20 lat temu Niemcy zostali gospodarzem MŚ. To był mundial piękna i kontrowersji

CZYTAJ TEŻ: Niedziela cudów. "Każda bramka była sprzedana". Podejrzane mecze Wisła – Legia 0:6 i ŁKS – Olimpia 7:1

Mundial kontrowersji? Te słowa nabrały w 2015 roku większego znaczenia. Wcześniej kontrowersji też nie brakowało, tyle że dotyczyły poszczególnych reprezentacji i piłkarzy, powołań (rzecz jasna Pawła Janasa), zachowań jak Marco Materazziego czy reakcji jak Zinedina Zidane'a. To wszystko jednak dodawało pikanterii rywalizacji. A ta momentami była przednia. Szkoda, że nie w naszym wykonaniu.

Bez Dudka i Frankowskiego, a potem... "Nie wracajcie do domu"

Dla nas ten mundial będzie kojarzył się jednoznacznie. Zagraliśmy w myśl słynnego już harmonogramu: mecz otwarcia, mecz o wszystko i mecz o honor. Ale kontrowersje i niedowierzanie przyszło jeszcze, zanim Polacy w ogóle wyszli na murawę. Selekcjoner Paweł Janas nie powołał na mistrzostwa Jerzego Dudka, Tomasza Frankowskiego – bez którego na mundial kadra pewnie w ogóle by nie pojechała – oraz Tomasza Kłosa. Decyzji broniłyby wyniki, ale o tym można było zapomnieć już na samym początku.

Pierwsza potyczka, przegrana 0:2 z Ekwadorem, została równie dobrze zapamiętana z okładki "Faktu" co rezultatu. Bo komentarz na czarnym tle mówił bardzo wiele o wyniku w kontekście oczekiwań. To nie była grupa śmierci, a już pierwszy rywal okazał się zbyt mocny. Kilka miesięcy wcześniej Polacy pokonali Ekwadorczyków 3:0 w spotkaniu towarzyskim. Kto wyciągnął lepsze wnioski ze sparingu, pokazała murawa w Gelsenkirchen. – (…) Przestrzegałem chłopaków, że wygraliśmy z nimi 3:0 w Barcelonie tylko dlatego, że wpadli wtedy do Hiszpanii na zakupy. Uczulałem moich piłkarzy, że Ekwador w eliminacjach zdobył 10 bramek po wrzucie piłki z autu. I co? Pierwszego gola straciliśmy właśnie po takim ich zagraniu – przekonywał po latach na łamach tego samego "Faktu" Janas.


Pech chciał, że mecz o wszystko przypadał na starcie z gospodarzem, Niemcami. Transparentami, koszulkami "Grunwald 1410, Dortmund 2006" kibice starali dodać sobie i piłkarzom otuchy. I drużyna Pawła Janasa bardzo długo i dzielnie stawiała opór piłkarzom Jurgena Klinsmanna. Głównie za sprawą Artura Boruca. W 75. minucie drugą żółtą kartkę obejrzał jednak Radosław Sobolewski i Polacy kończyli konfrontację w "10". W doliczonym czasie gry przewagę gospodarzy udokumentował trafieniem Oliver Neuville.

Wreszcie mecz o wszystko. Chociaż to. Powtórka sprzed czterech lat i mundialu w Korei i Japonii, gdzie biało-czerwoni też żegnali się zwycięstwem na otarcie łez. A zapewnił je nieoczekiwanie obrońca Bartosz Bosacki, który zdobył obie bramki w spotkaniu wygranym 2:1.

Bohater Grosso, prowokator Materazzi i byk Zidane'a

Polacy już się spakowali, trwały analizy, co poszło nie tak, rosła popularność niespodziewanego bohatera Bosackiego, a mundial trwał na dobre. Rozkręcał się. I coraz bardziej ekscytował. Któż z osób, które tamte mistrzostwa oglądały, nie pamięta, jak Włosi w końcówce spotkania 1/8 finału po rzucie karnym w mękach eliminowali Australię? Albo nie pamięta wysypu żółtych i czerwonych kartek w starciu Portugalii i Holandii, które ci pierwsi wygrali 1:0? A potem rzuty karne w ćwierćfinale Niemcy - Argentyna i pojednanie dwóch bramkarzy. Oliver Kahn skazany na rolę rezerwowego doradzał Jensowi Lehmannowi, a bramkarz Arsenalu przyczynił się do wygranej. I kolejne rzuty karne, tym razem Portugalii z Anglią. Oczywiście, przegrane przez drużynę Synów Albionów, bo z czterech strzelców trafił tylko jeden.

W półfinale mecz marzeń. Ale nie dla gospodarzy. Po dogrywce, po wręcz nieskończonych emocjach i tuzinie sytuacji Włosi wygrali 2:0. Bramki w 119. minucie i w 121. zdobyli odpowiednio Fabio Grosso i Alessandro Del Piero. Tak Grosso zyskiwał status bohatera tamtego mundialu dla Azzurrich. A w drugim półfinale wystarczył rzut karny wykorzystany przez Zinedine'a Zidane'a, by Francja wyeliminowała Portugalię.

Finał to dwie osobne historie. Samego meczu i tego, co wydarzyło się w końcówce dogrywki. A jeszcze jedna, trzecia, to historia smutnego pożegnania Zidane'a. Po kolei: w 7. minucie bramkę podcinką a'la Panenka z rzutu karnego zdobył Zidane. Jak na ironię losu, dwanaście minut później wyrównał Marco Materazzi. Człowiek, który tamtego wieczoru był bohaterem. Dla Włochów pozytywnym, dla reszty piłkarskie świata niekoniecznie. A dla Francuzów prowokatorem, skandalistą i człowiekiem, który ważył się obrazić legendę. W 110. minucie Zidane nagle obrócił się i uderzeniem z byka powalił właśnie Materazziego. Dostał czerwoną kartkę. Włoch po latach potwierdził jedną z przypuszczalnych wersji zdarzeń: – Czułem się rozdrażniony, nie chciałem znów być skrytykowany przez Gennaro Gattuso, więc trzymałem Zidane'a za koszulkę. Spytał, czy chcę jego koszulkę. Powiedziałem mu, że wolę jego siostrę – przyznał.

W drugiej serii rzutów karnych pomylił się David Trezeguet. Chwilę wcześniej trafił... Materazzi. Kiedy w piątek Fabiena Bartheza pokonał Grosso, Włochy oszaleli ze szczęścia. Po raz czwarty w historii zostali mistrzami świata. Gospodarze Niemcy zajęli trzecie miejsce.

Kupiony mundial? Tajemnica zabrana do grobu

Mundial dobiegł końca, minęły dwa kolejne, a kiedy świat myślał o piłkarskich mistrzostwach Europy 2016, niemiecki turniej nagle o sobie przypomniał. Przyczyną była publikacja "Der Spiegel". Demaskowała, mówiąc wprost, łapówkarstwo. Czyli sposób, w jaki Niemcy zostali gospodarzem mundialu. Zdecydowanym faworytem była Republika Południowej Afryki, jednak czterech azjatyckich działaczy wybrało kandydaturę naszych zachodnich sąsiadów, a przedstawiciel Oceanii z Nowej Zelandii Charles Dempsey wbrew wcześniejszym ustaleniom wstrzymał się od głosu. Niemcy wygrali 12:11.

O wszystkim miały wiedzieć najważniejsze osoby w niemieckiej piłce na czele z ówczesnym szefem komitetu organizacyjnego Franzem Beckenbauerem oraz prezesem DFB Wolfgangiem Niersbachem. Domniemanym mózgiem operacji był z kolei Robert Louis Dreyfuss, wtedy szef Adidasa. Według doniesień "Der Spiegel" pożyczył on DFB 6,7 miliona euro na kupno głosów. Pożyczkę pomogła zwrócić FIFA, przelewając pieniądze na uroczystą ceremonię otwarcia na Stadionie Olimpijskim w Berlinie. Tyle że ta została odwołana, a wedle relacji gazety pieniądze znalazły się na jednym ze szwajcarskich kont Dreyfussa.

Jak było naprawdę? DFB takiej wersji zdarzeń zaprzeczał. Dreyfuss tajemnicę zabrał jednak do grobu. Sześć lat przed publikacją "Der Spiegel" zmarł. W aferę był zamieszany. Nie działała reguła wedle, której o zmarłych albo dobrze, albo wcale. Tyle że on przynajmniej nie musiał się ze wszystkiego tłumaczyć.