrywkami. Rok temu było blisko, lecz gracze Rangers FC pokonali legionistów po golu w ostatnich sekundach rywalizacji. Jak będzie teraz?

Skrócone eliminacje nie muszą działać na korzyść Legii, choć przygotowania też będą zupełnie inaczej wyglądały. Ale w poprzednim roku warszawianie trafili na początku na Europa FC z Gibraltaru i KuPS z Finlandii. Pojawiały się kłopoty, dochodziła sztuczna murawa, lecz awanse udawało się wyszarpać. Teraz Legia może być pewna rozstawienia w losowaniu dwóch pierwszych rund.

Na początku najsilniejszym rywalem Legii może być Dinamo Tbilisi (współczynnik 4,750). Dla porównania, Wojskowi legitymują się współczynnikiem wynoszącym 17,000. Wśród potencjalnych przeciwników znajdują się również Djurgardens, Buducnost Podgorica czy Riga FC, która rok temu poradziła sobie z Piastem Gliwice. Najsłabszą ekipą w tym gronie jest Floriana FC z Malty (1,150).

W drugiej rundzie zadanie może być już truniejsze. W gronie rywali mogą pojawić się CFR Cluj, Ferencvaros, Slovan Bratysława czy dobrze znany Sheriff Tyraspol, który ma współczynnik na poziomie 12,750. Potencjalnie najsłabszym rywalem w tej fazie będzie FK Sarajewo (4,750). Należy przy tym pamiętać, że rozgrywki wciąż się toczą i grono uczestników europejskich pucharów to aktualnie tylko część symulacji.

Prawdziwe schody mogą pojawić się w trzeciej rundzie. Wtedy Legia nie będzie mogła liczyć na rozstawienie, a najsilniejszym z przeciwników może być Olympiakos Pireus (43,000). Ci, którzy są niżej notowani, również mogą robić wrażenie. Mowa o Celtiku Glasgow, Dinamie Zagrzeb, FK Astana, Slavii Praga czy Łudogorcu Razgrad. A finałowa runda play-off, gdzie będą już dwumecze, może powodować jeszcze większe przerażanie: tam dojdą Ajax Amsterdam czy FC Salzburg. Należy przy tym pamiętać, że Legia odpadając z eliminacji Ligi Mistrzów, dostanie drugą szansę w kwalifikacjach do Ligi Europy. Ale do tego daleka droga. Pierwsze losowanie początkowej fazy zaplanowano na 9 sierpnia.