Lis dogonił szczęście. Były piłkarz Jagiellonii o walce z nałogiem. Wywiad cz. 2

Najlepszy mistrz dekady? Potrzeba dwóch wygranych

Czytaj też

Najlepszy mistrz dekady? Potrzeba dwóch wygranych

Zapraszamy na transmisję magazynu PKO Ekstraklasy – GOL. Początek o godzinie 22:30.

Robert Bońkowski, TVPSPORT.PL: – Czy możemy rozpocząć drugą połowę naszego spotkania?
Mariusz Lisowski, były piłkarz Jagiellonii: – Który z nas musi "gonić" wynik? Zaczynajmy.

– W minioną niedzielę, to Jagiellonia musiała odrabiać straty w Gliwicach. Nie udało się.
– Trener był postawiony pod ścianą, bo nie mógł skorzystać ze swoich najlepszych obrońców, a zastępcy pokazali, że muszą się jeszcze dużo nauczyć. W ataku też zabrakło wyrazistości.

– Teraz mecz ze Śląskiem Wrocław. Na otarcie łez?
– Mecz pożegnalny z kibicami. Trener Petew znowu prawdopodobnie nie skorzysta z Runje i Tiru. Trudno dostrzec faworyta. Stawiałbym na remis, ze wskazaniem na gości.

Mariusz Lisowski: piłkarskiego romantyzmu już nie ma. Wywiad cz. 1

– Skoro jesteśmy już przy meczu… Grasz od kilkunastu lat z bardzo trudnym przeciwnikiem, alkoholem. Tu również remis, ze wskazaniem na…?
– Ostatnie pięć lat należy do mnie, zepchnąłem rywala pod jego pole karne i nie pozwalam mu wejść na własną połowę.

– Temat uzależnień wydaje się krępujący. Tobie łatwo się o nim mówi.
– Bo wiem, że tę rozmowę może przeczytać ktoś, kto zmaga się z podobnym problemem. Jeśli choć jedna osoba skorzysta na tym i zacznie walczyć z uzależnieniem, to będzie to sukces naszego spotkania.

– Jakim jesteś człowiekiem?
– Najszczęśliwszym na świecie. Niedawno czytałem rozmowę z Michałem Koterskim i ja go "czuję". Wiem, jak to jest być w szponach uzależnienia. Moje życie się odmieniło. Więcej, wygrałem drugie życie i kocham je.

– Na dobre się uwolniłeś?
– Nigdy nie da się zrobić tego w pełni. Do końca życia, nie mogę sięgnąć po używkę, bo wiem, że wtedy się wyłamię. Można porównać to do staczającej się kuli śnieżnej. Umysł ludzki jest zawodny i szybko można zapomnieć, że jest się od czegoś uzależnionym.

– Pozostając przy nomenklaturze piłkarskiej, jaką masz taktykę na ogranie przeciwnika?
– Poszedłem w stronę duchową. Wróciłem do wspólnoty Kościoła, choć też zachowuję w tym umiar, by nie wpaść ze skrajności w skrajność. Bardzo pomogła mi książka "Potęga podświadomości" autorstwa Josepha Murphy'ego.

– Wyciszyłeś się?
– Codzienna praca nad sobą i wyciszenie sprawia, że czuję się wolny. Oczywiście uczęszczam również na mityngi klubu anonimowego alkoholika.

– Jak to jest spotkać się z innymi i rozmawiać o swojej słabości?
– Na początku bardzo trudno. Patrzyłem w lustro i zadawałem sobie pytanie: "Jestem chory?". Piłem za swoje pieniądze, nikogo nie krzywdziłem. Na mityngach patrzyłem na ludzi i w głowie brzmiało mi pytanie: "Co ja tu robię?".

– Tylko alkohol?
– Od początku kuracji, rzuciłem też papierosy i tabletki nasenne. Być wolnym od uzależnień, to fantastyczna sprawa… Przestrzegam, że jest z tego bardzo trudno wyjść. Poświęcałem sobie całe dnie. Kosztowało mnie to wiele pracy nad słabościami.

Najlepszy mistrz dekady? Potrzeba dwóch wygranych

Czytaj też

Najlepszy mistrz dekady? Potrzeba dwóch wygranych

– Kiedy zauważyłeś, że musisz sobie pomóc?
– Przez długi czas, nie docierało to do mnie. Jak mogłem być uzależniony? To mnie nie dotyczy… Piłem za swoje, byłem ubrany, czysty… Impulsem była śmierć moich kolegów, umierali z podobnymi problemami. Pomyślałem, że muszę coś z sobą zrobić. Byłem zmęczony sobą, zmęczony alkoholem i narkotykami. Byłem jak "Wilk z Wall Street", tylko jachtu zabrakło. Zacząłem dużo pić, gdy miałem około 30 lat. Miałem przerwy, gdy nie piłem przez kilka miesięcy. Usprawiedliwiałem się wtedy sam sobie. Pół roku wytrzymałem? To jaki ze mnie alkoholik?

– Okazji do kieliszka było wiele?
– Na każdym kroku namawiano mnie "na jednego". Czy to działacze, koledzy z boiska, kibice.

– Gdybyś nie był piłkarzem, to przeszedłbyś tę samą ścieżkę?
– To, że byłem piłkarzem, nie miało najmniejszego znaczenia. Każdy ma swoją drogę. Ludzie innych zawodów również są uzależnieni od używek. Kilka lat temu, koledzy, widząc mnie, mówili: "Liseczku, pić, to trzeba umieć." Dziś, widując ich na detoksie, mówię im to samo, oczywiście w żartach. Oni mają przygnębioną twarz, ja jestem teraz wolnym, szczęśliwym człowiekiem. Życzę im tego samego, bo wiem, że można odłożyć butelkę na bok.

– Co straciłeś przez nałóg?
– Dzięki nałogowi, odzyskałem siebie. Czuję się, jakbym ponownie się narodził. W ostatnich dniach picia nie miałem celu, kompletnie się pogubiłem. Teraz doceniam wszystko. Patrzę z uśmiechem na ludzi, doceniam naturę, dużo czytam, uwielbiam kwiaty. Lubię przysiąść w ogródkach, zamówić kawę i patrzeć na świat. Widzę śpieszących się ludzi i się zastanawiam... Dokąd biegniecie? Doceńcie to, co jest dookoła was… Ja teraz patrzę i widzę, słucham i słyszę. Wcześniej byłem na dnie…

– Medytujesz przy małej czarnej…
– Medytacje są po to, by się wyciszyć. Wszystko jest w naszym umyśle. Na początku nie wiedziałem, co to znaczy medytować, teraz jest to moja broń na alkohol. Można powiedzieć, że jest to mój bramkostrzelny napastnik… Medytacja pozwala mi się zrelaksować. To, że ktoś ma inne zdanie, nie znaczy, że musisz reagować na nie złością.

– Masz wrogów, po swojej przemianie?
– Byli tacy, co obgadywali. Wychodzę z założenia, za przeproszeniem, że psy ujadają, a karawana jedzie dalej. Dzisiaj jestem szczęśliwy i uśmiechnięty, a oni nadal chodzą smutni po ulicach. Nie mam im tego za złe. Nie przejmuję się takimi rzeczami. To ich problem, że mnie obgadują, cenne jest dla mnie to, że pokochałem siebie, dogoniłem szczęście.

– Jesteś przykładem, jak wyjść z jednego uzależnienia i wejść w drugie.
– Wyszedłem z alkoholu, a przynajmniej nie poddaję się mu, za to uzależniłem się od uśmiechu i szczęścia.

– Nie ma sytuacji, że pozwalasz sobie na małe piwo?
– Nawet nie piję bezalkoholowego. Z walką z nałogiem jest tak, jak z piłką. Jeśli chce się coś osiągnąć, to trzeba być uczciwym w stosunku do siebie. Nie jest to proste, bo dookoła jest wiele pokus. Gdy czuję, że coś mi przeszkadza, to odchodzę, idę do domu.

– Koledzy z drużyny Allstars Jagiellonia nie namawiają do kieliszka, po meczu?
– Oni świętują, ja jem kolację, dopijam wodę czy herbatę, żegnam się i wychodzę z uśmiechem do domu. Każdego dnia pielęgnuję swoją trzeźwość. Warto podjąć batalię o swój los. Można przyprzeć uzależnienie od alkoholu do muru i przejąć nad nim inicjatywę. Tego życzę wszystkim, którzy mają z nim pod górkę.

Z Mariuszem Lisowskim rozmawiał Robert Bońkowski.